© Geert Braeker
In het rijtje ‘bands die je maar beter niet op familiefeesten ter sprake brengt’ staat Wiegedood wellicht ergens bovenaan. De muziek moet daarbij zeker niet onderdoen voor de naam door het hoge shockgehalte. De atmosferische blackmetal van Wiegedood maakt muziek voor de donkerste Noorse – of ja, West-Vlaamse – bossen en brandende verlaten kerken. Razende drums, scheurende gitaren en gekwelde, onverstaanbare wanhoopskreten zijn schering en inslag. Het is echter van 2018 geleden dat we nog nieuwe muziek hoorden toen ze twee albums uitbrachten. Het heel sinistere De Doden Hebben Het Goed II en III volgden op het debuut van 2015. Begin volgend jaar zou daar een opvolger voor moeten verschijnen. Als we de band zelf mogen geloven, kunnen we ons op There’s Always Blood at the End of the Road verwachten aan de ranzigste, gore vuiligheid waar de trilogie nog niet eens het oppervlakte van raakte, alsook aan ‘hot club jazz’, blijkbaar.
Met leadsingle “Nuages” wordt die vuiligheid vanaf de eerste seconde met bakken over ons gegoten. In zijn kern is het duidelijk nog een blackmetalnummer en blijven de roots van Wiegedood duidelijk zichtbaar. Het psychedelische tweede deel doet ons dan bij momenten denken aan Imperial Triumphant. Al bij al is “Nuages” een onvervalste en genadeloze brok blackmetal, maar wel een die op zich niet zo veel nieuws op tafel legt dan ons beloofd wordt. De nieuwe elementen hebben we eigenlijk al eerder gehoord bij andere bands, waardoor we toch vooral benieuwd zijn hoe ze die ‘hot club jazz’ verwerkt hebben in hun muziek.
There’s Always Blood at the End of the Road verschijnt op 14 januari 2022 via Century Media.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
