© CPU – Kris Kellens
Strand of Oaks bracht op 1 oktober zijn achtste ontwapenende en eerlijke studioalbum In Heaven uit. Wij spraken met immer knuffelbare en aimabele frontman Timothy Showalter, die nog voor we goed en wel een eerste vraag konden stellen, al de tranen in de ogen kreeg.
Dag Tim, hoe gaat het met jou dezer dagen?
Goed, het zijn intense dagen met veel interviews, spirituele baden van goeie gesprekken. Ik hou van diepe gesprekken, gedachten en gevoelens. Voor een eenzame man als ik is het geven van interviews gewoon een goed excuus om met mensen te praten.
Het zijn dus fulfilling days?
Ja, zo voelt het wel. Als je een album maakt, is dat zoals een tijdsmachine. Veel van de onderwerpen op dit album, vonden twee jaar geleden plaats. Ik heb het album een jaar geleden geschreven en je moet jezelf eraan herinneren wie je toen was en er de woorden voor vinden. Je gaat verder met je leven op een goeie manier, maar het is ook triestig, omdat je iemand mist (Showalter verloor zijn schoonmoeder en kat). Ik moet je waarschuwen, ik ben heel emotioneel dezer dagen door over het album te praten. Je beseft dat de tijd verder gaat en je dingen vergeet. Ik ga veel huilen tijdens dit interview, sorry.
Daar hoef je je niet voor te excuseren.
Ik denk dat het zo emotioneel is voor mij omdat je beseft hoe hard je dingen mist en erover praten brengt het allemaal terug. Dat is heftig op een goeie manier. Als je ooit iemand bent verloren die je graag zag, is het beangstigend wanneer je vergeet hoe die persoon klonk. Dit album is een liefdesbrief. Het is rouwen met liefde. Je aanvaardt en erkent dat het pijnlijk en verschrikkelijk is, maar ook dat je het geluk had om er deel van uit te maken en graag gezien te zijn door die mensen. Dat is de rode draad doorheen het hele album. Het gaat over mij, maar ik ben niet het hoofdpersonage, zoals ik in het verleden misschien wel was. Dit album is het meest simpele, maar ook het meest ingewikkelde album dat ik tot nu maakte. Door interviews te geven, leer ik waarover sommige dingen op het album gaan. Je verwerkt alles zo nog eens.
Al klinkt het album zeer hoopvol.
Ja, we wouden dat het zo klonk. We wouden een New Orleans-begrafenis zijn met een vuurwerkshow. Als ik ooit sterf, wil ik dat mijn begrafenis een vuurwerkshow is met ravemuziek. Als je je leven als goed persoon probeert te leven, is dat wat je verdient als je komt te gaan.
Daarom heet het album In Heaven?
Ik heb eigenlijk de albumtitel niet gekozen. Ik dacht dat het Galacticana zou heten, maar mijn vriend Chris Swanson, de oprichter van onder andere platenlabel Secret Canadian, kwam me bezoeken. Hij keek naar mij en vroeg: ‘Waarom heet dit album niet In Heaven? Je praat de hele tijd over de hemel.’ Toen dacht ik: ‘Oke, in hetzelfde proces van mensen laten vertrekken met vuurwerk is de hemel iets waarvan ik wil dat het echt is.’ Ik heb de nood om te geloven dat prachtige mensen naar een prachtige plek gaan, en ze hangen daar allemaal maar wat.
Het is je achtste album. Ben je opgewonden dat het uitkomt of ben je in je hoofd al aan het uitkijken naar het negende album?
Iedereen houdt van het album dat ze net gemaakt hebben, maar dit album is met zoveel liefde gemaakt en in geweldig leuke tijden. Ik heb in het maakproces synthesizer staan spelen in mijn ondergoed met mijn beste vriend. Ik heb het album voor iedereen gemaakt, dus ik kan niet wachten tot mensen het hebben en horen. Ik ben enthousiast over het album, ja. Misschien ben ik voor het eerst ooit enthousiast om te leven. Ik hoop nog een lang leven te mogen leven en dit te blijven doen. Ik probeer elke dag door iets gefascineerd te zijn, om het even wat. Met het ouder worden, aanvaard ik meer en meer wie ik ben. Ik heb dat zo lang niet gedaan, ik voelde me niet goed en hield niet van mezelf. Toen ik aan dit album begon, dacht ik dat ik een soort rock-‘n-roll, bijna macho ‘ding’ moest zijn. Dit album is zachter en tegelijk krachtiger.
