© CPU – Bert Savels
Maandag 27 september was een grijze dag, tot ‘s avonds de zon alsnog de wolken doorbrak en de straten van Brussel liet baden in een gouden gloed. Voor een lange rij muziekliefhebbers die in het oranje avondlicht langzaam de Botanique binnen schuifelden beloofde het toch nog een bijzondere dag te worden. In de Orangerie stond met het akoestische trio Las Lloronas en de geweldige indiefolkster Alice Phoebe Lou immers een sterke line-up op het podium. Wij konden ons alvast geen betere affiche voorstellen om de nazomer mee af te sluiten.
De aftrap werd gegeven door de Nederlands-Spaanse Amber in ’t Veld, de Duitse Marieke Werner en de Belgisch-Amerikaanse Sura Solomon. Als Las Lloronas maken ze al sinds 2017 samen akoestische muziek met elementen uit de wereldmuziek, Spaanse folk en hiphop. Hun debuutalbum Soaked kwam in 2020 op de markt. In de Botanique konden ze alvast rekenen op een behoorlijk volle zaal, iets waar vele voorprogramma’s alleen maar van kunnen dromen. Het enthousiasme van de aanwezigen was bovendien groot, want van zodra Las Lloronas hun eerste nummer inzette, at het publiek uit hun handen.
© CPU – Bert Savels
Het trio opende de avond met hun single “Lágrimas” en met enkel een ukelele, klarinet, akoestische gitaar en geslaagde samenzang wisten ze van in het begin de sfeer te zetten. Tijdens de rest van hun set slaagden ze erin om de aandacht vast te houden, voornamelijk door hun ontwapenende houding en enthousiasme. Muzikaal bleef het natuurlijk ook wel goed, met geëngageerde nummers als “Bukra” en “Bodies” die op een stijlvolle manier gezongen werden. Met Solomon op accordeon bracht de groep nog een mooie cover van Elliot Smiths “Between the Bars”, maar het was toch “Seasick” dat het publiek over de streep kreeg om mee te zingen. Las Lloronas slaagde er dus helemaal in om de zaal warm te maken voor het hoofdprogramma.
Onder luid applaus betrad Alice Phoebe Lou iets na 21.00 u. het podium met een drummer, bassist, gitarist, keyboardspeler en percussioniste. “Glow” stond vooraan op de setlist en klonk door de lekkere basmelodie en groovy ritmesectie een stuk dansbaarder dan op het gelijknamige album. Het viel meteen op dat de artieste de gitaareffecten achterwege liet en haar sprankelende stem en het zuivere geluid van haar Gibson op de voorgrond plaatste. Doorheen het optreden zou ze vrolijk balanceren tussen stijlvolle crooners, dansbare intermezzo’s en veelbelovend nieuw werk. Zo bracht ze als tweede nummer al het nieuwe “Underworld”. Dat wist met zijn klaterende toetsen en opgewekte gitaartje in elk geval indruk te maken op de zaal.
© CPU – Bert Savels
Lou presenteerde in Brussel wel meer nieuw werk. “Underworld”, “Shake” en vooral “Child’s Play” leken wat thuis te horen in de categorie ‘stijlvolle jarenzeventig-soul en -rock’ en mikte vooral op de heupen. De ballades “End of the Road” en “Let Me” hadden het met hun oprechte tekst dan weer op de krop in de keel gemunt. Lou kwam in deze nummers heel persoonlijk uit de hoek, temeer omdat ze deze solo bracht zonder ondersteuning van haar band. Ook “How to Get Out of Love” en “Velvet Mood” werden in een ingetogen versie solo gebracht, wat de kracht van de nummers alleen maar deed toenemen.
De Zuid-Afrikaanse Lou stond in Brussel bijzonder relax op het podium. Met een stralende glimlach sprak ze het publiek na elk nummer uitgebreid toe en gaf ze ook regelmatig achtergrondinformatie bij de nieuwe nummers. Het grootste deel van het optreden was Lou gebonden aan haar gitaar, maar tijdens “Dusk” en “Child’s Play” zette ze deze even aan de kant. Al zingend danste ze vrolijk over het podium en maakte ze nog meer connectie met het publiek. Zo kregen we ook een zangeres te zien die als een enthousiaste performer een grote zaal weet te entertainen. Het publiek genoot er in elk geval met volle teugen van en danste vrolijk met haar mee.
© CPU – Bert Savels
Lou wist de Orangerie dus helemaal om haar vingers te winden, maar als we toch een punt van kritiek moeten geven, dan is het dat de beperkte stemeffecten in sommige nummers bij momenten te luid waren. Het zwoele “Only When I” klonk hierdoor tijdens de vocale uithalen af en toe wat schreeuwerig. Dit euvel kwam gelukkig zelden terug tijdens het optreden, want in het algemeen heeft Lou een bijzondere stem die maar weinig effecten nodig heeft. Haar zangkwaliteiten stelde ze voornamelijk tijdens het solo intermezzo tentoon, maar evengoed tijdens de uptempo nummers zoals het heerlijke “Touch”.
Met het fonkelende orgeltje van “Witches” sloot Alice Phoebe Lou de avond op een aanstekelijke manier af. Na het oprechte optreden van Las Lloronas wist Alice Phoebe Lou de zaal helemaal in te pakken met haar charmes en goede muziek. We zagen een mature artieste en een strakke band die met merkbaar plezier op het podium stonden. Het nieuw werk dat we hoorden doet ons alvast uitkijken naar haar nieuwe langspeler.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Glow
Underworld
Only When I
Something Holy
Shake – N
Dusk
Touch
Lover / / Over the Moon
How to Get Out of Love
End Of the Road
Let Me
Velvet Mood
Lonely Crowd
Mother’s Eyes
Child’s Play
Dirty Mouth
Lovesick
Witches
