Met wereldwijd vijftig miljoen verkochte platen en negen Grammy Awards op haar schouw hoeft de Amerikaanse zangeres Norah Jones het al lang niet meer voor het geld of de erkenning te doen. La Jones maakt op haar vijfenveertigste nog steeds muziek om zich te amuseren. Vorige zomer stond ze nog op Gent Jazz en nu verrast ze alweer met nieuw werk. Op haar negende studioplaat Visions steekt de Amerikaanse haar jazzy popsongs in een soulvol kleedje dat haar perfect past.
Critici die bovendien beweren dat Norah Jones alleen maar makkelijk te verteren easy listening jazz voor cocktailfeestjes maakt, hebben haar discografie nog niet goed beluisterd. Hippe producers als Jacquire King of Danger Mouse geven haar platen een rauw kantje en haar samenwerkingen met Jack White en Green Day-opperhoofd Billie Joe Armstrong maken haar ook geliefd bij een rockpubliek. Nog niet overtuigd dat de zangeres van vele muzikale markten thuis is? Check dan Norah Jones Is Playing Along, haar podcast waarin ze keuvelt en musiceert met goed volk als The National, Dave Grohl en Jeff Tweedy.
En nu is er dus Visions. Waar voorganger Pick Me Up Off The Floor nog een redelijk donkere lockdownplaat was, dan waaien de songs op dit album als een fris lentebriesje de kamer binnen. Norah Jones nam deze plaat op met Leon Michels, een muzikale duizendpoot die zijn strepen heeft verdiend met Sharon Jones & The Dap-Kings, Lee Fields, de Menahan Street Band en zijn eigen El Michels Affair. Norah Jones en Leon Michels speelden bijna alle nummers samen in, wat voor een uitgebeende, maar warme en soulvolle klank zorgt die meer aanleunt bij Amy Winehouse dan bij Diana Krall.
De aanstekelijke single en Vox-favoriet “Running” zou perfect passen bij een dure reclamespot van Nike of Adidas, geeft je zin om eindelijk met die Start To Run te beginnen en neigt sterk naar de bleekschetensoul waar Texas een patent op had. De kwetterende vogeltjes in “All This Time” en “On My Way” versterken dan weer het opgewekte lentegevoel terwijl het bluesy gitaartje in “Staring At The Wall” en “Queen Of The Sea” voor een donkere sfeer zorgt.
“Paradise” kabbelt met zijn lalala’s wat te veel om echt te overtuigen en “I’m Awake” deed ons zelfs luidop geeuwen. Wat niet de bedoeling kan zijn met zo’n titel. Norah Jones herpakt zich gelukkig met “Visions”, de heerlijke titelsong die wordt gedragen door een eenzame gitaar. Het relativerende orgelpunt “That’s Life” zou niet misstaan op de soundtrack van een Broadway-musical, maar het prijsnummer van het album is “Alone With My Thoughts”, een zwoele ballad waarin de piano van Norah Jones en de saxofoon van Leon Michels opzichtig met elkaar flirten. Het resultaat is een klassieker in de dop die met gemak naast standards als “Don’t Know Why” en “Sunrise” kan staan.
Onze visie? Met het eerste lentezonnetje in de lucht is het heerlijk chillen met deze nieuwste van Norah Jones. Wij voorspellen echter dat Visions geen klassieker wordt in haar oeuvre, maar dat maakt het niet minder genieten. Na twee decennia in de muziekwereld en nu negen albums verder toont ze iedereen dat ze duidelijk nog niet klaar is om ermee te stoppen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Alone With My Thoughts”, ons favoriete nummer van Visions, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
