© Holly Whitaker
Een van de meest geanticipeerde albums van 2021 is vast en zeker Bright Green Field, het langverwachte debuutalbum van het Brightonse Squid. Hun kenmerkende sound ligt ergens tussen funk, ambient en punk. Dat alles smelt de band al samen sinds hun eerste single in 2017. Town Centre, de ep van de doorbraak, stamt ondertussen al af uit 2019. Het deed echter wel nagenoeg de hele wereld watertanden naar een volwaardig album, dat er na een paar jaar en enkele lockdowns eindelijk aankomt. Naar aanloop van de release deze vrijdag kregen we frontman/drummer Ollie Judge en gitarist Anton Pearson via Zoom aan het woord.
Ook bij de Britse inktvissen speelt corona een grote rol in hun muzikale carrière. De hype rond Squid groeide afgelopen jaar exponentieel, maar dat met een gebrek aan live-gebeurens. Het gestaag groeien van de kleine zalen tot de grote tenten mocht deze band (nog) niet meemaken. Met dit in het achterhoofd gaat de band hun tour met kleinere concertlocaties eerst afmaken: ‘Gelukkig gaat de tour die we gingen maken rond de eerste lockdown nog steeds door,’ stelt Anton ons gerust. ‘Dus we doen exact dezelfde shows in kleinere zalen. Dat opstapje missen we niet.’
De aanhang wordt volledig digitaal bijeengesprokkeld, wat de perceptie van het publiek sterk verandert. Frontman Ollie Judge elaboreert: ‘Als je een show speelt, krijg je onmiddellijke reactie. Dat kan je gemakkelijk verwerken. Wanneer iemand achter een computer ons goed of slecht bekritiseert, voelt het absoluut anders. Ik lees vaak op Twitter wat mensen over ons denken, wat vast iets slechts is om te doen.’ Zonder liveshows rust alles dus op hype door pers en sociale media. Maar anderzijds is het album zonder deze reactie van het publiek ‘het meest waarheidsgetrouwe product van onze songwriting.’
Na onze eerste luisterbeurt van Bright Green Field en zeker na het bekijken van bovenstaande video van single “Narrator” penden we neer ‘Groot-Britannië is een dystopisch dorp.’ De band is het hier echter niet volledig mee eens: ‘Dat is dicht bij hoe het voor ons voelt. Dystopisch is echter een beetje te simplistisch. Het is niet allemaal kommer en kwel. We spelen net met de juxtapositie tussen het gure en met elementen van hoop en blijdschap.’ Ollie verklapt ons hoe dit hun gebruikelijke vorm van humor is: ‘Dingen die niet grappig horen te zijn, vind ik grappig. Ik ben geïnteresseerd in het vreugdevolle ontdekken in het sombere. Wij zijn in ieder geval de twee cynici van de band.’
Thematisch gezien plukt de band inspiratie uit boeken die ze lezen of films die ze bekijken, waar ze de gaten invullen met eigen ervaringen, een persoonlijke twist geven aan personages en dat alles verbinden met wat er gaande is in hun thuisland, ‘Het zijn dingen waarmee we persoonlijke relaties hebben. Geen anekdotes, meer onze verbeelding, of eerder een verbeeldde uitbreiding op onze eigen ervaring. We vertellen een soort van complexiteit zonder de nagel op de kop te slaan,’ vertelt Anton. Ollie voegt toe: ‘De personages zijn daardoor extensies van hoe ik mezelf voel.’
Ollie frontman noemen is enigszins vreemd, gezien hij achteraan al trommelend zingt. Het is een uniek gegeven, dat slechts enkele andere bands (Whitney, Brutus) ook omarmen. ‘Ik vroeg me altijd af of het zou overkomen als iets gimmicky. Maar er zijn veel reacties op YouTube waar mensen schrijven dat ze niet wisten dat de drummer de zanger was.’ Toch bepaalde het mee het geluid van de band: ‘Het werkt symbiotisch. De vocals zijn beheerst door de energie van de drums. Dat geeft ons een energiek geluid. Maar op het nieuwe album namen we ze apart op. Hahaha, dit is dus bullshit. Ik schreef de teksten echter wel tijdens het drummen.’
Dat de band vaak in één zin wordt genoemd naast Black Country, New Road en black midi vinden ze opmerkelijk: ‘Het zijn heel goede bands. Het is dus fijn om ermee vergeleken te worden. We beïnvloeden elkaar wel op subtiele manieren, maar werken heel onafhankelijk. We komen toevallig van eenzelfde geografische regio, zijn van vergelijkbare leeftijd, speelden in dezelfde zalen en werkten met dezelfde mensen. Dus het is gemakkelijk ons in dat hokje te plaatsen, ondanks dat we onafhankelijk staan.’ Een raakvlak dat ze wel zien met BCNR en black midi is hun manier van werken: ‘We hebben geen strikte hiërarchische structuur, maar zijn een groep individuelen. Hierdoor is invloeden begrijpen nogal ingewikkeld. We werken met verschillende ervaringen en invloeden, zowel muzikaal als non-muzikaal. Het is een chaotische warboel.’
Toch nemen alle drie de bands een radicaal vernieuwende koers op het postpunklandschap en beïnvloeden ze daarmee een nieuwe scene. Ze creëren een nieuw geluid en worden zelf een invloed voor anderen. Een nieuwe golf aan jonge postpunkbands begint net het geluid van onder andere Squid te benaderen. Ollie fronst: ‘Ik heb er nooit zo naar gekeken. We voelen onszelf een jonge band. Het idee aan mensen jonger dan wij is raar.’ ‘Ga terug naar school,’ grapt Anton. ‘Ik moedig iedereen aan om naar meer bands dan enkel Squid te luisteren.’ Ollie concludeert ons gesprek: ‘Het is een groot ding om een invloed te zijn. Hopelijk betekent dat meer koebellen.’
Bright Green Field ligt vrijdag in de winkelrekken. Op 8 oktober passeren ze (hopelijk) in de Botanique.
