Wand laat er geen gras over groeien en blijft maar materiaal uitbrengen. Het Amerikaanse vijftal heeft sinds 2013 al een ep en vier studioalbums uitgebracht, en vandaag is het alweer tijd voor fullalbum nummer vijf. Die releasesneltrein doet niet af aan de kwaliteit, want Wand heeft een groeispurt doorgemaakt met een haast volledig vernieuwde versie van de band als resultaat. Ze blijven zichzelf heruitvinden en op Laughing Matter klinkt hun sound volwassener dan ooit. Garagerock, zei u? Daar schiet niet veel meer van over. In de plaats daarvan krijgen we een album vol dromerige, zachte nummers, maar worden we ook al eens gegrepen door spanning of overrompeld door stevige hoogtepunten.
De meest overweldigende songs van het album zijn diegene met wat we spontaan in ons notaboekje omschreven als een ‘heftige opbouw’. Wand blinkt uit in het creëren van een beklijvend gevoel. Zo hebben onder andere “Airplane” en “Evening Star” aanvankelijk iets heel zweverig, maar door de mysterieuze achtergrondklanken voel je van meet af aan een sluimerend, explosief potentieel. Door heel erg hun tijd te nemen en telkens maar een klein element toe te voegen, grijpt Wand je bij het nekvel zonder ooit hun greep te verslappen. Integendeel, de greep wordt alleen maar intenser en nijpender. “Thin Air” en “xoxo” klinken dan weer direct veel drukker en hebben iets enerverend over zich, maar zelfs hier is het de droomfactor die eerst voor enkele minuten overheerst. Wanneer die dan uiteindelijk het uiteinde van hun opbouw bereiken, is de sound zo groots en overweldigend als maar zijn kan.
Soms laat de band de opbouw voor wat het is en knallen ze er stevig vandoor vanaf seconde één. In tegenstelling tot de meeste wekkergeluiden is de klank die de basis vormt van “Walkie Talkie” er een die we wél kunnen verdragen. We voelen ons direct springlevend en geven zelfs met graagte een stevige draai aan de volumeknop. Als je nog opgekropte energie hebt, ’t is de moment! “Wonder” zal je dan weer op een heel andere manier wakker schudden. Deze song begint met doordrammend en sleurend gitaarwerk, maar in de strofes is er opnieuw die zweverige en lieflijke stem die ons op sleeptouw neemt. Even wordt het rustig aan gedaan en doordat je de nazinderende intro van zonet nog door heel je lijf voelt, heeft het iets heel verleidelijk. “Wonder” gaat op dat elan voort en kan volgens ons wel eens wonderen doen in de slaapkamer.
Er zijn ook heel wat nummers waarop het rustig blijft en de sfeerschepping centraal staat. Ook dat voert Wand perfect uit; veelzijdigheid troef, zoveel is duidelijk. Op deze meeslepende exemplaren is het onmogelijk om niet meteen weg te dromen en te genieten van de warme zachtheid. Het zijn absoluut geen generische trage sad songs, want telkens geeft de band er op een andere manier een heel eigen draai aan. Er wordt van alles uit de kast gehaald: een harp, een piano, een akoestische aanpak of zelfs een klein arsenaal aan experimentele klanken. Af en toe dobberen we mee op de kalme en veilige stroom van de nummers, maar de gelegenheid doet zich ook voor om je te wentelen in tristesse. Zo is “Jennifer’s Gone” de perfecte break-up song, waar zelfs strijkers en blazers in opduiken en de sfeer optimaal maken. We beginnen onze eigen Jennifer ook te missen en geloven Wand helemaal.
Laughing Matter is geen lachertje. De sound van Wand is er alleen maar op vooruit gegaan als je het ons vraagt. De band weet ons telkens op een nieuwe manier mee te slepen in hun warme wereld, maar kan ons ook overladen met spanning en die tot ongeziene hoogtepunten brengen. Daarnaast vormt de plaat ook een mooi en verhalend geheel wanneer je deze integraal luistert. We kunnen het je alleen maar aanraden.
Op 27 mei staat Wand in Botanique, samen met Kikagaku Moyo en Wooden Shjips. Tickets vind je hier.
