© CPU – Christophe Brysse
Toen Thurston Moore in 1981 met toenmalige partner Kim Gordon de experimentele noiserockband Sonic Youth oprichtte, stond hij zo goed als meteen aan de voorhoede van de alternatieve rockscene. Deze bijnaam werd voor het eerst gebruikt om alle muziek aan te duiden die de mainstream uitdaagde en tartte. Met Sonic Youth maakte Moore een hele generatie bewust van de waarde van experimenten in de rock-‘n-roll. Zo was het baanbrekende Daydream Nation uit 1988 dé inspiratie voor het ontluikende Nirvana om hun debuutknaller Bleach (1989) op te nemen en toerden ze in de zomer van 1991 (The Year Punk Broke) samen door Amerika en Europa.
Tegenwoordig rekent Moore in zijn soloprojecten op excellente muzikanten: My Bloody Valentine-bassiste Debbie Googe, gitarist James Sedwards en drummer Jem Doulton (Róisin Murphy). In september 2020 bracht hij zijn zevende soloplaat uit, By The Fire, waar hij zijn gekende Sonic Youth-sound afwisselt met experimentele riffen en percussie die neigen naar het vroegere geluid van Pink Floyd en Neil Young. Niet voor iedereen bestemd, maar de Sonic Youth-fans watertanden bij dit zevende soloalbum. Omwille van COVID kon Moore dit album nooit live brengen. Om die reden trok hij recent door Europa om in Brussel als laatste stop een opname te voorzien voor een liveversie van By The Fire. Maar het werd alleszins geen numerieke afhaspeling van alle nummers op het album, dat zou te conventioneel zijn voor Moore.
Zonder een woord te zeggen betreedt Moore het podium en onder invloed van bovennatuurlijke gezangen laat hij “Locomotives” los op het publiek. Een onheilspellend amalgaam van dwingende riffs en ritmische paukendrums, waardoor we ons wanen in een scène uit 2001, A Space Oddysey, dat ons op het randje van ongemak en tegelijk ongedwongenheid brengt. Nadien barst dit nummer los in een herkenbare sound, waarbij de synergie tussen de gitaarvirtuozen technisch perfect wordt geïmproviseerd. We merken dat zowel Sedwards als Googe constant Moore in de gaten houden, om in te spelen op diens hersenspinsels. De ouverture van ruim twintig minuten wordt afgewisseld met “Siren”, een rustiger nummer dat gestaag evolueert, via herkenbare deuntjes naar een apotheose, waarbij we tot de conclusie komen dat dit eigenlijk een liefdesliedje is, in een tijd waarin creativiteit onze waardigheid is.
Na deze songs heet Moore het publiek welkom, zoals ook Neil Young dit meestal doet na een halfuur optreden. Bij “Hashish” gaat het publiek voor het eerst écht los. De opener van By The Fire is een van de minder experimentele nummers van deze plaat en de sound doet enorm denken aan “Sunday” van Sonic Youth. Moore merkt dat hij het publiek op zijn hand heeft en besluit om er “Cantaloupe” tussen te gooien, meteen de grootste knaller van de plaat. Dit dynamische nummer neigt naar stonerrock en brengt de Thurston Moore Band op een energiek hoogtepunt.
Plots wordt de criticus in ons wakker wanneer de eerste tonen van “Aphrodite” te horen zijn. Dit nummer staat toch niet op By The Fire, maar op Rock N Roll Consciousness? We leggen ons echter snel neer bij deze aangename verrassing, want het nummer evolueert crescendo naar een bevredigende conclusie van groovy gitaarspel en een ter plaatse verzonnen jamsessie. Nadien verontschuldigt Moore zichzelf omdat hij blijkbaar even ‘out of tune’ speelde, maar hij omarmt het. Zelfs de beste gitarist maakt al eens een foutje, hoewel het niet meteen opviel.
Met “Speak To The Wild” volgt een nummer van The Best Day uit 2014. Een groovy nummer met catchy refrein dat op zijn beurt neigt naar een andere Sonic Youth-nummer “Stones”. We wanen ons stilaan in een roadtrip (die we nooit deden) door de bossen van Oregon en laten ons meeglijden in het verzoende geluid van de artiesten op het podium. We ontwaken uit deze roes wanneer Moore plots een eigen versie van een nummer van The Velvet Underground brengt. “Temptation Inside Your Heart” lijkt eerst een vreemde eend in de bijt, maar alles wat Moore aanraakt verandert Midas-gewijs in goud. Het publiek komt terug even onder stoom, maar het orgelpunt van de show moet nog komen.
Bij het inzetten van “Venus” worden we weer meegesleurd in een vervaarlijk en onvoorspelbaar woelwater van ritmische drums en dwingende gitaren. Tijdens dit experimentele schouwspel merk je dat Moore de leiding neemt, terwijl zijn muzikanten voortdurend meeluisteren naar zijn schouwspel en inspelen op zijn grillig getokkel. Gelukkig wordt dit nummer op een bevredigende wijze afgerond, waarbij het lijkt alsof Moore na ruim twintig minuten de harmonie heeft gevonden waarnaar hij op zoek was. De zaal blijft dan ook muisstil tot wanneer er geen noot meer klinkt.
Met dit optreden bewijst Moore dat hij niet voor niets een van de grootste alternatieve gitaristen van zijn generatie was, en dat eigenlijk nog steeds is. De onvoorspelbaarheid en improvisatie is daarbij het herkenbaarste element in zijn shows. We dachten dat we naar een optreden gingen kijken, waarbij nummer per nummer chronologisch zou worden afgerond, maar we waren blij dat we het verkeerd hadden.
Setlist:
Locomotives
Siren
Hashish
Cantaloupe
Aphrodite
Speak to the Wild
Temptation Inside Your Heart (cover van Velvet Underground)
Venus
