Neen, Cory Hanson is geen broertje van de langharige nozems die in 1997 grote groepen van de wereldbevolking opvrolijkten met de oorwurm “MMMbop”. Cory Hanson is vooral bekend als zanger/gitarist van de Amerikaanse psychedelischerockband Wand, zijn eigen solowerk en een korte samenwerking met de legendarische lawaaimaker Ty Segall. Ondanks die hoge productiviteit (tussen 2014 en 2019 bracht Wand vijf sterke albums uit, waaronder het uitstekende Laughing Matter) heeft deze Hanson tot nader order nog geen wereldhit gescoord. De kans is klein dat dit met zijn tweede soloalbum Pale Horse Rider het geval zal zijn, maar het is hem in elk geval van harte gegund.
Net zoals de muziek van Wand door de jaren heen al was geëvolueerd van gejaagde garagerock naar experimentele indie en alternatieve rock, zo klinkt ook Pale Horse Rider anders dan zijn voorganger The Unborn Capitalist From Limbo. Hanson kiest resoluut voor klassieke americana, folk en country en laat de zweverige acidklanken van zijn debuut achterwege. Het tempo ligt wat lager, en ook de aankleding van de nummers is soberder. Zo worden de strijkers die breed werden uitgesmeerd over het debuut hier enkel nog in het afsluitend nummer “Pigs” van stal gehaald. Daarnaast kiest Hanson voornamelijk voor een eenvoudige country- en folkinstrumentatie (akoestische gitaren, bas, drum en zeer veel lapsteel). De relatief sobere invulling zal sommige liefhebbers van Hansons vroegere rockwerk misschien afschrikken, maar saai wordt het gelukkig nooit.
Opener en eerste single “Paper Fog” neemt ons meteen met veel sfeer mee naar Hansons universum. Met het slepende ritme, de zachtjes snijdende lapsteel en de mysterieuze tekst droom je instant weg naar een verlaten Amerikaans woestijnlandschap, zittend aan een uitdovend kampvuur. Het nummer zet ons met de drumcomputer in de intro nog op het verkeerde been, want wat volgt is een album vol authentieke geluiden, ambachtelijk op plaat gezet met passie voor melodie. Ook al zijn de nummers vrij somber opgebouwd, weet Hanson op het juiste moment extra kleur toe te voegen met stukjes folkviool, piano en orgel. Deze staan echter altijd ten dienste van de melodie, zonder de nummers onnodig te belasten.
De overige vooruitgestuurde singles zijn van hetzelfde hoge niveau als ”Paper Fog”. In “Angeles” ontvouwt Hanson op fluistertoon een schitterend nummer terwijl op de achtergrond een piano en een orgeltje een warme toon toevoegen. “Pale Horse Rider” is dan weer een echte meezinger: het nummer begint als een kalme kampvuursong met folkviool, maar bouwt via het refrein op tot een stralende ballade. Zoals bij vele goede singles is de tekst mysterieus genoeg om alles en niets te betekenen (‘Sooner or later the devil will come and the rider’s gonna cut him down with everyone’).
Pale Horse Rider baadt in een weemoedige sfeer van eenzaamheid, maar biedt evengoed hoop. Die dualiteit komt het best naar voor in “Bird of Paradise”. Hanson begint alleen tokkelend op elektrische gitaar en bouwt aan iets wat Radiohead ten tijde van In Rainbows had kunnen maken. Hij mijmert in een droom over een onbereikbare liefde, verlangen druipt van het nummer als honing uit een bijenkorf. Naar het einde toe voegt Hanson heldere orgelklanken toe die de weemoedigheid van het nummer doorbreken en de droom alsnog hoopvol doen aflopen.
Ook in de combinatie van tekst en muziek speelt Hanson doorgaans met contrasten. Zo springt het vrolijke “Vegas Knights” meteen in het oor met zijn toegankelijke ritme. De speelse melodie bedekt echter een bittere tekst die doorspekt is van hartzeer, over geliefden die verzeild zijn in Las Vegas en hun relatie ten onder zien gaan aan drank en gokken. Gevangen in een gouden kooi en mentaal doodbloedend aan de slotmachines blikken de geliefden terug op betere tijden: ‘Can I turn back the turnstile and parachute us back to the paradise we left, like forcing a cloud into a glass’. Kippenvel!
Hanson slaagt er in om met beperkte elementen prachtige nummers op plaat te zetten, zonder eigenlijk een zwak of saai moment toe te voegen. Het is moeilijk om tussen de vele hoogtepunten te kiezen (alle vermelde nummers verdienen een podiumplaats), maar misschien mag het naar Neil Young knipogende “Another Story From the Center of the Earth” toch de gouden medaille opstrijken. Hanson neemt in het ruim acht minuten durende nummer net als bij Wand de tijd om op te bouwen. Alle muzikanten krijgen de ruimte om de melodie aan te vullen, maar het is uiteindelijk Hanson zelf die met een lange, heerlijke solo de show steelt.
In de videoclip van de eerste single “Paper Fog” lijkt Hanson zijn gezicht af te snijden, alsof hij een masker verwijdert (de uitwerking is minder luguber dan je zou vrezen). Wil Hanson duidelijk maken dat hij de afgelopen jaren een masker heeft gedragen, en nu met folky country zijn ware gezicht laat zien? We hebben er het raden naar, maar we weten wel dat Cory Hanson met Pale Horse Rider een bijzonder mooi album heeft gemaakt.
