Jassbusters (2018) was een opvallende afslag op het artistieke pad van Connan Mockasin, de muziekwerelds favoriete witharige creep uit Nieuw-Zeeland. Dit conceptalbum, dat als soundtrack voor een door Mockasin zelf geregisseerde film diende, ging een heel andere kant op dan zijn eerdere, meer psychedelische werk. Niet alleen hing er een strak concept aan deze plaat vast, ook Mockasins sound zelf klonk strakker, gepolijster en hier en daar haast poppy. Surferpop, smooth jazz en (pulp)filmmuziek werden op een heerlijk manier door elkaar gemixt en kwamen er aan de andere kant uit als de ultieme album voor een brakke zondagochtend.
En nu is er dus een vervolg: Jassbusters Two. Dit keer geen begeleidende film of groter concept, maar wel 27 minuten nieuwe muziek. Muziek die, zoals je mag verwachten bij een eclectische artiest als Mockasin, weer een net iets andere richting inslaat dan zijn voorganger. Deze verandering is meteen goed te horen aan het begin van openingsnummer “Jass Two”. Voor je het goed wel door hebt, word je overspoeld door het geluid van spelende kinderen, waar zoveel reverb en effecten overheen zijn gegooid dat het haast een school piepende dolfijnen lijkt. Het zet een sombere, spookachtige, haast abstracte toon, die de plaat verder zal kenmerken. Niet voor niets keert dit geluid later nog een paar keer terug.
Jassbusters Two zou wel eens goed het meer depressieve, melancholische broertje van het eerste deel kunnen zijn. “K Is for Klassical” doet wat denken aan een slaapliedje, waarvan alleen het einde je abrupt doet wakker schieten. “Maori Honey” is een schuifelend liefdesliedje, dat voor hartverscheurend moet doorgaan. Het trage en duistere “She’s My Lady” een ballad die maar niet van de grond wil komen. Alleen het bluesy “In Tune” en de groovy afsluiter “Shaved Buckley” geven nog wat positieve noten aan dit toch wat drieste geheel.
Opvallend is ook de afwezigheid van de menselijke stem op Jassbusters Two. Waar we op Jassbusters nog vaak verblijd werden door Mockasins kenmerkende falsetstem, een stukje dialoog uit de begeleidende film en zelfs een coupletje James Blake (!), is de stem hier vaak zo goed als geheel afwezig. Het duurt tot diep in het derde nummer, de melancholische single “Flipping Poles”, voordat we Connan voor het eerst meerdere regels achter elkaar horen zingen. Ook dit maakt dat Jassbusters Two nogal kaal en uitgekleed op de luisteraar overkomt.
Al met al is Jassbusters Two een stuk gefragmenteerder en minder strak gecomponeerd dan zijn voorganger. Veel nummers bouwen naar nergens toe en doven alweer uit voor ze goed en wel begonnen zijn. De vorm voelt een stuk minder speels, spannend en hier en daar zelfs een beetje schematisch. We hopen dat de sombere toon van de plaat niet duidt op een somberte bij Connan Mockasin zelf. Deze artiest komt het best uit de verf als hij al zijn kleurrijke absurditeit van zijn muzikale palet durft te gebruiken. Hopelijk krijgen we daar op Jassbusters Three weer wat meer van te horen.
Facebook / Instagram / Website
