Het sérieux waar veel bands zwaar aan tillen, is iets wat voor Red Fang niet geldt. Veel muziek en vooral de bandleden vinden zichzelf zeer belangrijk, waardoor ze het vermogen aan zelfrelativering verliezen. Natuurlijk is humor een van de vele emoties die een band uitdraagt, toch is dit voor deze band het belangrijkste. Bier, zombies, luchtgitaren, onnozele video’s… Het is allemaal onderdeel van het geheel dat Red Fang gebruikt. Natuurlijk moet een band meer zijn dan deze gimmick en dat hebben ze in het verleden meermaals bewezen. Vroeger werd er vaak teruggegrepen naar een mengeling van rock, sludge en stoner, maar vandaag bewijzen ze dat ze meer in hun mars hebben dan louter deze invloeden.
Red Fang komt uit Portland en bestaat al sinds 2005. Ze brengen stonerrock die tot de betere van het genre behoort. Dat bewijst onder andere het feit dat ze hun debuut Red Fang in 2009 op Sargent House hebben kunnen uitbrengen. Op zich al een mooie adelbrief, maar de rest van de releases, waaronder vier albums, zijn sinds 2011 door het grote Relapse Records uitgebracht. Met de hulp van deze labels hebben ze ook mooie optredens kunnen versieren met onder andere Mastodon, Helmet, Kyuss, Opeth, Orange Goblin en In Flames. De bezetting is sinds 2005 dezelfde en dat draagt enkel maar bij tot de constante kwaliteit en een noodzakelijke evolutie binnen hun eigen genre. Met de komst van Arrows is het wel duidelijk geworden dat de heren toch een kleine richtingswijziging zijn ingeslaan.
De meningen over de eerder geloste singles waren verdeeld.”Arrows” was een goede single, maar borduurde eigenlijk verder op hetgene wat we al kenden. Toch hoorde je hier al enige andere inslag. De hoekigheid van de strofe was erg goed en tegelijk erg vettig en catchy. De clip, met in de hoofdrol een zwaard, was alweer van hetzelfde grappige niveau dat we ook gewend zijn. “Funeral Coach” was de volgende single en die begon met een fantastische opener. Deze opener werd twaalf jaar geleden al geschreven en dat hoor je eigenlijk wel. Helaas krijgt deze opening nergens in het nummer een herhaling en daar zaten we toch wat op onze honger. Het is alsof deze riff per se op deze plaat moest, maar ze wisten er niet direct een vervolg aan te geven. Geen hoogvlieger, maar ook weer geen slecht nummer.
Toch is het pas bij de laatste single “Why” dat we echt wel enthousiast werden van deze plaat. Het start rustig met de nodige melancholie. Als dan alles invalt, doet het denken aan een oudere versie van bijvoorbeeld Kylesa en daar wordt een ouderwetse wall of sound opgebouwd. Wanneer het dan toch weer gas terug neemt, blijft het nummer op een interessante manier verder dobberen. Het doet zelfs een beetje aan alternatieve rock denken, maar dan wel in de goede zin van de betekenis. Zo merk je ook hier dat Red Fang stappen heeft gezet in een andere richting. Maar ook het begin van de plaat is anders en “Take It Back” wordt zelfs een ‘sintro’ genoemd, dat deels intro en deels een song is. Het lijkt net of Scott Kelly (Neurosis) gast is op deze duistere intro en het vervolg, “Unreal Estate”, gaat verder met deze duisternis. Toch neemt het nummer daar een wending en komt de sludge van onder andere The Melvins terug. Het is traag, loom en perfect om Arrows mee te starten en verder op te bouwen.
Toch blijft het andere invloeden regenen. Met “My Disaster” schotelt Red Fang plots een kort, snel en vlot nummer voor dat absoluut niet misstaat tussen de zwaardere en loggere nummers. Ook “Rabbits in Hives” is zo’n kort, snel en straf nummer. Dat ze nooit humor hebben geschuwd, is een understatement. Even voorbij halverwege komt het nummer “Fonzi Scheme”, dat vernoemd is naar Arthur Fonzarelli (Happy Days). Hier hoor je voor het eerst strijkers in een nummer, en die zijn briljant verwerkt. Het is het soort humor dat perfect blijkt te werken, want het is het enige dat geloofwaardigheid opwekt. Deze band heeft niets met vechtpartijen, schedels, bloed of politiek. Het is een heerlijkheid dat er bands zijn die zichzelf nooit tegenspreken en blijven vasthouden aan een aspect dat voor hen werkt en tegelijk zeer belangrijk is.
Red Fang is gaan experimenteren en dat vinden we een goede zaak. Producer Chris Funk wordt hierbij als belangrijke invloed genoemd, want hij is verantwoordelijk voor een extra sfeerlaag die ze anders nooit gebruikt hadden. In een poging om die sfeer te versterken, nam drummer John Sherman een deel van zijn drum op de bodem van een zwembad op. Oorspronkelijk leefde het idee om het album uit te brengen zonder zang of gitaarsolo’s. Als je toch de gitaarsolo’s wou, dan was het vijf dollar extra. Als je de zang wilde, dan was het nog eens een extra tien dollar. Zo zit Red Fang in elkaar. Dit kwartet vindt zijn voedingsbodem in humor, maar vergeet nooit om steevast een goede plaat te maken. Arrows vinden wij des te beter omdat het toch wel een extra laag brengt die we nog niet kenden.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
