Rag’n’Bone Man is zo’n artiest die in een mum van tijd van de ene naar de andere kant van de populariteitstabellen is gespurt. In zijn begindagen leken enkel muziekfreaks en meerwaardezoekers zijn bluesy werk te kunnen appreciëren, maar sinds zijn debuutplaat zijn die rollen helemaal omgedraaid. Rory Graham bestormde met Human, met daarop de gelijknamige hitsingle, “Skin” en nog veel meer richting pop neigende nummertjes de hitlijsten. Geen man overboord, want hoewel de Britse reus nu het grote geld geroken leek te hebben in de vorm van goedkope platte popriedeltjes, bleef hij zijn klok van een stem er nog zo in verwerken dat niemand hem echt kon haten. Tot nu.
Na zijn debuutplaat verdween Rag’n’Bone Man helemaal van de radar; schijnbaar om in het huwelijksbootje te stappen, een kind te fabriceren en daarna weer meteen terug te scheiden. Een turbulente periode dus, die hij graag wilde afsluiten door zijn wilde avontuur in een album te gieten. Zoals het verleden ons echter al een paar keer leerde, betekent zo’n zelfreflecterende plaat meestal geen hoogstandje. Iets dat Graham met Life by Misadventure nog maar eens bevestigt. Met een hele dikke markeerstift. Maar echt een hele dikke.
Zo wordt al vanaf openingstrack “Fireflies” duidelijk welke richting Rag’n’Bone Man uit wil met zijn tweede langspeler, en die bevindt zich ergens tussen een goedkope poging tot het raken van de gevoelige snaar en de Mumford & Sons van de Aldi. Het zijn misschien harde woorden, maar zelfs het gelijknamige memelied van Owl City maakt meer in ons los dan dit flauw afkookseltje. Voor we het goed en wel beseften, waren er al bijna drie nummers gepasseerd. De variatie die de Brit in zijn plaat heeft gestoken, is dus niet met het blote oog zichtbaar. Jammer, maar helaas.
Je zou nochtans verwachten dat iemand met zo’n klok van een stem die troef ook effectief uitspeelt, maar nee hoor. Op Life by Misadventure focust Rag’n’Bone Man zich enkel en alleen maar op het in elkaar boksen van wannabe ballades. Na tientallen keren te hebben gegeeuwd en “Talking to Myself” ons bijna in slaap had gewiegd, leek er toch wat schot in de zaak te komen. P!nk dook op op de tracklist, en zo’n straffe madam moet toch wel peper in het gat van een reus durven steken? Maar zoals dat zo vaak gaat, zorgen hoge verwachtingen voor een nog grotere teleurstelling. De poging tot het raken van de gevoelige snaar is alweer uit ons kortetermijngeheugen geslopen.
Nadat Graham al een halve plaat koppig weigerde zijn grootste wapen effectief te gebruiken, is het grote moment eindelijk aangebroken; en dan is het nog meteen een dubbele(!) verrassing. Met “Crossfire“, een nummer waarop hij zijn eerlijke ziel overduidelijk aan de popduivel heeft verkocht, weet hij ons eindelijk eens wakker te schudden. Op zich zeker geen fantastische single, maar de Brit gebruikt tenminste zijn stem. Ons geluk kon alvast niet meer op toen ook het daaropvolgende “All You Ever Wanted” een fijn nummer bleek te zijn. Oké, Rag’n’Bone Man is niet meer diezelfde kerel die ons met zijn fijne mix van pop en rauwe blues kon overtuigen, maar het is op dit moment beter dan niets.
Na nog een paar keer volledig naast de bal te slaan met onder andere “Changing of the Guard” en “Lightyears”, knipoogt Graham toch nog een paar keer naar het verleden. Op “Somewhere Along the Way” heeft hij eerst nog wat zelfspot, aangezien hij eigenlijk helemaal niet zo’n goeie gitarist is, maar wat hij daarna uit zijn mouw schudt, doet ons wel even dagdromen naar de fijne begindagen waarin hij zijn bluesy sound uitvond. Met “Time Will Only Tell” probeert hij dat nog eens, maar het blijft jammer genoeg bij proberen. De teksten zijn zo plat en inspiratieloos dat hij onze aandacht alweer helemaal is kwijtgeraakt.
Onze grote vriendelijke reus mag dus zo vriendelijk zijn als hij wil, dat betekent daarom niet dat zijn muziek even imposant klinkt. Oké, we begrijpen dat Rory Graham door een moeilijke tijd is gegaan en we hebben er alle respect voor dat hij dat wilde verwerken in hetgeen dat hij het liefste doet: muziek maken. Als de kwaliteit daar echt zo hard door beïnvloed wordt, doe je het uiteindelijk toch maar beter niet. Voor iedereen die slaapproblemen heeft, raden we dus Life by Misadventure aan (maar zorg er dan wel voor dat je “Crossfire” en “All You Ever Wanted” uit de wachtrij haalt). Als je geen slaapproblemen hebt, raden we je aan om dit album gewoon in de put der vergetelheid te kieperen, en laten we eerlijk zijn, dat is toch ook gewoon wat je doet met woelige gedachten eenmaal je ze een plekje hebt kunnen geven?
Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify!
