Hooverphonic @ OLT Rivierenhof: The world is Geikes

Ruim een jaar geleden zagen we Hooverphonic voor het laatst live aan het werk. Van mondmaskers was er nog geen sprake en centraal op het podium stond de toen negentienjarige Luke Cruysberghs. Maanden later werd het jonge talent aan de kant geschoven voor niemand minder dan Geike Arnaert, die eerder al tien jaar lang frontvrouw was van de groep. Op korte tijd flanste Alex Callier een album in elkaar (dat Geike inzong) en ondanks dat er op Hidden Stories enkele sterke nummers staan, voelt het wel gehaast aan en wist het ons niet helemaal te overtuigen. Toch zijn onze verwachtingen voor vanavond gespannen, want Hooverphonic heeft met Geike Arnaert een sterke (live) reputatie opgebouwd en we vragen ons af wat er na al die jaren afwezigheid nog van overschiet.

Galine opent de avond met een spannende track. Het smaakt meteen naar meer en de elektropop liedjes volgen elkaar op, al ontbreekt het spannende van dat eerste nummer meer dan eens. Gelukkig worden, naarmate het optredentje vordert, de nummers sterker en weet ze zo stap per stap te overtuigen. Bij een rustig gitaarliedje zitten we net als de drummer even met onze vingers te draaien, maar de groep herpakt zich eens ze terug alle drie achter hun instrument kruipen. Dat de zangpartijen niet altijd op en top zijn, zien we door de vingers aangezien de frontvrouw vrij snel aangeeft dat ze zich niet helemaal goed voelt. Toch blijft ze enthousiast, al wordt dat enthousiasme niet meteen overgenomen door het publiek. Ze is er zich zelf van bewust van dat ze vanavond niet haar beste prestatie aflevert en we zien dan ook dat er potentieel schuilt in Galine. Het bandje bracht wat nieuw materiaal, dus hou ze in het oog.

Hooverphonic trapt de avond meteen af met enkele nieuwe nummers. “Simple Glitch of the Heart” wordt al snel opgevolgd door Eurovisie-inzending “The Wrong Place” en zo is de toon meteen gezet. Een strakke performance van de band, goeie vocals van de frontvrouw en een ondersteunende lichtshow; dat zijn de ingrediënten van een goed concert. Uiteraard brengt Hooverphonic naast nieuw materiaal ook een hele hoop hits en zo komen “Vinegar & Salt” en “Sometimes” al snel aan de beurt. Die eerste wordt op een intiemere en vooral beklijvende manier gebracht. Kippenvel. Later komt nog onder meer “Eden” aan bod en daar pinken we een klein traantje weg. Geike weet hier met haar stem de nummers naar een hoger niveau te tillen.

Tijdens een van zijn praatjes vraagt Alex Callier wat Hooverphonic zonder strijkers is (niets) en iemand roept ‘en zonder Geike?’. Het brein van de band antwoordt met ‘Niets’ en zangeres ontkent dat, wellicht met de andere zangeressen in het achterhoofd. En terecht, want tijdens “Anger Never Dies” (origineel gezongen door Noémie Wolfs) ontbreekt er toch nog wat kracht. De woede waarover gezongen wordt, is niet voelbaar. Tijdens de bisronde wordt “Amalfi” (ook een Noémie nummer) gelukkig wel tot een goed einde gebracht en ook het intussen vijfentwintigjarige “2Wicky” blijft overeind. Hooverphonic speelt doorheen de avond niet al te veel nummers waarop Geike origineel niet te horen was en dat is hoogstwaarschijnlijk een tactische zet, die zijn vruchten afwerpt.

Vroeger was de muziek van Hooverphonic wat mysterieuzer dan nu en die mysterie houdt zich nog steeds schuil in Geike haar performance. Zonder alles prijs te geven, beweegt ze natuurlijk op het podium (iets wat minder vanzelfsprekend was bij haar voorgangster) en zo weet ze het publiek gemakkelijk te bespelen. Aan haar linkerzijde komt Raymond Geerts af en toe met hippe moves en achteraan staat Pieter Peirsman in de schaduw. De gitarist/zanger krijgt toch zijn moment op te schitteren tijdens “Badaboum” en dat doet hij met een sterke uithaal. Toch is het naast Geike vooral Alex die opvalt doordat hij zo’n vlotte babbelaar is. Hij vertelt onder meer over een Russiche fan in het publiek en hoe zijn buren als eerste wisten dat Geike terug over de vloer kwam in huize Callier. Laat het duidelijk zijn dat de muzikant ook een geboren verteller is en omringd wordt door sterke muzikanten.

Hidden Stories, het nieuwste album van de groep, wordt op de titeltrack na doorheen de avond volledig gespeeld. We waren niet meteen fan van het album, maar live weten sommige nummers net wat meer te overtuigen. Poppy deuntjes als “Belgium In The Rain” en “Thinking About You” brengen sfeer met zich mee, maar “If You’d Really Know Me” is live ook wat aan de saaie kant. Wanneer er verteld wordt dat de groep met laatstgenoemde naar het Eurovisiesongfestival wou gaan, maar het te lang was voor die liedjeswedstrijd zuchten we dan ook even opgelucht. “Full Moon Duel” (nog zo’n nieuwe) ontpopt zich dan weer tot een klein hoogtepuntje, maar verrassing van de avond is toch wel “No More Sweet Music”. Het zweverige liedje is er eentje die na een aantal jaar nog eens werd afgestoft en doet ons helemaal wegdromen.

Hooverphonic zet zoals gewoonlijk een sterke live prestatie neer in het OLT. Aan hits geen gebrek en ook de nieuwe plaat is ruimschoots aanwezig, maar voor de rest bevat de setlist weinig verrassingen. Dat en die kleine tekortkomingen zo nu en dan worden ruimschoots goedgemaakt door de strakke liveband en Geikes magische stem en mysterieuze uitstraling. De ‘nieuwe’ frontvouw bespeelt het publiek met gemak en wanneer er wordt afgesloten met “The World Is Mine” lijkt dat dan ook een logisch besluit, want doorheen de avond lagen we aan de voeten van Geike en Hooverphonic.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

A Simple Glitch of the Heart
The Wrong Place
Belgium in the Rain
Vinegar & Salt
2Wicky
Sometimes
Circus
Anger Never Dies
Romantic
Eden
One Big Lie
Jackie Cane
The Night Before
Full Moon Duel
No More Sweet Music
Lift Me Up
Badaboum
Mad About You
Thinking About You