Curtis Harding heeft zich in een aantal jaar helemaal weten op te werken tot een van de belangrijkste soulstemmen van zijn generatie. Als kind kwam de Amerikaan voor het eerst in contact met musiceren door als drummer lid te worden van het plaatselijke kerkoor, maar de vonk sloeg pas echt over toen hij de hiphop-tapes van zijn zus ontdekte en die grijs draaide. Toch verkoos Harding er eerst voor om achter de schermen van de muzieksector als pr-man voor het legendarische LaFace Records label te werken. Uiteindelijk belande hij zelf in de studio en baarde hij twee fantastische platen. Vooral die laatste, Face Your Fear, werd een sleutelplaat voor Curtis Harding en opende voor hem heel wat deuren. Nu, vier jaarwissels later, is hij er weer met een nieuw cadeautje met de titel If Words Were Flowers, zijn compleetste plaat tot dusver.
Op zijn vorige plaat Face Your Fear legde hij zijn angsten open en bloot op tafel, maar nu is naar eigen zeggen tijd om met If Words Were Flowers liefde te verspreiden. Het album was in het voorjaar van 2020 al grotendeels af toen de wereld in lockdown ging door het (nog steeds) omnipresente coronavirus en toch voelde Curtis Harding de noodzaak om het album conceptueel over een andere boeg te gooien. Bepaalde nummers kregen een nieuwe betekenis, terwijl andere nummers inhoudelijk lichtjes veranderden en zo de kerngedachte van de plaat verder deed evolueren. Een lockdownplaat is If Words Were Flowers desondanks niet en dat wordt meteen duidelijk als je de plaat in zijn totaliteit beluistert. Met veel gevoel en bravoure verspreidt Curtis elf nummers lang affectie en hartstocht zonder in de gebruikelijke clichés van het genre te vervallen. Het tijdloze openingsnummer “If Words Were Flowers” maakt dat zo al vroeg op indrukwekkende wijze duidelijk en is doorspekt met warme, soms zelfs jazzy klanken die je gehoorzintuig meteen op scherp zetten. Versterkt door een groot gospelkoor maakt hij er zijn statement van hoe waardevol een boeket bloemen kan zijn (‘They carry power / So proud and beautiful’) en zet hij de toon voor de overige tien nummers van de plaat.
De laatste maanden werden we al op een aantal singles van If Words Were Flowers getrakteerd. Als losse voorsmaakjes kwamen deze al heel goed tot hun recht, maar in het geheel krijgen de nummers pas echt de betekenis en kracht die ze zulke sterke parels maken. “Hopeful” hoorden we in mei als eerste voorbode en is een vintage-Curtis Harding-nummer waarop hij een goede middenweg kon vinden tussen soul, r&b, gospel en een fuzzy gitaar, maar waar hij tegelijk ook zijn voorliefde voor hiphop in kon verwerken. Vooral ook op tekstueel vlak is het nummer een uitschieter waar Curtis Harding de scherpte niet schuwt, maar ook met heel veel symboliek onze verbeelding zijn werk kan laten doen. Het nummer contrastreet dan ook redelijk met het bluesy “Can’t Hide It” en toch voelt het nummer als de logische opvolger op “Hopeful”. Dankzij de aanstekelijke ritmiek en de spontaniteit kan je zelfs je dansbenen even bovenhalen op If Words Were Flowers.
De albumtitel is een verwijzing naar het wijze advies van zijn moeder om meer bloemen te schenken als vorm van liefde en appreciatie. Liefde horen we onder meer terug op nummers als “The One”, dat met behulp van een legioen blazers uitgroeit tot een groots en klankvolle liefdesbekentenis. Het strafste nummer van het hele album is echter “Explore”, een nummer dat sonisch en inhoudelijk een van de sterkste werken uit de veren van Harding tot dusver is. Het geluid van “Explore” is zo rijk en verfijnd dat elke seconde een genot is om naar te luisteren en bij elke luisterbeurt nog interessanter lijkt te worden. Vooral het feit dat zoveel instrumenten de revue passeren en ook nog eens de ruimte krijgen om zich ten volle te kunnen ontplooien, maakt de vijf minuten zo extraordinair en memorabel.
Harding probeert zich op zijn derde plaat aan opvallend veel verschillende genrefusies en dat werkt in de meeste nummers zeer goed, maar toch kunnen we niet elk experiment klasseren in de categorie ‘geslaagd’. De autotune laag op de stem van Curtis Harding op “So Low” is niet alleen heel onnodig, maar haalt ook de magie uit het nummer. Het is een soort van corpus alienum die helemaal niet nodig is op zo’n pure en eigen stemkleur en zijn doel compleet voorbijschiet. Ook bij het daaropvolgende “Forever More” blijven we voor een groot stuk op onze honger zitten en missen we toch ietwat tempo en overtuigingskracht, al moeten we wel bekennen dat het refrein en het einde toch nog veel kunnen goed maken.
Het einde van If Words Were Flowers is iets zachter dan het begin, maar dat wil niet zeggen dat de nummers niet boeiend of spannend zijn. “It’s a Wonder” is een puur en zacht nummer met een ruwe kern waar het stemgeluid van Curtis Harding knap wordt aangevuld met een paar vrouwenstemmen. De productie, andermaal gedaan door muzikant Sam Cohen (producer van onder meer Kevin Morby en Alexandra Saviour), is piekfijn uitgebalanceerd en heeft een juiste dosering pathos en charisma. Het slotakkoord wordt uiteindelijk ingeluid met “I Won’t Let You Down“, een op heel wat vlakken muzikaal hoogstandje. De warmte, de groove en de oprechtheid van Curtis Harding vormen de heilige drievuldigheid die de laatste noten van If Words Were Flowers tot iets bijzonders maken.
If Words Were Flowers is een divers en subliem dankjewel aan de wereld van een artiest die zichzelf en zijn sound heeft kunnen vernieuwen zonder aan kwaliteit te hebben ingeboet. Vooral bij de nummers waarop hij zijn soulmuziek met funk, gospel, jazz en fuzz-elementen verfijnd gebeurt er iets magisch waartoe maar een handvol artiesten in staat zijn. Het is een charismatische en karaktervolle luisterplaat waar we de komende jaren vaker naar zullen teruggrijpen en die hopelijk een inspiratiebron kan worden voor jonge soulartiesten over de hele wereld.
Op maandag 7 maart stelt Curtis Harding If Words Were Flowers voor in de Orangerie van de Botanique in Brussel.
