© CPU – Leni Sonck
De Israëlische band Lola Marsh zou eigenlijk ruim een jaar geleden in de Brusselse Botanique spelen, maar een welbekende stoorzender gooide roet in het eten. Ook hun passage op Ronquières deze zomer moest noodgedwongen afgezegd worden door alweer een hoop nieuwe restricties in Israël. Na lang wachten keert de band nu eindelijk terug naar ons land om hun album Someday Tomorrow Maybe voor te stellen dat begin 2020 verscheen. Een beetje vijgen na Pasen zou je denken, maar gelukkig had de band er ongelofelijk veel zin in.
Wanneer de band rond Gil Landau en Yael Shoshana Cohen iets over acht het podium betreedt, voelen we de energie in de zaal veranderen. Het is een borrelend enthousiasme dat zich maandenlang opgestapeld heeft bij de muzikanten die hun speelkansen steeds verder zagen wegdrijven op een wolk genaamd de toekomst. Vanavond is het eindelijk zover en mag er gespeeld worden. Het plezier en genot druipt er dan ook vanaf de eerste seconde vanaf en wie nog niet helemaal mee is in het verhaal van de band, wordt al snel meegesleurd in een wervelwind van melancholische indiepopliedjes met een bijzonder vol geluid. Die rijke instrumentatie heeft Lola Marsh te danken aan een sterke liveband en extra vocale ondersteuning, al blijft het natuurlijk Yael die het hoogste woord voert.
Het is niet de eerste keer dat Lola Marsh in de Botanique speelt, waardoor er al gauw een soort huiselijke sfeer ontstaat en we bijna in dialoog kunnen gaan met de bandleden zonder de afstand die het podium creëert als een barrière te ervaren. Waar ze twee jaar geleden nog in de Rotonde stonden, groeiden ze inmiddels door naar een goed gevulde Orangerie. Op basis van wat we daar zien, kunnen we alvast stellen dat er nog behoorlijk wat marge is om verder te groeien, want de muzikanten bezitten heel wat talent en weten zo een dynamische show neer te zetten waarbij we de tijd compleet uit het oog verliezen.
© CPU – Leni Sonck
Zangeres Yael spreekt het publiek toe alsof het een voor een haar beste vrienden zijn en vertelt tussen de nummers door het ene na het andere verhaal. Over hoe ze tijdens de eerste lockdown een cursus Frans begon, maar inmiddels al vier maanden geen les meer heeft gehad en dus zowat alles vergeten is. Of over de opnames van de clip voor “Only For A Moment”, een nummer dat live nog steeds behoorlijk wat indruk weet te maken. Ook het publiek wordt al vroeg in de avond aan het werk gezet, want er moet geklapt en gedanst worden. Tijdens “Wishing Girl” worden de aanwezigen zelfs ingeschakeld om de muziek mee te fluiten, al blijkt het toch allemaal een stukje moeilijker dan de band doet uitschijnen. De song bouwt op naar een heuse climax waarin we Yael vol overgave op haar ukelele zien spelen en we moeten toegeven dat we zelden iemand met zo’n toewijding op de mini-gitaarachtige zagen spelen.
Een technisch probleem vormt het ideale moment om de drummer even voor te stellen, maar al gauw weerklinkt een zwoele baslijn en daarmee is “You’re Mine” ingezet. De mix tussen elektronische klanken en organische geluiden zorgt voor een interessante sound die zowaar het handelsmerk van de band is geworden. Dat Lola Marsh zowel materiaal van hun debuutplaat Remember Roses als van het recentere Someday Tomorrow Maybe speelt, zorgt voor een soort perfecte kennismaking met het repertoire van de Israëliërs. De catchy indiepopliedjes die vaak op een soort muzikaal huwelijk tussen Aurora en Lana Del Rey lijken, bevatten een hoog meezinggehalte en dat bewijzen ze dan ook in Brussel.
Waar “Sirens” een soort Americana-invloed boven water brengt, kunnen we ons bij “She’s A Rainbow” alleen maar Lana Del Rey-achtige taferelen voorstellen. Het nummer wordt opgedragen aan alle vrouwen die aanwezig zijn in de zaal, maar de regenboog, die blijft de hele tijd net buiten handbereik. Ook “Roses” wordt aan een vrouw opgedragen en dan wel een heel bijzondere, namelijk de oma van zangeres Yael. De twee spraken elkaar de afgelopen maanden voornamelijk via Zoom, waar het elke keer uitdraaide op de muzikante die een stukje van “Roses” moest zingen. Ja, we kunnen ons wel ergere dingen voorstellen tijdens het videobellen.
© CPU – Leni Sonck
Met “Where Are You Tonight” en “Echoes” wordt een absoluut hoogtepunt bereikt. In enkele minuten wordt alles dat Lola Marsh is compact samengevat en straalt de band meer dan ooit tevoren. Als bezetenen bespelen ze hun instrumenten en ook de dansmoves waar tijdens de vele lockdowns ongetwijfeld heel wat aan gesleuteld is, vullen rijkelijk het podium. Trop is te veel, maar in het geval van Lola Marsh krijgen we maar niet genoeg. In de bisronde krijgen we enkele magische momenten, zo bijvoorbeeld wanneer het publiek aangemaand wordt om tijdens “Stranger On The Subway” hun telefoon te gebruiken als zaklamp. Alsof het kleine sterretjes zijn, verlichten de lampjes de Brusselse concertzaal en lijken ze ons te begeleiden naar een wereld waarin dromen en realiteit gelijk zijn aan elkaar. “Hometown” vormt vervolgens het perfecte einde, want zelfs ver van huis, kregen we de indruk dat de band echt thuiskwam op het podium. Muzikaal krijgen we nog een laatste hoogtepunt, waarna we echt afscheid moeten nemen van Lola Marsh.
De passage van Lola Marsh in de Orangerie voelt als een warme zomeravond waarvan je hoopt dat die nooit tot een eind komt. Ondanks de soms behoorlijk moeilijke situatie de afgelopen maanden, zien we een sterke band die goed op elkaar, en zo mogelijk nog meer op het publiek, is ingespeeld. De dankbaarheid die veelvuldig geuit wordt naar het Brussels publiek, verwarmt ons hart en toont vooral dat de artiesten nog steeds met beide voetjes op de grond staan. En dat terwijl ze inmiddels alweer met nieuwe muziek bezig zijn. Wij zijn alvast benieuwd naar de toekomst voor de band.
Setlist:
Hold On
Stranger
Waitress
Only For A Moment
Wishing Girl
You’re Mine
Sirens
She’s A Rainbow
Bluebird
Darkest Hour
Roses
What Am I
Where Are You Tonight + Echoes
Stranger On The Subway
In Your Eyes
Hometown
