Hoewel hun glorietijd al even achter hun ligt, blijven Dexter Holland en z’n kompanen nog steeds nieuwe muziek schrijven. Negen jaar na hun vorig album Days Go By laat The Offspring nu hun twaalfde telg Let The Bad Times Roll op de wereld los, als we hun Greatest Hits album niet meetellen tenminste. Deze nieuwe plaat, door Bob Rock geproducet, zadelde ons op voorhand op met twijfel. Titeltrack “Let The Bad Times Roll” was een aangename, maar weinig verrassende single die ons hoop gaf op een degelijke plaat. Deze hoop verdween echter als sneeuw voor de zon na het horen van de tweede single “We Don’t Have Sex Anymore”. Hoewel de band naar onze mening al enkele platen geen grote hits meer heeft voortgebracht, tonen ze op de grote festivals met sterke liveshows nog steeds hun relevantie aan.
Overtuigen doen ze meteen met het openingsnummer “This Is Not Utopia”. Het geheel klinkt snedig, en het heeft bovenal een sterk meezingbaar refrein, dat menig jong volk kan verleiden tot het starten van een moshpit bij de volgende passage op de festivals. Tel daarbij de titeltrack en “Behind Your Walls” en we komen aan een indrukwekkend sterke start van het album. “Behind Your Walls” klinkt fris door een goede afwisseling tussen rustige en snellere stukken. De andere zangstem in de intro en goede backingvocals zorgen voor toffe accenten in het nummer.
Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Na de sterke start gaat het album zwalpen. Bepaalde delen van “Army Of One” klinken ons iets te bekend in de oren, waardoor we originaliteit missen. Het heeft veel weg van de sound die op hun vorige plaat Days Go By werd gebruikt. “Coming For You” uit 2015 zorgt voor een nieuw lichtpunt. Een energiek refrein, vergezeld van de nodige ‘ooh-oohs’ en ‘hey heys’ en een coole gitaarsolo zijn de ingrediënten van deze coole punkrocksong. Met een te geforceerde en te weinig overtuigende “We Don’t Have Sex Anymore” wordt een dieptepunt bereikt. De Mexicaanse accenten maken het geheel iets beter, maar kunnen het helaas niet redden. Om daar dan onmiddellijk na een gitaarriff van ruim een minuut te spelen, lijkt ons eveneens niet het sterkste idee. Deze riff kreeg de naam “In The Hall Of The Mountain King” en klinkt wat opgejaagd. Met “The Opioid Diaries” en “Hassan Chop” trekt The Offspring de kwaliteit op en leveren ze nog twee toffe nummers af.
Eindigen doen de Amerikanen met een herwerkte versie van “Gone Away”. Het origineel is een dijk van een punkrocknummer en is terug te vinden op de plaat Ixnay On The Hombre. Zo’n slordige 24 jaar later besluit de band hiervan een rustige versie te maken alwaar de gitaren plaats maken voor een piano, weliswaar ondersteund door de nodige strijkers. Op zich is er niets mis met het omzetten van een eigen nummer naar een rustige versie. Rise Against toonde met hun album The Ghost Note Symphonies, Vol. 1 aan dat dit best aangename herwerkingen kan teweeg brengen. Het experiment bij The Offspring pakt minder goed uit, waardoor “Gone Away” klef klinkt en slechts een schim is van z’n originele versie. Geen power, geen overtuiging. Om de plaat zowaar nog slechter af te sluiten krijgen we “Lullaby”. Een nummer kunnen we dit niet echt noemen. Het is een vreemd muziekstukje van anderhalve minuut met een stem die ergens van onder water lijkt te komen.
Globaal moeten we stellen dat het twaalfde album er een is met ups en downs. Na enkele sterke openingsnummers schommelt het album tussen goede en mindere nummers. Hoewel het geen wereldschokkend album is, zullen de fans hier zeker enkele coole nummers kunnen uithalen, en zijn er een paar die op de festivalweide het publiek mee zullen krijgen.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
