© CPU – Nathan Dobbelaere
Lange tijd leidde de naam ‘Matt Berninger’ louter tot enthousiast geknik binnen een specifieke cohorte fans. Sinds enkele jaren plakt de naam van de frontman van The National echter ook op zijn soloprojecten. Aan hoge verwachtingen geen tekort bij de release van diens debuutalbum Serpentine Prison, maar ook zonder band wist Berningers weemoedig gebrom onze ziel te warmen. Zoals wel vaker verschijnen er in de nasleep van succesvolle albums deluxe-versies met extra klankmateriaal voor de rasechte fans. In dit geval is Serpentine Prison (Deluxe Edition) grotendeels gevuld met covers, doch zien ook twee nieuwe singles het daglicht. Eentje konden we enkele weken geleden al horen en deze wordt nu aangevuld door het afsluitende nummer. Brengt Berninger ons meer van het herkenbare vertrouwde of verbaast hij ons als de veelzijdige muzikant die hij is?
We lichten een tipje van de sluier: dat laatste blijkt te kloppen. In tegenstelling tot de soms sobere begeleiding op Serpentine Prison wordt op “The End” alles uit de kast gehaald op vlak van instrumentatie. De onvervangbare combinatie van piano, gitaar en brombeer Berninger wordt melodisch ondersteund door koperblazers en achtergrondzangeressen. Er is veel gaande en we krijgen instantaan flashbacks naar het optreden van Beirut op de weide van Rock Werchter. Zelfs een mondharmonica vindt uiteindelijk zijn weg naar het podium en dit voegt enkel toe aan een opgetogen sfeer die we best omschrijven als ‘einde van een geslaagd zomerkamp’. Berninger leidt onze emoties als een ervaren gids van schaduwrijke dalen naar zonovergoten hoogtes. “The End” zet aan tot omarmen, meezingen en creëert een sfeer van verbondenheid die momenteel vooral in onze herinneringen leeft.
