Als je houdt van scheurende gitaren met een poppy kantje, dan ben je bij Coach Party aan het juiste adres. Al sinds ons oog eind vorig jaar op hun debuutsingle “Oh Lola” viel, konden we maar niet genoeg krijgen van het viertal uit het Verenigd Koninkrijk. We waren klaarblijkelijk niet de enige. Het prestigieuze Chess Club Records, waar ook Jungle en Wolf Alice onder vallen, legde Coach Party meteen onder contract en dat zou zomaar eens een gouden zet kunnen worden. Nu brengt de band uit het eiland Wight haar langverwachte debuut-ep, Party Food, uit. Die zou wel eens het begin kunnen zijn van een bijzonder mooie toekomst.
Wie het jammer vindt dat Wolf Alice even op pauze staat, krijgt met Coach Party alvast een leuk tussendoortje om het wachten dragelijker te maken. De Britten maken namelijk ook gewoon stevige gitaarnummers die keihard rechtdoor gaan. Een moment van twijfel wordt er ons in elk geval niet gegund als “Oh Lola” de boel in vuur en vlam steekt. Met nog geen twee minuten op de teller worden we ondergedompeld in een wereld van furieuze gitaren, die bijna niet anders kunnen dan ons een gevoel van euforie geven. Wat er ook gebeurt, Lola zal er altijd voor je zijn, is de boodschap van het liedje en dat voel je. Toch is het niet de bedoeling van Coach Party om een karrenvracht aan ongecontroleerde, stevige gitaren op ons af te vuren. Geen zorgen, ze komen er wel aan! Alleen nooit meer zo rauw en furieus als op de openingstrack.
Een nummer zoals “Breakdown” verklaart al meer welke richting de band uit wil. De tracktitel verklaart al bijzonder veel, maar het gaat ons vooral om de manier waarop het nummer in elkaar zit. Zo braafjes als de band klinkt in het begin, zo furieus spat het nummer uit elkaar. Met geschreeuw, scheurende gitaren en vooral de nood om mee te brullen, worden we nog maar eens op onze plek gezet door het viertal. Het is allemaal een soort gecontroleerde chaos. “Space” mag bijvoorbeeld wel redelijk kalm van wal steken, het zijn de chaotische gitaren die de bovenhand nemen doorheen het nummer. Het is opvallend dat er in zo’n stevig nummer dan nog een emotionele boodschap verscholen zit; namelijk het terughouden van gevoelens.
Spelen met boodschappen kan het viertal in elk geval als de beste. Zo lijkt “Red Jumper Boy” op het eerste gehoor een emotioneel, rustig liefdesliedje te worden, maar niets is minder waar. Het liefdesverdriet slaat na enkele ogenblikken om in haat en woede. De gitaren klinken al wat dreigender en de zang wordt furieuzer. Een gepolijste ruwheid, zo blijkt, want echt helemaal losbarsten, doet het nummer niet. Daardoor hangt er natuurlijk wel een zweempje commercialiteit doorheen de song, maar als dat nodig is om wat airplay te krijgen, is dat hun van harte gegund. Ook “Puke” kunnen we in die categorie thuisbrengen. De nonchalance spat ervan af, maar het is net daarom dat we het nummer zo leuk vinden. Met een melodisch riffje in de refreinen plant de song zich vast in je hoofd, en daar blijft ze nog wel even zitten.
Coach Party is in elk geval helemaal down to earth. Op “Bleach” krijgen we zelfs te maken met de ietwat donkere kant van de band. Het nummer gaat over depressies, het willen vluchten én het daarbij horende verven van je haar. De gitaren neigen hier ook eerder naar de dreigende kant, maar over het algemeen is dit toch het meest poppy nummer dat we van de band hoorden. Daarom maakt het misschien nog net wat meer kans om op de radio te verschijnen. We hopen in elk geval dat het niet meer al te lang zal duren voordat Coach Party opduikt op de Belgische radio, want laten we eerlijk zijn, het viertal verdient het gewoon. De band heeft alles om het te maken: stevige gitaren, leuke teksten en een streepje glitterende pop. Meer moet dat toch niet zijn?
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify
