Een pulserend verlangen naar de zomer bonst achter onze ribbenkast terwijl de maand april ons plaagt met haar grillen. Tussen regenachtige dagen door schenkt ze ons af en toe een verwarmend bundeltje zonlicht dat ons doet dagdromen. In gedachten beschilderen we het lege canvas van de hemel met rooskleurige zonsondergangen, bespikkeld met paarse schemer en wolken gehuld in een oranje gloed. In zwoele sferen kan zelfs het gezoem van een mug ons niet meer teisteren. We doen het zo poëtisch klinken, maar dat hebben we aan Cloud Nothings te danken. Het trio uit het Amerikaanse Ohio schreef met Final Summer de soundtrack die convenabel bij het geschetste plaatje past. Dat doet ze met enige onvoorspelbaarheid, wat het eigenlijk des te fijner maakt.
Cloud Nothings is bij ons al even geen ongekende naam meer. De band is inmiddels vijftien jaar in de running, met vocalist/gitarist Dylan Baldi aan het roer. Aanvankelijk ontstond Cloud Nothings in 2009 als zijn lo-fi soloproject. Daarvoor kapte hij zijn studies af, waarna enkele andere muzikanten hem vervoegden. Een jaar later verscheen debuutplaat Cloud Nothings, dat de band definieerde met termen als indierock en posthardcore. De echte doorbraak kwam er in 2012 met Attack on Memory. Na voorganger The Shadow I Remember (2021), telde de discografie van het huidige drietal alweer zeven studioalbums. Met de komst van Final Summer wordt daar nu een achtste aan toegevoegd.
Aan het begin van de herfst gooide Cloud Nothings een eerste worp met de titeltrack “Final Summer”, dat een elektronische intro heeft. Na zo’n vijftien seconden horen we vanuit de achtergrond de galm van suizende synths aankomen. Net voor de teller op één minuut komt de staan, wordt die overmeesterd door een rapide gitaarriff van Baldi. Jayson Gerycz draagt bij aan het aanstekelijke ritme met een constante drumbeat. We blijven hier en daar elektronische, glitchy klanken horen. Pas na bijna twee minuten laat Baldi voor het eerst zijn stem horen. De opgewekte indruk wordt vervolledigd. De songtekst bestaat slechts uit één strofe en een refrein, die beiden eenmaal worden herhaald. Simpel en repetitief, maar het werkt. De sensatie van het nummer doet ons even terugdenken aan onze tienerjaren. Datzelfde gelukzalige gevoel kregen we nadat het belsignaal voor de laatste keer door de schoolgangen schalde en de zomervakantie eindelijk kon beginnen.
Track drie opent op een heel andere manier. Reverbed gitaarslagen creëren iets melancholisch, maar tegelijkertijd wordt het hoopvolle van de vorige songs verdergezet. Baldi jongleert met zachte zangwijzen en een occasioneel geschreeuw. Wanneer het refrein aanbreekt, wordt alles scherpzinniger. De spanningsboog wordt gelost en stuurt een vuurpijl op de schietschijf af, die doorheen de rest van het nummer opbrandt. De volledige songtekst bestaat uit eenzelfde zin: ‘If something would happen with me / I’d get along’. Verrassend genoeg werkt dat helemaal niet vervelend. Net zoals onze met zweet doordrenkte kledij aan ons lijf blijft plakken bij humide, warm weer, doet “I’d Get Along” eigenlijk net hetzelfde.
“Running Through The Campus” heeft op haar beurt een ietwat poppy sound, maar past wel prima tussen de rest van de tracklist. Een subtiele, steady baslijn egaliseert het geheel. De gitaarpartijen worden onderbouwd met een ritmisch gedrum. Daarbovenop zingt Baldi melodisch over zijn nachtelijke tochtje op een universiteitscampus vlak bij zijn woonst. Een gedachte die zich dan vaak ontspint, is of het al dan niet deprimerend is om als eenzame ziel rond te wandelen terwijl de rest van de stad bruist met activiteit. Aan het eind van de song omarmt de vocalist dat gevoel, om dan te besluiten dat simpelweg doen wat goed voelt is wat telt.
Omheen de rest van de in totaal 29 minuten durende plaat, blijft een relatief onbuigzame sound hangen. Gelukkig komen de nodige tweaks, die voor dat beetje afwisseling zorgen dat wel effectief nodig blijkt te zijn. Het voorlaatste nummer voor de eindmeet wordt bereikt, is “On The Chain”. Browns beukende bas pakt zijn ‘ten seconds of fame’. In combinatie met een spannend gedrum zorgt dat voor een anticiperende opening. Net als bij wat voorafging, kunnen we rekenen op pakkende hooks. Daarbij krijgen we opnieuw een refrein dat de verleiding om mee te zingen lastig te weerstaan maakt. Tenslotte merken we op dat Baldi’s stem een licht emolaagje krijgt, wat in feite helemaal niet misstaat.
Al bij al doet Cloud Nothings haar individualiteit doorschijnen, waardoor we opnieuw tot de conclusie komen dat het hier niet om een doorsnee band gaat. Als we nog niet klaar waren voor de seizoenswisseling, dan zijn we dat nu in ieder geval wel. Wie al eens graag naar wat alternatievere muziek luistert, zal de zomerse zweem van Final Summer op eenzelfde manier kunnen waarderen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “I’d get along”, ons favoriete nummer van Final Summer, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
