AlbumsRecensies

Manic Street Preachers – The Ultra Vivid Lament (★★½): Verder kabbelen op vertrouwd terrein

Met een carrière van ruim dertig jaar op de teller kan je Manic Street Preachers wel als oude rotten in de muziekwereld beschouwen. Doorheen de jaren bracht de band enkele klassieke albums en singles op de markt, voornamelijk tijdens de jaren negentig. The Holy Bible, Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours zijn klassiekers waarmee elke liefhebber van alternatieve muziek en britpop zich kostelijk kan amuseren. Singles als onder andere “Motorcycle Emptiness”, “If You Tolerate This Your Children Will Be Next” en “You Stole the Sun from My Heart” horen steevast thuis in muzieklijsten die de jaren negentig samenvatten.

De laatste jaren hebben The Manics echter wat van hun relevantie verloren. De livereputatie bleef al die tijd overeind, maar nieuw werk werd buiten het Verenigd Koninkrijk toch vrij lauw ontvangen. Het in 2018 uitgebrachte Resistance Is Futile kon ons met zijn duffe melodieën en makke songs helemaal niet bekoren. De nieuwe single “Orwellian” die eerder dit jaar werd uitgebracht, kwam ondanks de cynische tekst binnen als een hoopvol nummer en deed met zijn frisse klank en groots geluid muzikaal dan weer het beste vermoeden. Ook de degelijke tweede single “The Secret He Had Missed”, een duet met Julia Cumming van Sunflower Bean, stemde ons gelukkig en deed ons uitkijken naar het nieuwe album. Dat ligt sinds deze week in de winkelrekken met de titel The Ultra Vivid Lament.

De symfonische toetsen en flauwe popideeën van voorganger Resistance Is Futile zijn op de nieuwe plaat gelukkig overboord gegooid: er wordt meer gekozen voor bedachtzame piano’s, galmende gitaren, een groovy ritmesectie en grootse melodieën. Echt ruig wordt het nergens, want het trio Welshmen kiest vooral voor mid-tempo nummers. Hoewel de melodieën sterk zijn en de instrumentatie mooi klinkt, vervalt het album voornamelijk in de tweede helft al gauw in achtergrondmuziek die rustig voorbij kabbelt.

Met “Still Snowing in Sapporo” opent The Ultra Vivid Lament nochtans met een typisch Manics-nummer. De breed uitwaaierende stem van James Dean Bradfield, de roffelende drums van Sean Moore en de rollende bas van Nicky Wire heten ons welkom, terwijl galmende synths als een warm deken over het popnummer worden uitgerold. Ondanks de lange speelduur weet de groep gedurende zes minuten te boeien. De vooruitgestuurde singles houden het niveau vervolgens op peil, maar bij “Quest for Ancient Colour” zakt het geheel in elkaar. Met een behoorlijk saaie melodie brengt de band een doordeweeks nummer dat vooral gedreven wordt door de piano. De zoektocht naar kleur levert helaas dus niets op.

Met “Don’t Let the Night Divide Us” legt de band vervolgens alle popkaarten op tafel; het meezingbaar refrein en de huppelende pianomelodie lijken wel weggelopen uit een ABBA-nummer uit de jaren zeventig. Catchy, maar misschien wel iets te veel van het goede. Het bescheiden “Diapause” bekoort ons dan meer, ook omdat de heren hier wat extra muzikale duisternis toevoegen aan het album. De toetsen klinken wat melancholischer, en een warme gitaarsolo weet te beklijven terwijl Bradfield zingt over een gebroken hart.

Op de tweede helft van het album verkent de groep weinig nieuwe wegen. “Into the Waves of Love” is nog een speels popnummer en het overwegend akoestische “Blank Diary Entry” weet met de bijdrage van Mark Lanegans schuurpapieren stem best te overtuigen. In deze nummers bewijst het trio dat het groots kan zijn zonder alle registers open te gooien. Helaas kabbelen de overige nummers wat te veel op vertrouwd gebied verder en voegen ze weinig spanning toe tot het geheel.

Met The Ultra Vivid Lament voegen Manic Street Preachers een middelmatig album toe aan hun discografie. De langspeler is een heel stuk beter dan voorganger Resistance Is Futile, maar weet over de hele lijn nog niet volledig te bekoren. Oudgediende liefhebbers en fans van het eerste uur zullen blij zijn met deze worp van hun favoriete band, maar de groep zal er niet meteen een nieuw, jong publiek mee aanspreken.

Facebook / Instagram / Website

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Liam Gallagher & John Squire - Liam Gallagher & John Squire (★★½): Niet zo bijbels als je zou hopen

Britpop is een genre dat de wereld al meerdere keren heeft overspoeld, maar de golf die midden de jaren negentig van de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Debuutsingle Liam Gallagher & John Squire - "Just Another Rainbow"

De gouden jaren van het britpopgenre mogen dan wel al dertig jaar achter ons zijn, de bekende gezichten van het genre slagen…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Slowdive - everything is alive (★★★★½): De verrassing schuilt in de details

Met everything is alive zijn de shoegazegrootheden van Slowdive nog maar toe aan hun vijfde album, hun tweede sinds de reünie in…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.