Al 25 jaar lang rockt Foo Fighters onvermoeibaar doorheen het muzikale landschap. Alles kreeg vorm toen Dave Grohl besloot om zes maand na het bruuske einde van Nirvana in zijn eentje enkele nummers op te nemen. Hij doopte de cassettes ‘Foo Fighters Rough Mixes’ omdat hij hoopte dat een valse bandnaam wel voor enige anonimiteit zou zorgen. Een kwarteeuw later hangt de meest aimabele frontman uit de rockwereld nog steeds vast aan deze impulsieve beslissing, maar het zal hem ondertussen allicht worst wezen.
Foo Fighters is zo’n band die je live aan het werk moet zien. De ontelbare hits op hun conto vliegen je – samen met de oerschreeuw van Dave Grohl – vanaf de eerste minuut om de oren. Hoe langer ze op dreef zijn, hoe gelukkiger de bandleden lijken te worden. Dat drummer Taylor Hawkins een beest is, hoeven we ondertussen niet meer te benadrukken. De band leeft voor het hele livecircus. Mede daarom zal er vorig jaar eens stevig gevloekt zijn ten huize Grohl toen duidelijk werd dat ze hun zilveren jubileum niet wereldwijd konden vieren met hun fans.
Het tiende studioalbum Medicine at Midnight was intussen volledig opgenomen en klaar om uitgebracht te worden toen wereldwijd de pauzeknop werd ingeduwd. In november was de band het wachten grondig moe en losten ze “Shame Shame” als voorbode op de nieuwe plaat, die werd aangekondigd als een rasechte ‘party record’. De dansbare vibes op die eerste single logen er alvast niet om.
Het familiale karakter van de band krijgt op de nieuwe plaat nog een extra dimensie. Dochter Violet Grohl is als achtergrondzangeres te horen tijdens het refrein van albumopener “Making a Fire” en diezelfde 14-jarige bezorgde vaderlief ook de nodige inspiratie voor de hoopvolle en grotendeels akoestische single “Waiting on a War”. De angst van Violet voor een nakende oorlog katapulteerde Dave Grohl terug naar een herkenbaar gevoel uit zijn jeugd waarop hij meteen in zijn muzikale pen kroop.
Wanneer een band als Foo Fighters aanhaalt geïnspireerd te zijn door pakweg Let’s Dance van ene David Bowie of door 1999 van Prince, dan weet je dat je een eerder atypisch album kan verwachten. Zo moet je maar lef hebben om één van de beste drummers ter wereld af en toe te vervangen door funky drum loops. Is Foo Fighters dan de zoveelste band in het rijtje die zichzelf per se wil vernieuwen, horen we je denken? De gitaarsolo op titeltrack “Medicine at Midnight” roept weldegelijk een Bowie-sfeertje op, maar op “No Son of Mine” rocken de heren weer als vanouds, weliswaar ondersteund door enkele achtergrondzangeressen die doorheen de plaat een prominentere rol krijgen dan in het verleden het geval was.
Doorheen de negen nummers weet de band zeer goed het evenwicht te bewaren tussen de verfrissende elementen en hun gekende sterke punten. Op uitsmijter “Love Dies Young” klinkt de band zowaar twintig jaar jonger en meer dansbaar dan ooit tevoren. Foo Fighters gooit het niet roekeloos over een andere boeg, maar het is sinds Echoes, Silence, Patience & Grace uit 2007 geleden dat de band een album aflevert van een vergelijkbaar niveau. De vooruitgestuurde singles werden alvast warm onthaald en op het overgrote merendeel van de plaat druipt het speelplezier er vanaf. Er waait een nieuwe, frisse wind doorheen het repertoire van de band waardoor Medicine at Midnight bewijst dat deels vernieuwen ook best interessant kan zijn.
We hopen dat de heren vooraan in de Amerikaanse vaccinatierij staan zodat ze zo snel mogelijk met hun nieuwe worp weer menig festival mogen headlinen.
Facebook / Instagram / Website
