Toen de wereldburger Zach Condon in 2006 met zijn band Beirut op de proppen kwam met debuut Gulag Orchestar, waren meteen heel wat indieliefhebbers betoverd door de melancholische melodieën en balkansferen. In 2007 werd de door Franse chansons geïnspireerde opvolger The Flying Club Cup een groot succes (onder andere door de alternatieve hit “Nantes”), maar met volgende albums had Condon meer moeite om interessant te blijven. The Rip Tide en Gallipoli overtuigden respectievelijk in 2011 en 2019 nog met erg persoonlijke teksten en knappe melodieën, terwijl andere releases te luchtig (No No No) of experimenteel bleken (denk aan March of the Zapotec and Real People Holland en vergeet ze nadien weer zo snel mogelijk). Met Hadsel ligt nu album zeven in de winkel, tenminste als je de wisselvallige verzamelaar Artifacts niet meetelt.
Het proces dat aan de nieuwe plaat vooraf ging leest als een treurige roman: voorganger Gallipoli werd in 2019 door pers en fans ontvangen als een ‘return to shape’, maar door stemproblemen was Condon toch genoodzaakt om een uitgebreide tour in te korten. Teneergeslagen trok hij zich terug in Hadsel, een dunbevolkte gemeente in het Noorden van Noorwegen. Hij kwam er in contact met een lokale orgelverzamelaar en kreeg zo toegang tot een uniek orgel in het lokaal kerkje (dat trouwens ook de knappe albumhoes siert). In de daaropvolgende maanden wijdde de artiest zich in afzondering aan het schrijven en opnemen van nieuwe muziek. De donkere, ijzige dagen in het hoge Noorden bezorgden hem een rust waarin hij zijn mentale demonen te lijf kon gaan. Een mooi verhaal, en een sterk uitgangspunt voor een langspeler.
Met het sfeervolle titelnummer start Hadsel alvast veelbelovend: diepe orgelklanken vormen een sierlijke basis waarover Condon zijn bekende bariton uitstrekt. Een klaterende trompetmelodie en neerslachtige achtergrondzang brengen ons meteen weer in het herkenbare universum van Beirut. Aansluitend op de opener weet “Arctic Forest” ook te beklijven met vreemde percussie, sacrale zang en speelse toetsen. Dat is ook het geval in “So Many Plans”, de mooie single die enkele maanden geleden werd vooruit gestuurd. Het zijn individueel knappe nummers, maar helaas treedt na enkele liedjes de gewenning op en wordt het zwakke punt van Hadsel blootgelegd: een gebrek aan muzikale variatie.
De twaalf songs op de nieuwe plaat van Beirut zijn aangekleed met een beperkt instrumentarium. Weemoedige blazers, zachte tokkels en heel veel orgels worden aangevuld met simpele percussie terwijl Condon zijn troostende bariton regelmatig uitspint tot een achtergrondkoortje. Het zijn gekende elementen in het geluidspakket van Beirut en slechts enkele keren is er wat variatie; zo voegen zachte toetsen extra kwetsbaarheid toe aan “Baion”, zorgen de orgels in “Spillhaugen” voor spacy eightiesklanken en schept de drijvende ukelele van “Süddeutsches Ton-Bild-Studio” een liefelijk geluid. Toch is over de kam genomen de lp onvoldoende divers om als luisteraar ruim vijftig minuten aandachtig te blijven. Bovendien hebben de meeste nummers een gelijkaardige, gelaagde opbouw. Instrument per instrument wordt aan de mix toegevoegd tot een melancholisch geheel is gevormd en die consistente opbouw gaat na een tijdje dus ook wel vervelen, ondanks de warme klankkleuren.
Muzikaal trekt Beirut dus geen nieuwe registers open op Hadsel. Tekstueel heeft het album gelukkig wel heel wat moois te bieden, want onder de gezellige laag van orgels, blazers en vocaal gemijmer zorgen neerslachtige teksten voor een treurige ondertoon. Dat vraagt iets meer doorzettingsvermogen van de luisteraars, want de poëtische strofen zijn niet overal even goed verstaanbaar. De weemoedige teksten van “So Many Plans” en het melancholische “Island Life” zijn het duidelijkst en komen daarom het hardste binnen, maar wanneer we voldoende doorbijten en de woorden doorheen de geluidsmix kan volgen, dan horen we bijvoorbeeld onder de frivole toetsen en opzwepende percussie van “January 18th” de herhaalde uithalen ‘Oh, turn it bright’. Met dat dieperliggende hartzeer slaagt Beirut erin om de aandachtige luisteraars toch nog te beklijven.
Ondanks de melancholische sound en de treurige teksten raakt Beirut met Hadsel de gevoelige snaar niet helemaal. Zach Condon gebruikte zijn verblijf in het Noorse Hadsel dan wel als inspiratie voor het nieuwe album, maar qua invulling steunde hij toch vooral op muzikale recepten die we inmiddels al van hem gewoon zijn. De gelaagde opbouw van de liedjes gaat bovendien al gauw aanvoelen als een formule en hierdoor is het ook moeilijk om als luisteraar geprikkeld te blijven. Wat ons betreft is Zach Condon met zijn nieuwe worp dus maar half geslaagd in zijn opzet.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “January 18th”, ons favoriete nummer van Hadsel, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
