Het is ongeveer een jaar geleden dat The Shadow I Remember in de Electrical Audio studio van Steve Albini in Chicago werd opgenomen. Ondertussen is alle naïviteit over de toestand van de wereld als sneeuw voor de zon verdwenen, waardoor we in dubio verkeren over de relevantie van deze uitgave. De met posthardcore doordrenkte lo-fi pop doet sterk denken aan de eerste platen van frontman Dylan Baldi, die hij in zijn eigen slaapkamer maakte. Tot overmaat van ramp klinkt de plaat soms erg als Nirvana of Fugazi en gaf de legendarische producer er evenzeer een klassiek 90s gevoel aan. “Et alors?”, denk je wellicht terecht.
Want gelukkig heeft Baldi nog steeds (of juist meer en meer?) een oor voor melodie en aandacht voor de kleine knipjes in een song die de luisteraar bij de les houden. Drummer Jayson Gerycz mishandelt zijn stel nog steeds als een hongerige grote bonte specht. Of hij zijn maten nu verdeelt in zestienden of triolen van zestienden, wij vinden dat Duracell hem mag inhuren voor een les uithouding. De rest van de bandleden doet gewoon hun werk. Nergens staan ze in de spotlight, maar evenmin zijn ze afwezig. Van het vorig jaar uitgebrachte The Black Hole Understands speelde Baldi door de lockdown zelf hun tapes in, wat boekdelen spreekt over hun rol in het creatieve proces.
De plaat doorloopt als het ware een claustrofobische tunnel. Ritmes razen je op kruissnelheid voorbij en grijpen je vast als een tornado. De albums van de afgelopen jaren waren een stuk afgeschuurd en gepolijst, dat is nu bijna volledig weggeblazen. Je waant je in Cleveland bij een repetitie van de groepsleden. Om niet helemaal weg te draaien, zorgt “Nara” halfweg voor een glad intermezzootje. De gitaar is gecondenseerd ten voordele van Baldi’s zang en op “Nothing Without You” en “Open Rain” horen we zelfs de vrouwenstem van Macie Stewart uit Ohmme. Ook piano zorgt hier en daar voor fijne accenten en nuances.
Het is echter een gemiste kans dat de vele ideeën – hoe weinig vernieuwend ze ook zijn – niet telkens meer zijn uitgewerkt. Met 33 minuten komen we op elf keer drie minuten gemiddeld. Na een strofe en twee refreinen blijft er amper ruimte over voor progressie. Exact tien jaar na het uitkomen van debuutalbum Turning On blijkt dit album een terugkeer naar de stijl van die eerste uitgaves: leuke lo-fi noisepopanthems die helaas niet genoeg aandacht krijgen om te blijven hangen. Elke song doet een worp naar de woeste drift die zich immer in hun diepste binnenste verschuilt, “It’s Love” hint zelfs naar vormexperiment, maar de meeste blijven braaf binnen het gemiddelde van hun intussen gekende geluid. Zo had “The Spirit Of” gerust één van Baldi’s beste kunnen worden, als hij zijn gitaargerommel dubbel zo lang had gemaakt.
“A Longer Moon” vormt de enige uitzondering met mengingen van piano en synthesizer in de noisemix, zodat het rumoer even een totaal andere weg inslaat. De rest van de tracklist lijkt door het mes van de alternatieve rock gecoiffeerd en opgesmukt om zowel de obscure als de populaire fan te paaien. Na een eerste luisterbeurt vallen er geen zwakke uitvoeringen op te merken. Wel lijkt het alsof sommige riffs (en zeker de drumfills) terugkomen. Gezien zijn intussen intimiderend grote repertoire, is duidelijk dat Baldi wil blijven knutselen tot hij per toeval hét perfecte nummer schrijft. Al is het al straf dat Cloud Nothings gewoon exact aflevert wat wij van hen verwacht hadden.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
