Vorig jaar dropte Hooverphonic uit het niets een bommetje. Na twaalf jaar keerde Geike Arnaert terug naar de groep en zo zag ‘The Magnificent Three’ opnieuw het levenslicht. Toch voegen we hieraan toe dat naar het einde van het Geikeaanse tijdperk de populariteit van de groep afnam, ondanks dat hun beste werk uit diezelfde periode dateert. Opvolgende zangeres Noémie Wolfs zorgde voor een frisse wind binnen de groep en deed de populariteit terug toenemen. Hooverphonic heeft zich gedurende vijfentwintig jaar regelmatig heruitgevonden en ook de terugkeer van Geike betekent niet dat de groep zichzelf gaat herhalen, al knipoogt Hooverphonic hier en daar wel naar het verleden.
Normaal gezien ging Hooverphonic vorig jaar hun elfde album al uitbrengen en zou de groep naar het Eurovisiesongfestival trekken. Doordat het evenement werd uitgesteld, besloot Hooverphonic om de plaat die bij hun toenmalige inzending hoorde niet uit te brengen. Op drie maanden tijd werd er met Hidden Stories een zo goed als volledig nieuw album in elkaar gestoken dat aansluit bij “The Wrong Place”, de nieuwe Eurosonginzending. Alex Callier bewijst weer maar eens dat hij niet goed kan stilzitten.
‘They’re coming to town, the freaks and the clowns / A merry-go-round, such a colorful crowd, until the lights go out’, klinkt het op “Circus”. Ondanks dat de koude triphopbeats, waar het vijfentwintig jaar geleden allemaal mee begon, niet meer te vinden zijn op Hidden Stories, is de melancholie nooit verdwenen uit het Hooverphonic-DNA. Eveneens is de tekst een mooie schets van waar de groep voor staat: veelal kleurrijke muziek met een droevige kant. Droevig gaat op dit album verschillende keren gepaard met iets soberder aangezien de horde strijkers die in het verleden vaak te pas kwamen hier niet zo veel aanwezig zijn. Hidden Stories toont een meer ingetogen en brave kant van Hooverphonic.
“A Simple Glitch Of The Heart” is een spannende albumopener die door middel van ongewone geluiden meteen nieuwsgierig maakt. Het voelt wat bevreemdend en dreigend aan. Naar het einde van het album toe brengt Hooverphonic een eerbetoon aan Ennio Morricone, de held van Alex Callier die al eerder een inspiratiebron was voor onder meer Jackie Cane. Het lied voelt echt aan als de soundtrack van een western en dus is Callier geslaagd in het maken van deze ode aan zijn ondertussen overleden held. Ook “The Wrong Place”, ons nummer voor Eurosong dit jaar, is er ook eentje waarop alweer een totaal andere setting naar voren wordt geschoven. Hooverphonic slaagt er alweer in om een hoop uiteenlopende sfeervolle nummers te verzamelen op hun nieuwste telg.
Afgelopen week ging op Canvas een reeks van start over Arsenal, nog een Belgische band die al lange tijd meegaat. Een van de bandleden zei er dat, eens je als muzikant de vijvenveertig bent gepasseerd, je geen muziek meer kunt maken die opwindend is. Wanneer we bijvoorbeeld “Belgium In The Rain” te horen krijgen, spookt deze uitspraak door het hoofd. Het melancholische lied zit zeker niet slecht in elkaar, maar het doet ons weinig. Net als op het prachtige “Eden” komen hierbij blazers aan te pas. Op die oude hit dringen die blazers tot in de ziel van de luisteraar, terwijl ze op “Belgium In The Rain” gewoon aanwezig zijn zonder dat het een gevoel losweekt. Het is een van de nummers die op zich wel goed in elkaar zitten, maar de x-factor ontbreekt.
Wanneer we de afgelopen vijftien jaar van Hooverphonic bekijken, valt op dat elke plaat een duidelijke visie heeft. De ene keer was het met heel veel strijkers en een groot orkest, een andere keer was er net geen enkele strijker te bespeuren of kregen we elke twee liedjes een nieuwe zangeres of zanger te horen. Die albums hadden een concept en dat kwam over, waardoor je als luisteraar snel werd opgenomen in die albums. Hidden Stories is voor het grootste deel een verzameling van liedjes die in drie maanden tijd zijn gemaakt en nu samen op een album terecht zijn gekomen. Het potentieel zit er zeker (en we weten al langer dat Alex goede nummers kan schrijven), maar de nieuwe plaat van Hooverphonic mist een visie.
De terugkeer van Geike Arnaert bij Hooverphonic zorgde ervoor dat we hoge verwachtingen hadden en Hidden Stories lost deze niet in. Er staan zonder twijfel een aantal goeie liedjes op (zowel voor de popliefhebber als de meerwaardezoeker), maar we worden haast nooit echt verrast. Hooverphonic heeft hun sound alweer wat opgefrist, maar het elfde album van de groep voelt net iets te vertrouwd aan om spannend te zijn. Bovendien ontbreken ze soms net dat tikkeltje meer. Het Hooverphonic-circus is opnieuw neergestreken, maar niet elke act bevat genoeg magie om de show tot een schitterend einde te brengen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
