Over de muzikale bijdrages van Bert Dockx kan je intussen een mooi spinnenweb leggen. De Belgische muzikant, schrijver en auteur heeft aandelen in Flying Horseman, Dans Dans en Ottla, maar ook onder zijn eigen naam ligt al materiaal op de muzikale schappen. Met meer dan een dozijn platen onder de arm zijn de invloeden voor dat werk talrijk en de invalshoeken gevarieerd, gaande van jazz en blues tot folk. In zijn solowerk, waar vaak dezelfde muzikanten en stemmen terugkomen als bij de overige bands, mengen al die invloeden tot een breed en samenhangend geheel. Daar waar Safe als vorige en tweede soloplaat nog uitkwam onder de noemer ‘Bert Dockx’, wordt diens opvolger Ghosts geclassificeerd onder de naam ‘Bert Dockx Band’. Bij Safe benadrukte Dockx reeds dat de bijdrages van zijn medemuzikanten heel belangrijk zijn, en met deze naamgeving zet hij (voor Ghosts) Loesje en Martha Maieu van Flying Horseman, Louis Evrard van Ottla, en Max Dobbertin, toch wat meer in de verf.
Qua gevoelslading en ondertoon liggen Safe en Ghosts mijlenver van elkaar. De eerste komt heel zwaarmoedig en beladen uit de hoek, daarbij gestuurd door een breuk en donkere periode uit Dockx’ leven. Naast dat sombere sfeertje blinkt Ghosts in zijn vel, als een grote opflakkering van optimisme en vreugde. Opluchting ook, want twee jaar geleden stond Dockx fysiek en mentaal verder van het podium dan hij ooit was geweest. Hij stortte backstage in na een optreden met Flying Horseman in De Roma, en het idee er de brui aan te geven ging zelfs even door zijn hoofd. Gelukkig keerde het tij, met het afschrijven van “Blankets” als een eerste lichtpunt in de weg naar boven. Na enkele maanden inactiviteit voelde Dockx zich opnieuw gitarist, en zijn warme en rustige gitaarspel op het nummer is als een zucht van opluchting. De single ademt berusting en straalt een heel vertrouwd gevoel uit.
In de relaxte en positieve sfeer van het hele albumproces kon Dockx zich daarna vrank en vrij laten gaan, wat zich vertaalt in sterke en frivole gitaarpassages, zelfverzekerde zang en een soort ongedwongenheid die zich in de plaat nestelt. Dockx stelde zelf reeds dat je de plaat zou kunnen vergelijken met een wilde tuin. Uitnodigend en weids, met heel veel variatie en ruimte om te groeien, maar tegelijk ook wat mysterieus en onheilspellend. De overwegend optimistische en lichtvoetige sfeer van de plaat sluit immers niet uit dat de nummers ons oren wel degelijk op scherp zetten van tijd tot tijd.
Zo eist “Dog” van bij de eerste noten onze volle aandacht met beklijvende instrumentatie, Dockx met zijn gitaar voorop. Strijkers, percussie en fluisterende backing vocals zorgen voor mysterie en lijken er plezier in te hebben om alles een onbehaaglijk tintje te geven. Ook op “Planets” spookt het een beetje, met wat lijkt op een accordeon en synths die in een spooky dialoog gaan met de backing vocals. Dat onheilspellende karakter is een rode draad die doorheen Ghosts meermaals wordt neergelegd en terug opgeraapt. De mix van de plaat zuigt je op die manier écht in de sound, en slaagt er met vlag en wimpel in om iets neer te zetten waar je als luisteraar volledig wordt in ondergedompeld en door overspoeld.
Dockx heeft naar eigen zeggen nog nooit zo diep gegraven voor zijn werk, en nog nooit gespendeerde hij zoveel tijd aan kleine details. Van het lichtvoetige liefdesnummer “Paper Skin”, over het in kracht aanzwellende “More Love”, naar de lang uitgesponnen spanningsboog van “Planets”: hoe verschillend de nummers ook opgebouwd zijn, een heel rijk en omvattend geluid trekt je volledig de nummers in. Daarbij vertrekt de reis telkens van de wisselwerking tussen gitaar en vocalen. Dockx’ vertrouwde en zelfzekere stemgeluid verkent elke centimeter van de ruimte die door zijn vogelvrij en dynamisch gitaarspel wordt aangereikt. Of is het net omgekeerd?
Ghosts slaagt er in om dartel, vrolijk en berustend te combineren met onheilspellend, beklijvend en spannend, zonder dat die laatste de bovenhand nemen. Als we daar de kwalitatieve en rijkelijk variërende stem en gitaar van Dockx aan toevoegen, krijgen we een mooi samenhangend geheel dat van begin tot einde kan boeien en de aandacht blijft vasthouden. Wij zijn alvast zeer blij dat Dockx de weg naar zijn gitaar terugvond, en kijken uit naar hoe de nummers in concertsetting misschien nog meer een eigen leven zullen gaan leiden?
Hieronder vind je alvast voorlopige speeldata van Bert Dockx Band:
28/10 4AD, Diksmuide
01/11 Ancienne Belgique, Brussel
02/11 Gebouw T, Bergen-Op-Zoom (NL)
11/11 De Studio, Antwerpen
17/11 Hnita Jazz Club, Heist-Op-Den-Berg
08/12 Viernulvier, Gent
14/12 Wilde Westen, Kortrijk
11/01 Ter Vesten, Beveren
Ontdek “Dog”, ons favoriete nummer van Ghosts, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
