© CPU – Joost Van Hoey
In 2016 won Whispering Sons Humo’s Rock Rally, maar het duurde even voor de grote doorbraak volgde. Toen dan in 2018 de debuutplaat Image uitkwam, geraakte alles in een stroomversnelling. Met singles als “Alone” en “Hollow” waren Fenne Kuppens en haar band niet meer van de radio te slaan. Toen dan de festivalzomer aanbrak, moesten we haast moeite doen om Whispering Sons niet tegen te komen op een of ander groot podium. De performance die de Limburgers telkens wisten neer te zetten mocht er dan ook zijn, waardoor het hen zeker gegund was. Toen Editors de band meevroeg als voorprogramma op hun Europese tour, leek een internationale doorbraak nakend, maar toen kwam het coronavirus.
Tijd genoeg om te beginnen aan de opvolger van Image dus en die komt er in juni aan. Dat de verwachtingen na zulke mooie jaren dus hooggespannen zijn, was dan ook geen verrassing. Dat comebacksingle “Surface” gigantisch hard tegenviel, echter wel. Een dikke maand later wil de formatie rond Fenne Kuppens die teleurstelling nu van tafel vegen met niet één, maar meteen twee nieuwe singles. Wie hoge verwachtingen had van “Satantango” en “Surgery” willen we nu al waarschuwen…
“Satantango” komt nogal bevreemdend uit de startblokken met een snelle beat. Als dan de herkenbare baslijn en Kuppens’ stem erbij komen, wordt duidelijk dat het om een nummer van Whispering Sons gaat. Het is dan ook de frontvrouw die lijkt op te bouwen naar een gigantische energie-explosie, maar niets is minder waar. We blijven een beetje ter plaatse trappelen, ondanks dat de instrumentatie – die wel heel hard naar de achtergrond wordt verdrongen – redelijk hevig klinkt. Tegen het einde dringt de gitaar plots wel door, waardoor er nog een redelijk groots einde aan lijkt te komen. Ook dat zit er jammer genoeg niet in, want dan valt “Satantango” plots stil. Net als op “Surface” zat hier veel meer in.
Op “Surgery” schiet de vlam wel meteen in de pan. Scheurende gitaren en donkere bassen vliegen ons om de oren, maar dat voelt geforceerd aan. Fenne gooit haar intrigerende stem in de strijd, die in schril contrast staat met de instrumentatie. Ook de tempowisselingen voelen heel bevreemdend aan, waardoor het lijkt alsof de band voortdurend in strijd is met zichzelf. Whispering Sons kan veel beter, dat heeft de band immers zelf al vaak bewezen. Album nummer twee belooft in elk geval nu al de titel van ‘moeilijke tweede’ alle eer aan te doen.
Op 18 juni verschijnt Several Others, het tweede album van Whispering Sons, via PIAS.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