Mijn producer en ik bleven het zeggen: ‘Het voelt als een genderloos album, gewoon als een menselijk album.’ Ik was iets comfortabeler om meer artistiek te zijn denk ik. Waar ik ben opgegroeid, is er iets waar ik van hou: mensen houden daar niet van bullshit. Daarom kom ik, denk ik, zo goed overeen met Belgen. Wat je zegt is wat je zegt, en je meent het.
Er waren geen regels toen we het album maakten. Ik maakte demo’s, we gingen naar Californië en we praatten er niet over. We maakten gewoon nummers, en die kwamen heel organisch tot stand. Er waren tranen tijdens het maakproces en een aantal serieuze, louterende ervaringen. Meestal was het gewoon a lot of laughing en ongelooflijk plezant. Mijn vriend Kevin (Ratterman) voelt als een goeroe, als Walt Disney. Hij heeft een magische manier waarop hij nummers maakt. Dat is een beetje dromerig en een vorm van escapisme, maar hij begrijpt ook dat de wereld echt is en dat de wereld triest is. We verliezen dingen en mensen en we hebben een beperkte tijd op deze planeet. Ik wil wat magie en fantasie binnenlaten in mijn leven.
Zijn er nummers die het album niet hebben gehaald?
Ja, het waren goeie nummers dus ze komen misschien nog uit, maar het werkte gewoon niet in de sfeer van het album. Ik denk altijd dat albums een ecosysteem hebben waar sommige dingen in moeten leven en andere niet. Veel nummers die donkere teksten hadden, hebben het niet gehaald. Soms voelde het als: ‘Misschien kunnen we het beter verwoorden dan gewoon verdrietig.’ Het leven is ingewikkeld en emoties ook. Je kan triestig zijn én gelukkig. Misschien moeten we wat meer focussen op de gelukkige kant dan neerkijken op het donkere niets. Ik wil dat dit album mensen zich goed doet voelen voor 45 minuten. En erna kunnen ze eten maken of eender wat. Of eten maken terwijl ze luisteren.
Is dat het beste moment om ernaar te luisteren, tijdens het koken?
Wij spelen veel Louis Armstrong tijdens het eten, het doet me gelukkig voelen. Ik probeer muziek te maken die je actief en passief kan beluisteren. Als iemand het gewoon wilt opzetten, prima. Maar als iemand op een existentiële ‘mind cruise’ wilt gaan, kan die zijn koptelefoon opzetten en in bed gaan liggen of zo. Ik wil altijd dat mijn muziek democratisch is: iedereen kan er naar luisteren en hoe ze willen. Ik luister zelf ook op alle mogelijke manieren. Als ik de planten in mijn tuin water geef, is mijn favoriete manier. Je geeft leven aan de aarde en dat voelt als een positieve ervaring.
Je bent verhuisd van Philadelphia naar Austin, Texas.
Als je een traumatische en droevige tijd doormaakt, ben je tijdelijk van de wereld. Je denkt niet helder. Ik hield van Philadelphia, en op mijn leeftijd moest ik zot zijn om naar de andere kant van het land te verhuizen. Maar we deden het, want we moesten iets veranderen in ons leven. Hoeveel ik ook van Philadelphia hield, er waren te veel droevige tijden waar we door moesten en er waren zoveel trieste herinneringen. Ik moest ergens naartoe waar het warm was en de zon scheen. En dat is uitgedraaid op een fantastische ervaring.
In de lockdown heb ik veel tijd buiten doorgebracht. Het is het eerste album waarbij mijn omgeving deel is van het album. De geur van Texas in de ochtend geeft me inspiratie om een nummer te schrijven bijvoorbeeld. Ik heb het graag warm. Mijn lichaam en mijn geest voelen geactiveerd. Ik moet hier zijn. Soms zit ik in de tuin, tussen de cactussen en hagedissen, mijn vrouw leest een boek… Dan vraag ik me af: ‘Is dit de hemel?’ Ja, dit is het. Als je me zou zeggen dat ik die dag de rest van mijn leven zou moeten leven, ik zou blij zijn.
