‘Eh, eyo eyo, eh, eyo eyo!’ Nog maar bij het lezen van de tekst, weet je al dat we het hebben over monsterhit “Pompeii” van Bastille. Helemaal uit het niets verscheen het Britse collectief in 2013 ten tonele, en toen ging het snel. De hits stapelden zich op en het zag ernaar uit dat de band rond frontman Dan Smith geen slachtoffer zou worden van zijn eigen succes. Het viertal evolueerde binnen zijn eigen sound, bracht een paar albums, mixtapes en ep’s uit, werkte samen met grote commerciële namen als Marshmello en zag zijn populariteit een tijd lang exponentieel toenemen. Nu zijn we ondertussen bijna tien jaar verder en is Bastille toe aan zijn vierde langspeler. En we moeten zeggen… de succesformule lijkt stilletjesaan uitgewerkt.
We bedoelen daarmee niet per se dat de muziek die het viertal maakt slecht is, maar het ziet er anno 2022 toch eerder naar uit dat het doel eerder neigt naar het maken van een nummer dat het goed kan doen op de radio, in plaats van naar het maken van een degelijke song. Dat de hitmachine zich daardoor zelf wat verliest, is een logisch gevolg. Zo zakte de band bijvoorbeeld al wat plekjes in de rangorde, door het Sportpaleis te moeten inruilen voor een – nota bene niet fantastisch verkopend – Vorst Nationaal. Hoe dat precies komt, wordt op het nieuwe Give Me The Future voorzichtig duidelijk.
Nadat Bastille al naar de donkere kant van de popmuziek neigde op Doom Days, gaat de band vandaag nog een stapje verder. Het nieuwe concept speelt zich af in het hoofd van Smith, die zich een wereld voorstelt zonder het persoonlijke aspect van de mens, maar waarin machines en technologie de heilige graal zijn. Nogal koud en kil dus, als je het zo hoort, maar dat valt in werkelijkheid wel mee. Zo wordt op opener “Distorted Light Beam” meteen duidelijk welke richting de Britten met dit album uit willen: ietwat donkerder, maar minstens zo dansbaar. Die reis naar de toekomst staat symbool voor een veelbelovend begin, maar die verwachtingen worden helaas niet ingelost.
Zo blijkt Give Me The Future te bestaan uit nummers die je op de een of andere manier precies al eens had gehoord van Bastille, maar dan net dat tikkeltje anders. Liedjes als “No Bad Days” en “Thelma + Louise” liggen op die manier wel bijzonder herkenbaar in het oor, maar als we heel eerlijk moeten zijn, doen ze ons heel weinig. Het oude, gekende recept, maar gewoon een beetje donkerder gemaakt. Hitjes zullen het ongetwijfeld worden, maar na de hype vergeet je hoogstwaarschijnlijk het bestaan ervan. Dat herkauwen is iets wat wel vaker terugkomt doorheen de vierde langspeler van de mannen. Zo komt bijvoorbeeld “Club 57” ons ook wel heel bekend voor.
Gelukkig slaagt Bastille er tegenwoordig wel nog eens in om verrassend uit de hoek te komen. Als de band op een manier zou geëvolueerd zijn zonder dat er een platte commerciële sound zich kwam moeien, dan zou “Back To The Future” daar het perfecte voorbeeld van zijn. Een fijn gitaartje, een zwoele baslijn en vooral heel wat catchy geluidjes maken van het nummer een funky radiohitje. Dit is het viertal zoals we het zo graag hebben. Het maakt van de kersverse single meteen ook het hoogtepunt van Give Me The Future, want voor het overige lukt het de mannen nooit helemaal om een interessante song voor de dag te brengen.
Zo blijkt “Shut Off The Lights” al snel een ongeïnspireerd lied dat gemaakt werd om het goed te doen op de radio en weten we eigenlijk al niet meer goed hoe “Future Holds” nu precies klonk. Allemaal min of meer wel fijne nummers, maar als Bastille ze live zou spelen, zou menig concertganger zijn buurman verward aankijken: ‘Kent gij dit lied?’ Op zich zullen er zeker nog enkele nummertjes uit dit vierde album uitgroeien tot oorwurmen. Zo kan “Plug In…” ons zeker en vast overtuigen met zijn mysterieuze naar rap neigende sound en zal ook “Stay Awake?” ongetwijfeld nog verschillende keren op de radio passeren.
Toch is het over het algemeen te wisselvallig om van een geslaagde plaat te spreken. Bastille heeft bewezen dat het doorheen de jaren zijn eigen sound telkens een tikkeltje verder kan uitdiepen en er een plaat vol leuke nummers van kan maken, maar met deze Give Me The Future lijkt dat vat helemaal leeg getapt. Misschien wordt het daarom eens tijd om een pauze van een paar jaar in te lassen en pas terug te keren als er wel degelijk een sterk concept op de plank ligt.
Met Give Me The Future hebben de Britten er met andere woorden zeker weer een pak radiohitjes bij, maar is dat wel het doel van muziek maken als je het écht graag doet? De eigenheid van Bastille lijkt een beetje verloren te zijn gegaan, getuige ook het feit dat er na Bad Blood, Wild World en Doom Days schijnbaar geen nieuwe alliteratie meer van af kon. Dus hebben wij dat met plezier voor Dan Smith en zijn kompanen gedaan: herkauwde hitjes.
Op 3 april stelt Bastille Give Me The Future voor in Vorst Nationaal.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
