Michael Beach is een man van de wereld. De indierocker is oorspronkelijk afkomstig uit Californië, maar ontdekte tijdens zijn studies in Melbourne de liefde voor Australië. De afgelopen tien jaar bleef hij schipperen tussen de twee continenten, en wisselde hij lange periodes in Californië af met nog langere periodes down under. Zo heeft hij het afgelopen decennium afwisselend deel uitgemaakt van twee muziekscenes. Hij bracht solo drie albums uit en doorkruiste tussendoor ook met diverse bands het lokale muzieklandschap, waaronder met de Australische rockgroep Thigh Master en de Israëlische excentriekeling Charlie Megira. De liefde voor Australië is over de jaren heen niet afgenomen bij Beach en uiteindelijk liet hij zich in 2020 officieel naturaliseren tot Australisch staatsburger.
Met Dream Violence, intussen langspeler nummer vier, brengt Beach een album uit dat werd opgenomen op twee continenten. Toch bevat het album maar weinig elementen van de Californische rockscene. Zo zingt Beach met een gejaagde bariton die doet denken aan het stemgeluid van David McComb (van The Triffids) of de jonge Nick Cave (van zichzelf), niet toevallig twee boegbeelden van duistere Australische rock. Het zonnige geluid van Californië schemert verder ook niet door in de muziek. De donkere garagerock rammelt vrolijk alle kanten uit en doet niet meteen verlangen naar zonnige stranden (ondanks de achternaam van de muzikant).
Beach heeft altijd gehouden van een zekere slordigheid in zijn muziek en verkiest dan ook eenvoudige opnametechnieken. Ook op Dream Violence horen we duidelijk welke nummers thuis in Melbourne werden opgenomen (samen met onder andere Matthew Ford en Innez Tulloch van Thigh Master), en welke nummers in Californië wat extra opknapwerk in de studio kregen. De ruige opener “Irregardless” hoort tot die laatste categorie. In een lange intro trekt Beach met een snedige gitaarriff en een snelle ritmesectie een stuiterende rocker op gang. De verwachtingen zijn meteen hooggespannen, maar vanaf de strofes houdt het nummer de aandacht helaas minder vast. De melodie is minderwaardig aan de opbouw die eraan voorafgaat. Single “De Facto Blues” en new wave rocker “Metaphysical Dice” trekken ons gelukkig weer volledig bij de les. Met een rollende bas, een scherpe gitaar en een gedreven Beach op zang bevatten beide nummers alle ingrediënten voor een fijn garagefeest.
Na de ronkende start zakt de plaat echter weg en verdwalen we in een onsamenhangend lappendeken. Beach heeft helaas te veel slepende nummers toegevoegd aan Dream Violence en die halen jammer genoeg het tempo uit het album. De ingetogen pianoballade “You Found Me Out” kan nog op een beetje sympathie rekenen, maar afsluiter “Sometimes I Get That Cold Feeling” is ronduit saai. Van alle lome nummers stelde “You Know, Life Is Cheap” ons geduld het meest op de proef. Beach moet een duistere jam tussen The Triffids en The Bad Seeds voor ogen gehad hebben, maar zette uiteindelijk een irritant kabbelende song op plaat. Meerdere luisterbeurten bevestigen alleen maar: dit zijn drie minuten die we nooit meer terugkrijgen… En dan houden we nog geen rekening met de twee nodeloze instrumentale ballads die verder het album opvullen.
Tussen het rocken en zagen door neemt Beach ook de tijd om hulde te brengen aan zijn helden. Zo klinkt het (overigens middelmatige) “Spring” als een kopie van The Velvet Underground hun “Heroin”, ook al bezingt Beach eerder de schoonheid van een bloeiende boom in de lente in plaats van zijn favoriete drug. De swingende countryrock van “Curtain Of Night” bevat dan weer alle stijlelementen die Lou Reed in 1972 toepaste op Transformer. Zelfs Beach’s zangstem doet bij wijlen denken aan Reed. Het plezierige retronummer trekt het niveau van Dream Violence weer even omhoog, maar kan het geheel niet redden.
Michael Beach brengt op zijn vierde album een allegaartje van tempowisselingen. Behoorlijke rocknummers worden te pas en te onpas afgewisseld met minderwaardige trage liedjes. Volgens ons had Beach beter een degelijke ep met zijn beste nummers samengesteld in plaats van dit onsamenhangend geheel op de wereld los te laten. Ons advies: spendeer je tijd aan het handvol goede nummers op Dream Violence en luister vervolgens nog eens naar de grote inspiratiebronnen van Beach (volgens hemzelf Nebraska van Springsteen, Loaded van The Velvet Underground en On A Beach van Neil Young). Gun jezelf een heerlijk hoofdgerecht na een degelijk voorgerechtje.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
