© CPU – Joost Van Hoey
Tijdens de derde dag van de Week van de Belgische Muziek trokken we naar de Brusselse AB voor een hartverwarmend optreden van The Bony King of Nowhere. De aanleiding van dat optreden was de vinylrelease van Alas My Love, het bejubelde debuut van de Gentse singer-songwriter Bram Vanparys. In 2009 was dat album enkel beschikbaar op cd. Sinds de vraag naar vinyl een exponentiële hoogte blijft zien, leek het de band nu opportuun om rond die deluxe vinylheruitgave een exclusieve minitournee te organiseren. De AB was een van de gelukkige stopplaatsen, en mocht in de nasleep van storm Corrie de koning van het kwetsbare lied in al zijn glorie ontvangen.
Oorspronkelijk stond deze show geprogrammeerd in de AB Club, maar conform aan de huidige coronamaatregelen werd ze verplaatst naar de AB Theater. Dat was geen slechte zet want het oeuvre van The Bony King of Nowhere kan je perfect catalogeren onder ‘luistermuziek’. Al zittend nam Vanparys ons mee naar een heerlijke “Taxi Dream“, waar we alle stress van ons konden afschudden.
© CPU – Joost Van Hoey
Op de website van de AB was er sprake van een geheim voorprogramma. Na klokslag acht uur steeg de spanning alom. Wanneer we Marie Van Uytvanck en Amber Piddington een kwartier later het podium zagen betreden, waren al onze verwachtingen ingelost. Achteraf gezien was de keuze voor Kids With Buns niet onlogisch. Vanparys zat achter de producerknoppen van “Waiting Room” en ondersteunt daarbij ook de debuutep die wordt verwacht in april. Ook muzikaal leunt de neo-folk van het duo aan met de vroegere sound van The Bony King of Nowhere. Toen Kids With Buns, te midden van The Bony King of Nowhere’s uitgebreid instrumentarium, langs achter ten tonele verscheen, leek de groep een beetje knullig.
Eens de spots gedoofd waren en het duo met “1712” aftrapte, was die stelling ongegrond. De manier waarop Amber gitaar speelde en terwijl sierlijk bewoog, zag er zeer begeesterend uit. Het is misschien nog iets te vroeg om te zeggen dat Kids With Buns op zichzelf een AB Theater kan inpakken, maar dat de eerste show in de AB Club terzelfdertijd uitverkocht is, wijst een goede stap in de richting. Aan degelijke songs momenteel geen gebrek. Met respectievelijk één miljoen Spotifystreams heeft “Bad Grades” het potentieel om uit te groeien tot een Belpop-hit van dit decennium. Live speelden ze de track nog iets te fel volgens het boekje. De bindteksten over examens en de eerste keer spelen in de AB, verraadden dan weer hun onschuldige jeugdigheid. Toen Vanparys en co de twee dames vervoegden voor het livedebuut van, de nog te verschijnen single, “Numbers” zagen we evenwel twee muzikantes die in groepsverband plots sterker in hun schoenen stonden.
© CPU – Joost Van Hoey
Alas My Love klokt af op 32 minuten. In plaats van het album van voor naar achter af te haspelen, werden de nummers hier en daar wat gerekt met stoffige effectenpedaaltjes of gespeeld in een andere volgorde. Enkel opener “The Sunset” en afsluiter “My Invasions” verliepen volgens de originele tracklijst. Bij beide tracks vielen voornamelijk het drum- en percussiewerk van Dhaene en Hautekiet op. Terwijl zij simultaan op hun vellen mepten, kwamen we in een soort trance terecht die Vanparys bedwong met zijn licht galmend gitaarspel. Dat type klankspel gaf ook het bluesy “Taxi Dream” een nieuwe dimensie. Het nummer dat Vanparys post-Alas My Love het meest zou haten, mag nu zowaar een eerste hoogtepunt genoemd worden. Hopelijk belandt het nummer vlug in toekomstige setlists, want het semi a capellagedeelte bracht ons in de stemming voor een extra portie zwaarmoedigheid.
Tijdens het melancholische “Maria”, een van de weinige oude nummers die tegenwoordig de reguliere setlist nog haalt, hoorden we regelmatig een krakerige ruis. Wat op een cool geluidseffect leek, bleek niets minder waar. Vanparys was ‘fucking’ blij om überhaupt te mogen spelen en terwijl hij zijn defect effectenpedaal probeerde te fiksen, maakte hij er ons attent op dat het echte leven terug in zicht is. ‘2022 is nu echt wel begonnen’, aldus Vanparys. Na twee pogingen schoot Hautekiet even ter hulp. De tienjarige vriendschap tussen hem en Vanparys bleek het euvel niet te verhinderen. Dat haalde weliswaar de vaart uit de show. Toch was er unaniem begrip voor de situatie. Voor zowel ons als Van Parys was het alweer even geleden om het fragiele van een liveset te mogen ervaren. Gelukkig kwam die fragiliteit ook muzikaal tot z’n volste recht tijdens de titeltrack en het integere “Losing Gravity”.
© CPU – Joost Van Hoey
Na wat oorverdovend voetgetrommel keerde The Bony King of Nowhere terug naar de buhne voor een dubbele bisronde. Van oude liefde Alas ging het toen naar het wondermooie “Eleonore”. De strofe ‘What you see is what you get, Eleonore’, vatte de avond goed samen. Deze Alas My Love-show stond met een sober licht- en klankspel in het teken van herbronning, hoop en harmonie. Het slotakkoord dreef ons nog één keer naar het puntje van onze knalrode stoel. Het anthem “Silent Days” mag dan wel gaan over een eindeloze zoektocht naar jezelf, de boodschap is zodanig herkenbaar dat we overal wat hoofden zagen knikken. Fijne vermelding is dat “Silent Days” werd gespeeld zoals de liveversie op het recente compilatiealbum van Duyster. Wie dat album dus niet in huis heeft, kan vooralsnog zijn haarvaten laten rechtveren door deze strakker gespeelde versie dan het origineel.
De Alas My Love-voorstelling was geen volledige ’trip down memory lane’. Na de zo goed als integrale uitvoering van dat album, kreeg het publiek nog twee bisrondes voorgeschoteld waardoor de voorstelling een heldere synthese was van twaalf jaar Bony King. Naar eigen zeggen schreef Vanparys zijn eerste nummers ‘naïef en onbevlogen’. Mede dankzij toenmalig drummer Jan Dhaene en vaste rots in de branding Jasper Hautekiet klonk alles nu juist volwassen.
De Alas My Love-tour houdt deze maand nog halt in Minard Schouwburg (6/02), C-Mine (11/02) en de 4AD (19/02).
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
