We moesten er zeven jaar op wachten maar eindelijk is het zover. Met Eye To Eye brengen de Nieuw-Zeelandse hardrockers van The Datsuns hun zevende studioalbum uit. De liefhebbers van het genre worden op hun wenken bediend.
Het is alweer twee decennia geleden dat ze voor het eerst verschillende oceanen overstaken om Australië en de Verenigde Staten te veroveren. Na een verschijning bij de legendarische John Peel op BBC Radio 1 ging ook het Verenigd Koninkrijk en wat later Europa voor de bijl. Aan het begin van het millennium ontstond er een grote herwaardering voor garagerock, The Datsuns was een van de vooraanstaande bands uit die tijd samen met The White Stripes, The Hives en Jet.
Men zou verwachten dat The Datsuns anno 2021 passé klinken maar niets is minder waar. Het is vooral de aanwezigheid van keyboards en diverse effecten die de nummers een eigentijds en verfrissend karakter geeft.
Op “Raygun” en “Moongazer” horen we duidelijk een ander geluid dan dat we van hun gewend zijn. Die laatste is zowaar gedrenkt in een laagje psychedelica en straalt een sixties vibe uit die we wel kunnen smaken. De andere song klinkt als het krachtige vervolg van de ruimtereis die de luisteraar maakt bij “Moongazer” .
Net als op hun eerdere albums zit deze langspeler vakkundig in elkaar en wisselen de vinnige en de bezwerende liedjes elkaar mooi af. Onder die eerste slag horen de opener “Dehumanise” en “Brain to Brain” thuis. Beide zijn relatief kort en krachtig, liggen gemakkelijk in het oor en bijzonder geschikt om mee te brullen.
Absolute topper van een uitermate sterk middenstuk is het opzwepende “Bite My Tongue” waarbij de oohhs en de yeahs je om de oren vliegen. Het doet zelfs vergeten hoe geslaagd hun tweede single “Suspicion” wel is. Een grote pluim hier voor gitarist Christian Livingstone die naast prikkelende melodieën ook meesterlijke gitaarsolo’s uit zijn gitaar weet te schudden. Dat deze man een liefde heeft voor effectpedalen – hij heeft met Magnetic Effects zijn eigen bedrijf dat stompboxen produceert – is goed te horen op zowat heel het oeuvre van The Datsuns.
De laatste drie nummers van dit album zijn wat langer en bevatten allen een stevig begin en een haast volledig instrumentaal slotstuk. Zo krijg je vooral op “Others People’s Eyes” en “In Record Time” dubbel zoveel waarde voor je geld.
Een meer dan geslaagd luisterstuk van de Nieuw-Zeelanders dat zeker hun plaats rechtvaardigt in het hedendaagse muzieklandschap. Dit album kan zelfs tippen aan hun magnifieke naamloze debuut uit 2002. Deze band heeft een uitstekende live-reputatie. Het is dan ook bijzonder jammer dat ze dit nu (nog) niet mogen etaleren. We wachten (nog steeds) ongeduldig op betere tijden…
Facebook / Instagram / Website
