Iceage is terug en de klimaatverandering lijkt de Denen niet onberoerd te laten. De band is namelijk ontdooid sinds het punkdebuut van tien jaar geleden en klinkt op dit vijfde album veel warmer en kwetsbaarder dan vroeger. Frontman Elias Bender Rønnenfelt doet zowaar pogingen te zingen in plaats van te lallen. Wie had dat kunnen denken?
Het kan ermee te maken hebben dat Seek Shelter in het zonnige Lissabon werd opgenomen, maar we vermoeden dat er meer speelt. Rønnenfelt heeft een beperkte stem en klinkt meestal dreigend en afstandelijk ladderzat, maar op opener “Shelter Song” horen we pijn en betrokkenheid. ‘Come lay here right beside me / They kick you when you’re up / They knock you when you’re down.’ Niet loepzuiver, maar ontwapenend en eerlijk zoals we het graag hebben. De frontman doet in de hoogte zelfs wat aan Stephen Malkmus van Pavement denken.
Op voorganger Beyondless uit 2018 verkende de band al Nick Cave-achtige horizonten en die evolutie zet zich verder. Hier en daar vallen wat semi-ballades te bespeuren zoals “Love Kills Slowly” en “The Wider Powder Blue”. Ook een gospelkoortje maakt zijn opwachting en voegt op enkele nummers extra melodie toe aan het geluid van de band. “Drink Rain” bevat saxofoon en piano en geeft een late avondsfeer af. Het had op een plaat van Tom Waits kunnen staan.
De veranderingen zijn relatief subtiel maar talrijk en resulteren in een veel volwassener klinkende rockband. Toch laten de Denen hun punkwortels niet helemaal los. Voor fans van kille temperaturen is er “Vendetta”, dat als vanouds dreigt. Ook “Dear Saint Cecilia” zet er de vaart in, zij het niet met dezelfde urgentie als eerder werk. Afsluiten doet de band met het sterk opbouwende “The Holding Hand”.
Debuut New Brigade bevatte twaalf nummers en klokte af op nog geen vijfentwintig minuten; Seek Shelter bevat negen nummers en eindigt op een goeie veertig minuten. De lengte toont aan hoezeer de band gegroeid is. Slechts weinig van die minuten vervelen, al hadden de Denen hier en daar misschien toch wat kunnen knippen.
Er zit in de kern veel diversiteit in de nummers, maar de beperkte stem van Rønnenfelt en dikke productie maken het soms moeilijk dat te horen. Het neemt ook kracht weg uit de nummers. Het is een oude kwaal waar de groep maar niet vanaf raakt. Desondanks ontwaren wij na enkele luisterbeurten een goed plaatje onder de productie. Een krappe vier sterren.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
1 Comment