Ik denk dat dat is hoe mijn muziek is. Deze periode is het ergste waar ik ooit ben doorgegaan en ik ben door heel wat gegaan. Het was heel hard. In mijn nummers is die laag aanwezig. Ik ben erdoor moeten gaan om hier te geraken. Hoe ouder je wordt, hoe meer van die dingen op je pad komen. Je moet je daarop voorbereiden. Er gaan grote verliezen komen. Wij hebben er een voorsmaakje van gekregen. Als je soms geconfronteerd wordt met je grootste angst, voelt het bijna bevrijdend.
Mijn ouders zijn nog steeds in leven en daar ben ik dankbaar voor. Mijn vrouw haar moeder was haar beste vriendin. Ze praatten elke dag en dat kan ik niet vervangen. Hoeveel ik ook van mijn vrouw hou, ik kan dat niet allemaal voor haar zijn. Ik zie haar overleven.
Dit album is voor haar. Ik weet dat ze triest is en dat het hard is voor haar, elke dag opnieuw. Maar ik werd geïnspireerd door hoe sterk ze was en is. Soms ben ik bang dat ze niet alles toont, omdat ze haar emotionele man wilt beschermen. Ik wou dingen zeggen. Dat is mijn job, om mijn gevoelens neer te schrijven. Ik wou niet gewoon liefdesliedjes schrijven voor mijn vrouw, maar ik wou proberen haar verhaal een beetje te vertellen, proberen zeggen hoe ik versteld sta van haar, door te doen wat ze doet. Ze staat gewoon elke dag op en maakt iets van het leven.
Ik heb het gevoel dat er veel religieuze dingen in het album zitten, maar dat is het niet. De beste zin die ik ooit geschreven heb voor mijn vrouw, is ‘she’s my easter’. Het is alsof zij de herrezen kracht is in mijn leven. Het is zo echter dan ‘I love you’. Het is zeggen: ‘Jij bent de levensveranderende kracht die in staat is om mij leven te geven.’ Ik wou haar laten weten: ‘Jij bent dit voor mij, en jij bent dit voor zo veel mensen.’ Ik heb zoveel albums gespendeerd aan kleine problemen. Zoals slechte dagen en ‘ik voel me slecht vandaag’. We zijn allemaal wel eens triest, maar dit was een heel ander, groter gevoel waar ik niet op voorbereid was. Ik leer elke dag. Hoe draag je zorg voor de persoon die je het liefste ziet en hoe doe je die beter voelen? Ik deed niet altijd het beste, maar ik probeerde. Ik verhuisde met haar naar de andere kant van het land en spendeerde het weinige geld dat ik had aan een huis.
Ik heb heel wat mensen gehad die echt goed voor mij waren en zorg voor mij droegen in mijn donkerste tijden, en mijn vrouw is die persoon zoveel voor mij geweest. Dus ik moest een wederdienst doen. Zij heeft zeventien jaar lang mijn leven gered en ik moest nu haar ondersteunen. Het heeft mij een betere songwriter gemaakt. Mijn nummers zijn beter, ik zing beter, ik schrijf betere teksten en betere melodieën en meer hoopvolle nummers. Ik ben opener naar andere mensen, ik luister echt naar mensen en ben empathischer naar iedereen, mijn vrouw, mensen die naar mijn shows komen… Ik voel me daardoor minder alleen, minder geïsoleerd. Sinds de pandemie voel ik me meer verbonden met mensen. Ik heb het letterlijk geschreven in een nummer: ‘I need humans’. Het kan gezien worden als een domme tekst, maar ik meende het echt zoals ik nooit iets heb gemeend. Hoe kan ik dit poëtisch omschrijven, vroeg ik mezelf af? En ik dacht: ‘Dat kan ik niet. Ik moet gewoon zeggen dat ik mensen nodig heb.’
Je hebt inderdaad veel mensen rond jou. Op social media heb je een sterke ‘Oaks community’. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen in de comments delen met jou en met elkaar. Hoe is dat gestart?
k denk dat ik gewoon geluk heb. Je kan je familie niet kiezen en je kan je fans niet kiezen. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar het zijn gewoon goeie mensen die op mij afkwamen. Ik heb tijdens de pandemie erg afgezien want opnieuw, ‘I need humans’. Op social media probeer ik te zeggen dat we onderling met elkaar verbonden zijn. Er is geen verschil. Ik zit op social media omdat ik me ook eenzaam voelde. Ik hoopte dat iemand met mij over R.E.M. of zo zou willen praten op Twitter.
