Er zijn maar weinig gitaristen die aan hun vijfde decennium in de muziekwereld beginnen en er nog steeds relevant zijn. Johnny Marr is er zo eentje. Halfweg de jaren tachtig zorgde hij er bijna eigenhandig voor dat Britse popfans weer meer naar gitaren gingen luisteren. Zijn meesterlijke riff uit “How Soon Is Now?” van The Smiths is wellicht al meer waard dan het voorbije decennium uit Morrissey’s solocarrière. Het is daarom vreemd dat deze rijpe website nu pas voor het eerst een volwaardig artikel over hem publiceert. Misschien heeft dat te maken met zijn onnoemelijke veelheid aan samenwerkingen, zodat hij zijn vernoeming steeds met andere joekels deelt. Zo was de man uit Manchester doorheen de jaren songwriter voor The The, Modest Mouse en The Cribs, alsook bandlid van The Pretenders. Als gast speelde hij onder andere voor Bryan Ferry, Talking Heads, Pet Shop Boys, Crowded House, Noel Gallagher’s High Flying Birds, The Avalanches, Beck, John Frusciante en Blondie. Met Barnard Summer van Joy Division en New Order vormde hij dertien jaar lang Electronic en daarna vormde hij 7 Worlds Collide met leden van Pearl Jam, Radiohead en Wilco. Voor de soundtrack van de Bondfilm No Time to Die uit 2021 werkte hij nog samen met Hans Zimmer en Billie Eilish.
De levende legende heeft natuurlijk ook een eigen soloproject en hoewel zijn creatieve hoogtepunt al vele jaren achter hem ligt, wil dat niet zeggen dat hij de lat plots laag legt. De drie reeds verschenen studioalbums bevatten allemaal degelijk tokkelwerk, al getuigt niet elke song van evenveel geestdrift. Fever Dreams Pts 1-4 is daarom de meest ambitieuze onderneming van Johnny Marr. Hij werkte er meer dan een jaar aan doorheen de eerste en tweede lockdown. De plaat kan je evengoed zien als een collectie van vier ep’s, waarvan er al twee uitgebracht zijn als wachtgerechtjes. Op 25 februari komt het geheel uit via BMG. “Night and Day” is ondertussen dus al het negende nummer waar we konden van smullen. Net als het vorige heeft dit lied een hoger tempo en meer energie dan wat we van een oude rot verwacht hadden. De achtergrondzangen en prominente bas zijn verzorgd door Simone Marie Butler van Primal Scream. Hoewel de single een euforisch gevoel met zich meedraagt en vernoemd is naar een speelzaal in Manchester, zorgt Johnny Marr ook steeds voor een serieuze ondertoon. Hij zoekt deze keer soelaas in de muziek omdat de continue stroom aan nieuwsmedia hem te veel parten speelt. Minzaam schrijft Marr perfecte rockliedjes, zonder te overdrijven. Dat horen we graag!
In april en mei tourt Johnny Marr met Blondie, maar het betreft helaas enkel binnenlandse clubshows…
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.