Mr Jukes is het alter ego van Jack Steadman, maar belletjes gaan vooral aan het rinkelen wanneer we vertellen dat hij de frontman is van Bombay Bicycle Club. Die Londenaars pingelen vrolijke indie bij elkaar, niet per se in een keurslijf maar het pad van de band liet Steadman niet toe om zich volledig te ontplooien. In 2016 moest hij zijn kriebels niet langer bedwingen toen de band het tijdelijk voor bekeken hield, en met God First was daar zijn eerste geesteskind als soloartiest (al is het lijstje met gastartiesten ronduit indrukwekkend met onder andere de betreurde Charles Bradley, De La Soul en Lianne La Havas). Toen de Bombay Bicycle Club in 2019 vol vernieuwde goesting terug aan de bak ging, was de vraag of Steadman zich daarnaast ook nog solo uit de naad ging kunnen werken. Met The Locket dient hij ons zeker van antwoord.
Op God First waaide het nog wat alle richtingen uit, waarbij Steadman vooral bewees dat hij van veel markten thuis is én een hart heeft voor puzzelen met samples en productie. Echt scherp werd het echter nooit, alsof hij toch wat op safe speelde. Op opvolger The Locket kleurt hij evenzeer binnen de lijntjes, maar kiest hij wel voor een duidelijkere koers, en daar heeft zijn partner in crime voor deze plaat een heel grote voet in. Productioneel zijn de scherpe kantjes van deze vooral hiphop-georiënteerde plaat afgevijld, wat resulteert in een heel zuivere en makkelijk in het oor liggende sound. Qua kruiding moet de plaat het namelijk vooral hebben van de flow en spitsvondigheid van compagnon Barney Artist, die met graagte de opengebleven ruimte induikt.
De boodschap van The Locket is meteen duidelijk: ‘Me and Jack are building these hymms / No angels sing / Forget a gym / Bars are my dumbbell still / Jack bring those drums in still’. Amusement staat centraal in een plaat waar positivisme in dikke druppels van drupt, zowel muzikaal als tekstueel. Vaak vormt een laidback beat de basis en lijken de bars van Barney Artist daar moeiteloos in te passen. Zo baden het gezapige “Poems” en het huppelende “Check the Pulse” in een A Tribe Called Quest-zonnetje. In dat laatste komt Kofi Stone overigens het british-gehalte nog wat hoger stuwen, met een fluks onderonsje waarin beide vocalisten een uitnodigende dialoog aangaan. Steadman zag dat het goed was, strooide er wat scratches en jazzy baslijnen tussen en liet de twee verder hun ding doen. Ook single “Vibrate” glijdt mee op die oldschool-vibe en serveert wat punchlines. “Go find what man took, the time is now, look / If you wanna fish for the prize / Keep your eyes on the hook”, lokt Barney Artist ons uit ons kot.
Steadman kiest er op de plaat voor om zijn falset niet al te vaak in de mix te mengen, en net dat zorgt dat zijn beperkte aanwezigheid een mooie meerwaarde biedt. Vaak zorgt zijn intrede voor een moment van verpozing of tempoverandering, zoals in het refrein op het fonkelende en melancholische “Autumn Leaves”. Ook op “All For You”, waar hij alleen in de spotlight staat, gaat het tempo er helemaal uit. Een harp helpt Steadman zijn onvoorwaardelijke liefde te bezingen vanuit een fluwelen zetel. Nadat “Check the Pulse” nog eens de vlam in de pan bracht, kiezen Mr Jukes en Barney Artist in de eindtandem van de plaat voor dankbaarheid en een lofzang van het leven. Na het tedere “Leaving Us in Light”, waar ook een piano en een koor hun intrede mogen maken, trekken ze hun beste kleed aan voor een gospel op “Gratitude”. Met het koor nog meer in een glansrol predikt Barney Artist het woord; uiterst toepasselijk, gezien de plaat werd opgenomen in een studio met zicht op een kerk.
The Locket is dus het resultaat van een Londense samenwerking die bruist van positieve energie en een album waarin Mr Jukes iets verder kijkt dan de voor de hand liggende productie van zijn debuut. Waar hij zich toen vaak aanpaste aan zijn gastartiest, koos hij nu voor een afgebakende richting, daarbij sterk geruggensteund door zijn kompaan Barney Artist. Het eclectische en uitzwermende van God First werd ingeruild voor een duidelijke en Londens gewortelde sound, met één been in de oldschool hiphop en een ander in een ruimte voor frivoliteit en franjes. The Locket is hapklaar, niet al te ondeugend, maar af en toe wel rad van tong. Een plaat die veel mensen zal plezieren dus.