De laatste herinnering die ik had van geweldige tijden, is dat ik speelde in de AB in Brussel (6 februari 2020, nvdr). Dat was de beste tijd van mijn leven. Ik kwam op het podium en ik dacht: ‘Als ik nooit meer concerten kan spelen, is dit waar ik voor gewerkt hebt sinds ik tien jaar oud was en een gitaar vastnam. Dit is een beloning.’ Ik was zo triestig in het begin van de lockdown, maar ik had de herinnering aan die AB show. Ik had het gevoel: ‘Ik heb op z’n minst dát nog kunnen doen. En ik heb op z’n minst België.’ Dat heb ik op sommige diepe momenten in mijn carrière gedacht. Ik weet niet wat ik heb gedaan, of heb geschreven in mijn leven. Ik ben nergens echt een grote band, dus ik vraag me steeds af: ‘Waarom houdt dit land zo van mij?’ Dit is zo geweldig. En ik zeg dit niet omdat ik nu met een Belgische blog praat.
Ik kan hier naartoe komen en een show spelen waar de mensen me leuk vinden. Soms is het hard, ook als 39-jarige, om concerten te spelen waar niet altijd veel mensen zijn. Het is niet dat er veel mensen naar mijn shows komen in België, maar ik voel dat op z’n minst iemand begrijpt wat ik doe. Ik hou van mijn nummers en ik hou ervan muziek te maken en een plaats te hebben waar ik naartoe kan, waar ik geapprecieerd word. Dat redt mijn leven. Het heeft niets met ego te maken, maar het voelt gewoon goed dat mensen hier begrijpen wat ik doe. Mensen verstaan wat ik doe. Ik weet niet hoe het komt. De eerste tour die ik ooit in Europa speelde, waren er twee mensen op de meeste van mijn concerten. In België speelde ik in de Witloof Bar in Botanique en er waren 40 mensen. En ik dacht: ‘Holy shit! Wie zijn deze mensen en hoe zijn ze hier geraakt?’ Het was een geweldig gevoel.
Het is tijd voor mij om dank u te zeggen tegen België. Dit is iets waar ik nooit van had kunnen dromen. We spelen in februari De Roma in en ik heb al gedacht: ‘Ik ga letterlijk naar België zwemmen als het moet om de show te laten doorgaan.’
We zorgen wel voor een boot.
Als ik kijk naar de bands die groot zijn in België, zijn dat bands waar ik zelf ook van hou. Het zijn soms bands, of bepaalde jazzartiesten, die niet veel kunnen spelen op andere plaatsen maar hier wel geliefd zijn. Of de eerste fans van een band bleken dan soms Belgen te zijn. Ik versta het volledig, want mensen in België volgen geen hype en zijn niet op zoek naar ’the shiniest new toy’. Ik ben zeker niet ’the shiniest new toy’. Ik heb grijs haar, dit is mijn achtste album en ik ben niet de jongste, dus ik denk dat er een kwaliteits vent is. Ik voel me vereerd, want een land en een muziekscene die zo’n goeie smaak heeft en mijn muziek accepteert, dat is een grote eer.
Hoe zal het zijn om opnieuw te spelen in De Roma? Want je was daar in 2018 met Songs: Molina, een eerbetoon aan Jason Molina (de aan alcohol overleden zanger van Songs: Ohia).
Ik ben er klaar voor. Ik ben alleen bezorgd dat ik een drie uur durende versie van “JM” ga spelen die niet stopt. Ik wil al mijn nummers spelen, dan hebben we een dansfeest achteraf. Ik heb van dat moment gedroomd. Er waren nachten dat ik wakker lag, en buiten mijn vrouw niemand anders had gezien in weken, en ik dacht; ‘God, ik wil dat dat opnieuw gebeurt.’
Je hebt mensen nodig, zoveel is duidelijk.
Ja, het was grappig toen ik die lyric speelde. Cedric, de basspeler, die de ‘coolest guy’ in de band is, keek naar mij toen ik dat refrein speelde en hij zei: ‘ Man, je hebt het juist gezegd, je hebt gewoon gezegd.’
Op 10 februari speelt Strand of Oaks in de prachtige zaal van De Roma. Tickets zijn hier te koop.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
