Het is ondertussen dik anderhalf jaar geleden dat we kennismaakten met Coach Party; een viertal, bestaande uit twee vrouwen en twee mannen, uit Isle of Wight in het Verenigd Koninkrijk. Ondanks dat de band nog niet echt doorbrak, verdronken we sindsdien in hun muziek. Het eerste werk werd intussen gebundeld op de fantastische debuut-ep Party Food, maar daar werd niet al te lang op geteerd. Logisch, want dankzij de coronacrisis was het voor het viertal onmogelijk om hun energieke glitterrock live aan een publiek voor te stellen. Ze besloten dus maar om aan een vervolgstuk te werken, want wat komt er na het feest van je eerste project? Juist ja, de After Party.
Aan de voorafgaande singles konden we in elk geval al horen dat Coach Party daarvoor de draad gewoon weer opnam waar het die had laten liggen, al klinkt dat tegenwoordig ietwat gesofisticeerder dan vorig jaar. Het recept waarmee de band smakelijke nummers in elkaar flanst is gelukkig wel nog steeds hetzelfde: rechttoe-rechtaan gitaren, veel tempo en vooral ervoor zorgen dat de muziek geleidelijk aan opbouwt tot een fantastische ontploffing.
Op openingstrack “Can’t Talk, Won’t” schiet de vlam al meteen in de pan. Het tempo flirt met de grens van verschroeiend, en daar doen de elektrische gitaren alleen nog maar schepjes bovenop. Ondanks dat het allemaal heel stevig klinkt, valt het in zijn totaliteit allemaal nog mee doordat Coach Party al die scheurende gitaren besprenkelt met wat glitter. Dat valt misschien nog het meeste op op “i’m sad”. De drums (en diens bijbehorende tempostandaard) zijn het belangrijkst, maar dat alles wordt aan elkaar gebonden met begeleidende elektronica. Als de gitaren dan geleidelijk aan doorbreken, is er uiteindelijk geen houden meer aan.
Waar dat laatste nummer nog een soort smeekbede naar geluk is, zijn de tranen op “Crying Makes Me Tired” van een heel ander kaliber. Hier gaat het eerder om een vastberaden afzetting van het ongelukkig zijn; een verwijdering van iedereen die niets positiefs bijdraagt aan je leven. Begeleid door ietwat trage en donkere riffs is dit dan ook een groeier, maar eenmaal de geweldige solo present tekent, zijn alle twijfels van de baan.
Als je al die negatieve energiebronnen dan eindelijk uit je leven hebt geholpen, is het tijd om jezelf te accepteren; daarover gaat “Really OK on My Own”. Het nummer komt wel wat trager op gang, maar je voelt aan de opbouw dat er snel meer zit aan te komen. Na lang teasen ontploft het nummer haast fantastisch, maar voor de rest gebeurt er net iets te weinig om helemaal te overtuigen. Doe ons dan maar “Everybody Hates Me”, waarop het tempo er meteen dik invliegt. Het nummer is melodieuzer dan we van Coach Party gewend zijn, maar dat zorgt er op zijn beurt wel voor dat het voor de rest van de dag in je hoofd zit. Met ontploffingen alom is het hoog tijd om even te bekomen.
Dat lukt gelukkig met afsluiter “Sweetheart”, of zo lijkt het toch. Wat lijkt te starten als een rustige gitaarballade, blijkt al snel een wolf in schaapskleren te worden. Doordat de spanning op de achtergrond begint te stijgen, voel je de energie-explosie van mijlenver aankomen, maar als het eenmaal zover is, klinkt het nog wat epischer dan je verwachtte.
Op After Party is het feestje van Coach Party dus nog lang niet afgelopen. Sterker nog, de Britten zijn er nog wat op vooruit gegaan. Euforische energie-explosies vol zelfmedelijden en vastberadenheid zorgen voor een aangename twintig minuten, waarin het viertal haar kunnen op je afvuurt. Kort, maar vooral krachtig en strak, zo hebben we Coach Party graag.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
