AlbumsRecensies

Thurston Moore – BY THE FIRE (★★★★): Een psychedelische trip, voor echt deze keer

Thurston Moore ziet het groots. De laatste jaren bleven de verwezenlijkingen van zijn kant ons maar toestromen. Van geïmproviseerde solo-optredens tot minutieus uitgestippelde ruimteomwentelingen, van demo’s uit zijprojecten tot politieke statements, van losse singles tot nummers van meer dan een uur: hij heeft hersenspinsels genoeg, al ontbreekt een allesomvattende visie. De Sonic Youth legende beseft dat zijn biologische klokt begint te tikken en wil dan ook het onderste uit de kan halen zolang het kan. BY THE FIRE positioneert zich zowat in het midden van zijn twee vorige albums, maar werkt op bepaalde plaatsen af wat deze niet durfden. Dat deze worp een mastodont van een album is, valt al af te leiden uit het volledige hoofdlettergebruik in de tracklist. Het is een ritmische bulldozer die oren zal verdoven en hersenen doen kraken.

Eerder dan radicaal te experimenteren zoals de New Yorker in zijprojecten graag doet, laat hij de dissonante muziek hier intensief maar genuanceerd het terrein van vorige exploraties bewandelen. Daarbij horen Moore’s kenmerkende gitaargefriemel en het spel van My Bloody Valentine bassiste Deb Googe, percussionist Jem Doulton, gitarist James Sedwards, Sonic Youth drummer Steve Shelley en de experimentele elektroman van Negativland, Jon Leidecker; ook bekend als Wobbly. Dit is min of meer dezelfde line-up als op het album Spirit Counsel van vorig jaar, waarvan de groep het astronomische “Alice Moki Jayne” bracht in de Vooruit en op Sonic City. Hun collaboraties resulteren in wonderlijke maar ook lastige composities, die gelukkig krachtiger en zinderender geworden lijken.

Het is moeilijk te zeggen of je de delen hier los van het geheel kan zien. De beste nummers zijn nog altijd deze die wel excentriek zijn in hun uitwijdingen, maar toch nog terugkomen naar de lead zodat er nog een lijn in te trekken valt. Dat was de grote sterkte van Rock N Roll Consciousness uit 2017. De eerste twee nummers volgen alvast braaf dat criterium. Echter telt de lengteaanduiding van vier van de negen etappes vier cijfers, zodat je je kan rekenen op immense, onorthodoxe methodologieën. Het is een epos dat een hoger bewustzijn probeert op te wekken, terwijl het expressie geeft aan de kwalen en dwalen van ons moderne leven. Deze onmetelijke opdracht die het zichzelf oplegt voelt soms als een belemmering om te kunnen genieten van de muziek, al dan niet een bewuste keuze. Dat is het meest duidelijk op “LOCOMOTIVES”, een gevaarlijk langdradige transcontinental die precies nergens heen gaat en waar het gewoel gewoon spontaan uit onze muren lijkt te ontspruiten. De emotionele trein wordt enkel op zijn spoor gehouden door de strakke techniek en de heldere productie. “Siren” is een geslaagdere poging, die bedachtzaam aankomt waar hij vertrekt. De gitaren zijn dan wel vals gestemd, aan harmonie is vaak geen gebrek.

Het is fijn om op te merken dat alle muzikanten schouder aan schouder staan wat betreft hun significanties in dit opus. Dat zagen we in de Vooruit ook al, toen de bandleden in een cirkel stonden en zelfs niet bleken te geven om de aandacht van het publiek. Het lijkt alsof Moore een oude hippiedroom verwezenlijkt en een commune heeft gesticht met enkele obscure figuren die mentaal en muzikaal zen zijn met elkaar. Dit staat een beetje in contrast met de ijdele albumcover, die gewoon Moore’s hoofd afbeeldt. Je kan je echter goed voorstellen dat bijvoorbeeld de intro van het fantastische “BREATH” bij kaarslicht in een mythisch bos gespeeld wordt. Na enkele minuten barst dan wel het gitaargeschal los, het geheel blijft een soort primordiaal en primitief karakter hebben, als een eerbetoon aan de kracht van de natuur – al valt het nog te beslechten of het ook David Attenborough zijn dada is. Soms lijken de drones terug te grijpen naar de no wave jaren van Sonic Youth, van voor ze de grunge hielpen uitvinden. De vluchtige punkspirit lijkt wel stilaan verdwenen te zijn. Het is jammer dat geen enkel nummer eruitspringt qua vitaliteit. “CANTELOUPE” komt in de buurt, maar neigt evenveel naar flegmatieke doom metal als naar energetische punk.

Over “CALLIGRAPHY” en “DREAMERS WORK” kan ook niet veel verkeerd gezegd worden. Het zijn broodnodige intermezzootjes van tokkelwerk die de zwaarlijvige blokken afwisselen. Toch zit er een soort spanning tussen de etherische en de corpulente nummers, alsof ze elkaar willen aanvullen maar elkaar ook verachten. Het is goed mogelijk dat Moore deze oscillatie bewust laat aanhouden, maar wellicht is de plaat gewoon niet zo samenhangend. “THEY BELIEVE IN LOVE WHEN THEY LOOK AT YOU” is een nummer dat dan weer schitterend slaagt in zijn opzet, en langs een galactisch parcours opbouwt tot een klankenspektakel. Met bijna acht minuten op de teller is dit een van de beste nummers van de plaat, dat beide werelden combineert.

BY THE FIRE is de som van al wat Thurston Moore in de voorbije jaren gedaan heeft. Het vormt tevens een prima introductie in zijn ondertussen kolossale repertoire, waarin hij alles wil en bijna alles kan. Als een koorddanser bewandelt hij zorgvuldig de grens tussen alternatieve rock en atonale avant-garde, waarbij een toegenomen aantal medewerkers hem op angstaanjagende hoogtes helpen. Daarbij ruilt hij de opwindende punk voor innemende melodieën en doorbakken grooves. Hij houdt zich vocaal in zodat de nummerstructuur de vrije loop krijgt en de lome instrumentaties als rook uit de assen van de moderne maatschappij lijken te komen. Moore is een dromer en strooit met enkelvoudige noten een onheilspellende waas van tonen. Je anderhalf uur laten beschieten door een sonisch machinegeweer is echter geen gemakkelijke opgave, zodat we toch niet snel victorie kunnen kraaien. De drilboortactiek kan immers niet eindeloos bevredigen. In elk geval is het een transcenderend kunstwerk waarop de psychedelische scene uit de jaren zeventig jaloers zou zijn.

Facebook / Instagram / Website / Twitter

165 posts

About author
Alles bij elkaar en in het groot: ooit wil ik nog eens uitsluitend iemand zijn die ja zegt!
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Kim Gordon - "I'm a Man"

Kim Gordon is het levende bewijs dat op cool zijn geen leeftijd staat. De legendarische artieste ging recent haar 70ste levensjaar in,…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Geraldines - "Out"

Voor de Belgische fans van indierock zal de naam Geraldines misschien wel een belletje doen rinkelen. Het Mechelse viertal werd al vaker…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Night Beats - Rajan (★★★): Blijven steken in het verleden

Night Beats is wel al langer een gevestigde waarde voor psychedelische en zuiderse gitaarliefhebbers, maar doorbreken bij de muziekliefhebbende massa is het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.