Waarlijk, als er ons zou gezegd worden dat de prijs voor het meest onbenullige en nodeloze album van 2018 niet naar Editors zou zijn gegaan, we zouden het niet geloofd hebben. Hoezeer Smith en co. ook aanspraak proberen maken of deze oneerbare prijs, ze worden, met grote voorsprong de loef afgestoken door de nieuwe plaat van Manic Street Preachers. Wie er hen ooit heeft gezegd dat de wereld op nog maar eens een worp hunner muziekbrein zat te wachten staat een bloeiende acteercarrière te wachten.
Laten we eerlijk zijn, het enige wat de mannen achter het toch wel legendarisch “Motorcycle Emptiness” enig respijt zou kunnen geven is de vloek ongeveer aller mannen: de midlife crisis. De Preachers hebben hoogstwaarschijnlijk een rijk gevuld tourleven gehad en willen dat klaarblijkelijk nog zo houden (of in elk geval aan zichzelf wijsmaken dat dat nog steeds het pad is dat voor hen weggelegd zou moeten zijn). Daarvoor zijn er natuurlijk bij tijd en wijle nieuwe songs nodig en laat daar nu net het schoentje knellen. De micro’s stonden goed en ook de productie en stroomlijning van ‘Resistance is Futile’ staat op punt. Toch wordt de hoogste horde niet genomen: goeie songs. Duf, voorgekauwd, oubollig, weinig vernieuwend… De lijst is schijnbaar eindeloos.
De eerste twee songs laten we om – luister vooral zelf – duidelijke redenen best maar gewoon buiten beschouwing. Zet over “Distant Colours” een leuke nederlandstalige tekst en Christoff heeft zo een nieuwe hit. Christoff komt hier mee weg, Manic Street Preachers niet. Het valt wel echt merkbaar op dat ‘Resistance is Futile’ haar muzikale identiteit – los van de taal waarin er gezongen wordt – deelt met een aantal bekendere of minder bekende vaandragers van het Vlaamse levenslied.
Waarom de mannen in het vaarwater van Robbie Williams gaan spelen op onder meer “Viviane”, begrijpen we niet erg goed. De schijnbaar inhoudsloze teksten als “People stay strong and people give in” zeggen weinig tot niets en bijdragen aan goeie songs doen ze al zeker niet. “Dylan and Caitlin” zou het dan weer goed doen als de nieuwe jingle van JoeFm. Krijgen we dan toch nog zin in een spontaan feestje wanneer we de zin “The drinking plans us to sing” ons door de oren gegooid wordt? Nee.
Nog een laatste, geinige titel geven we je graag mee: “Song for the Sadness”. Het zou goed doen als nieuwe aanwinst in de jukebox van de plaatselijke supermarkt. Als achtergrondmuziek kan dit tellen, maar we kunnen ons niet inbeelden dat dit kan aanslaan wanneer je met een geconcentreerde en aandachtige geest luistert.
We bieden hierbij onze oprechte excuses aan aan alle fans van de Preachers, maar deze plaat kan niet bekoren. We bieden al even oprechte excuses aan aan alle jonge, gemotiveerde en geïnspireerde bands die maar geen platencontract vast krijgen. Blijkbaar hebben deze jongens, om God weet welke reden, voorrang op jullie. Blame the record industry.
