Coach Party @ Botanique (Rotonde): Punk uit de middenmoot

Aan de andere kant van het Kanaal gaat het Coach Party wat minder voor de wind dan in thuisland het Verenigd Koninkrijk, al lijkt het viertal nu toch heel voorzichtig door te breken op het Europese vasteland. Na een paar ep’s was het eind vorig jaar namelijk tijd voor debuutplaat KILLJOY en daar brak de groep uit Isle of Wight wel wat potjes mee. Op zich niet heel verrassend, want de pop georiënteerde punk komt heel vaak lekker binnen en verkoopt je tegelijkertijd een klap in het gezicht. We zijn met andere woorden wel al enige tijd fan van Coach Party, dus toen bleek dat het viertal haar EU-tour afsloot in de Brusselse Botanique alvorens richting Ierland te trekken, besloten we eens een kijkje te gaan nemen.

De nog voldruppelende Rotonde mocht eerst kennismaken met een voorprogramma van eigen bodem: Lavender Witch. We zagen de Brusselse band al eerder aan het werk en dat bleef ons niet bepaald in positieve zin bij, en ook na gisterenavond zal die mening niet veranderen. We vragen ons namelijk nog altijd af wat het viertal onderscheidt van de band waar onze nonkel gitaar speelt; op zich geen verkeerde muzikanten, maar het blijft wel gewoon een amateuristisch ogend geheel. Af en toe een coole riff en een goed idee in een voor de rest cringe en voorspelbare set, waar een halfvolle zaal gewoon wat naar stond te kijken. Toen de zangeres ons dan vroeg om met al onze energie een veel te moeilijk refrein mee te zingen van een nota bene nog eens onuitgebracht nummer, bleef het dan ook ongemakkelijk stil. En dat vat de doortocht van Lavender Witch misschien nog het best samen.

Coach Party zelf leek het tempo dan wat op te willen schroeven, want nadat het op de tonen van AC/DC’s “Highway To Hell” was opgekomen, wilde het met “Micro Agression” de vlam meteen in de pan knallen. ‘Let’s have some fun’, sprak frontvrouw Jess Eastwood, maar doordat de geluidsmix nog niet helemaal straks stond, lukte dat niet zo heel goed. Hoe dan ook werd tijdens het daaropvolgende “What’s The Point In Life” snel duidelijk dat de weliswaar niet helemaal volgelopen Rotonde er wel zin in had en er effectief iets van wilde maken. Hier en daar zagen we mensen steeds uitbundiger meezingen en geleidelijk aan sloop de beweging er wel in. En het was ook daardoor dat de druk wat leek weg te vallen, alsof we naar een soort open repetitie van Coach Party stonden te kijken waarbij de band zich gewoon wat wilde amuseren.

Dat leverde momenten van oprechte dank op – Eastwood bekende dat ze de hele tour al verwachtte dat er welgeteld nul mensen zouden langskomen -, maar evengoed een verhaal over kotsen in de vuilbak voor een hotel in Zurich. Redelijk uiteenlopende verhalen dus, wat ergens ook weer resoneerde met de set. Coach Party schipperde namelijk iets te veel tussen ruw en gepolijst, met af en toe een meer gezapig nummertje ertussen. “July” klonk zo bijvoorbeeld als een mindere poppy Olivia Rodrigo-song, terwijl “Nothing Is Real” de drive er weer wat uithaalde. Alsof de vier wel alle stiften bij hen hadden om stevig buiten de lijntjes te kleuren, maar de echte energie-explosie er niet echt uitkwam.

Hoe dan ook bleef de set zeker vermakelijk, met daarbij hoogtepunten als “Weird Me Out” en “Can’t Talk, Won’t”. Dat kwam voornamelijk omdat de leden in die nummers zichzelf meer durfden te smijten, met een half duel tussen Eastwood en Steph Norris in die laatste. Het was daardoor wel redelijk jammer dat die echte furiositeit nooit langer dan een paar songs werd volgehouden. “Always Been You” liet zo namelijk wat dromerige liefde toe, “Be The Girl” brak de intensiteit een beetje.

Het was voor de echte ontploffing wachten tot de laatste paar nummers. Nadat de discobal had geschemerd op “Sweetheart”, brak de song niet veel later zo furieus open dat de halve band zich tegen de bühne wierp, waarna “Breakdown” nog wat extra olie op het vuur gooide. De remmen leken eindelijk los en dat vertaalde zich ook in een steeds ‘wilder’ wordend publiek. Tegen “All I Wanna Do Is Hate” rezen er een paar vuisten op uit de zaal en voor afsluitende duo “FLAG (Feel Like A Girl)” / “Parasite” werd er zelfs wat meegesprongen. Het was overigens in die laatste dat Coach Party echt die ruwe, vettige sound kon opbrengen die de rest van de set misschien ook wel kon gebruiken. De animo had na een uur en vier minuten dus een kookpunt bereikt, waarna AC/DC opnieuw door de boksen weerklonk.

Coach Party in de Botanique werd dus zo’n concert dat niet per se goed was, maar daarom ook niet slecht. De Britten zitten ergens in de middenmoot, maar kunnen daar wel nog uitraken. Om te beginnen zou wat extra podiumpresence geen kwaad kunnen, maar het ‘probleem’ zat ‘m gisteren voornamelijk in het feit dat het allemaal wat ruwer mocht. De Britten vergaten met andere woorden wat buiten de lijntjes te kleuren, waardoor hun set nooit echt een diepe indruk op ons naliet. Tof was het zeker en vast, maar ook niet meer dan dat.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Micro Aggression
What’s The Point In Life
Everybody Hates Me
Born Leader
July
Shit TV
Nothing Is Real
Hi Baby
Weird Me Out
Always Been You
Can’t Talk, Won’t
All of My Friends
Be That Girl
Sweetheart
Breakdown
All I Wanna Do Is Hate
FLAG (Feel Like A Girl)
Parasite