@Christophe Dehousse
Ibrahim Maalouf is een rasechte trompettist, waar je er nog weinig van terugvindt. De Frans-Libanese muzikant is de zoon van pianiste Nada Maalouf en de befaamde Libanese klassieke trompettist Nassim Maalouf. Die laatste ontwierp in de jaren zestig een atypische trompet met vier pistons. Daarmee verovert zoonlief Ibrahim momenteel de muziekwereld. Door dat vierde ventiel kan Maalouf zogenaamde ‘blue notes’ – tussentonen – spelen, een kenmerk dat vooral in de Arabische muziek gekend is.
In 2020 bracht Maalouf 40 Melodies uit, een bij momenten intieme en meeslepende bloemlezing van zijn kunnen. Hij bewees daarmee wederom dat een trompet niet per se een luidschallend schreeuwerig instrument hoeft te zijn, maar zeer teder, melodieus en emotioneel uit de hoek kan komen. Daarnaast schrijft Maalouf geregeld filmmuziek, voornamelijk voor Franse films. Op donderdag 29 augustus zakte hij af naar Arena5 in Brussel met een show om zijn 40ste verjaardag te vieren, en gaf hij een terugblik op zijn eerder werk. Dat deed hij samen met bassist, Brusselaar en vriend Francois Delporte.
Het fotogenieke Arena5 vormde op deze frisse zomerdag het decor voor Maaloufs spektakel. Het had iets weg van een minifestival met één podium, compleet met versierde stellingen boven de ingangen. Het is een prachtige locatie, omringd door de bombastische Heizelpaleizen en de florerende Brusselse parken. Het Atomium keek als een nieuwsgierige peuter mee over de schouder van het podium naar de krioelende toehoorders.
De organisatie probeert met man en macht het vaandel van een coronaveilige locatie hoog te houden. De stoelen staan netjes uit elkaar, de grond is volgespoten met afstandsmarkeringen, en zelfs de eetruimtes zijn opgedeeld. Het voorprogramma was echter niet veel soeps, Pakistaanse folk of Noord-Indische klassieke muziek hadden niet echt een plaats op het nogal onpersoonlijke podium. Maar dat maakte het ongeduldige publiek alleen maar hongeriger, de massa was klaar voor Maalouf.
@Igor Pliner
Maalouf opent met een opwarmertje, waarschijnlijk om zijn lippen wat in te werken. Het is een beetje een figuurlijke valse noot in zijn repertoire, al is die valse noot bij hem – letterlijk dan – bijna een handelsmerk geworden. Daarna schiet hij pas echt uit de startblokken. In zijn tweede nummer grijpt Maalouf terug op zijn jazz pur sang. Hij legt ritme en groove in zijn werk, en krijgt het publiek ook zachtjesaan mee.
Vervolgens probeert de trompettist verder te gaan in zijn momentum. Met een eenvoudige en melodieuze versie van “Red & Black Light” vraagt hij het publiek mee te zingen, iets waar weinigen op dat moment iets voor voelen. Met het nodige getrek en gesleur krijgt hij toch enkele enthousiastelingen met zich mee. Het zal vanaf dan niet lang meer duren of hij heeft het hele publiek naar zijn hand gezet. Het levert een plechtig en intiem spektakel op, het eerste kippenvelmoment van de avond is een feit.
@Christophe Dehousse
Maalouf is een man van vele talenten. Jazz, pop, filmmuziek, musiceren of componeren hebben allemaal geen geheimen voor hem. Daarbovenop is het ook een uiterst charismatische Fransman, die zich als een vis in het water voelt op een podium. Hij praat veel met zijn publiek, vertelt anekdotes of grapjes, of benoemt de luidruchtige vliegtuigen die passeren op weg naar Zaventem. Samen met zijn begeleidende bassist vult hij met sprekend gemak een veel te groot podium, toch geen sinecure. Bij momenten is hij zelfs meer een entertainer, bijna een stand-up comedian, dan een artiest. Maalouf is de humoristische en begeesterde sidekick van de echte ster van de avond: zijn trompet.
Hij is dan ook geen pure jazzmuzikant. Daarvoor improviseert hij te weinig en blijft hij te vaak steken in catchy refreintjes en eenvoudige melodieën. De Amerikaanse trompettist en componist Wynton Marsalis weigerde hem ooit een jazzman te noemen, iets wat Maalouf teleurstellend vond. Maar Marsalis heeft een punt. Maalouf is een uitstekende trompettist, een professional en een vermakelijke entertainer, maar hoewel hij er zeker door beïnvloed is, vooralsnog geen jazzman. Dat werd deze avond zeker duidelijk.
@Christophe Dehousse
Doorheen zijn set wisselde Maalouf subtiele en tedere nummers af met wervelende, energieke bevliegingen. Zo speelt hij “Will Soon Be a Woman”, een emotioneel en zeer persoonlijk stuk over het leven van zijn dochter, en volgt dat tedere moment op met een strak en uptempo singletje uit 2009. Daarbij lijkt hij als een losgeslagen vogeltje te dansen op de tonen van een subtiele bassbegeleiding en het ritmisch geklap uit het publiek. Het is een bewijs van de veelzijdigheid van deze artiest.
Het absolute orgelpunt van de avond is een nummer uit 2007 dat nooit uitgebracht is. Maalouf omschrijft het als “een weergave van mezelf, rondzwervend door de straten van Beirut, met Led Zeppelin op mijn Walkman”. Zijn uitleg deed afbreuk aan de absolute virtuositeit die hij momenten later uit zijn trompet perste. Met een impressionant pakkend nummer kreeg hij iedereen stil. Plots was de charmante en uitbundige Maalouf bedeesd, tenger maar vooral kwetsbaar. Een staande ovatie was de enige passende reactie, de artiest pinkte een traantje weg.
Maalouf is een uitermate begenadigd trompettist, een pure professional en pionier in zijn vak. Maar hij bespeelt zijn instrument bij momenten te stil en verzuchtend, waardoor hij niet elke noot zuiver aanvat. Het zou hem een tik op de vingers opleveren van menig muziekleraar, ware het niet dat hij deze techniek weet te integreren in zijn stijl en er dus vaak mee wegkomt. Zijn hoge noten zijn dan weer een streling voor het oor, vol emotie en overgave.
@Christophe Dehousse
Hij beëindigt de avond met “All I Can’t Say”, een nummer rond taboes. Het was een passend einde waarbij de nekharen overeind kwamen, of was dat door het strakke briesje dat was komen opzetten? De honger van het publiek was echter nog niet gestild en onder gespeelde dwang smeet hij er nog twee appendixjes uit, waaronder een wervelende tango. Het publiek smeet het juk van de verplichte zitplaatsen van zich af, en zette het op een dansen. Corona, wat was dat nu ook alweer?
Om een lang verhaal kort te maken: het concert van Ibrahim Maalouf was een vermakelijk, licht verteerbaar spektakel. Moest het meer zijn? Nee, maar criticasters hadden ongetwijfeld wel meer verwacht van hem. Het zal het publiek worst wezen. Hun avond was meeslepend, vol emotie, vol overgave, en ze kregen een uitmuntende trompettist te horen. Een artiest, een componist, een entertainer, maar vooral drie uur livemuziek. En of dat deugd deed!
