Het is 8 juli 2018. IDLES’ gitarist Mark Bowen scandeert “The Tide” als pochende soundcheck, net nadat Pale Waves The Slope was afgeslenterd. Bevredigend was de set allerminst, al vonden we de singles in aanloop naar My Mind Makes Noises (2018) best leuke indiepopwijsjes. De look van The Cure, de attitude van The 1975: soms lijken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen en kan het niet anders dan dat je als artiest potten gaat breken. Met een gebrek aan flair en een ongeloofwaardige desinteresse, strooide Pale Waves destijds echter roet in de eigen maaltijd. Zouden die wijsjes dan toch zo belachelijk zijn als Mark Bowen liet uitschijnen?
Wat monsterhits van artiesten als Natasha Bedingfield, Natalie Imbruglia of Avril Lavigne gemeen hebben, is dat er vaak heel weinig van die nummers overblijft als je het hoge meebrulgehalte eruit haalt. Dat moet Pale Waves helemaal begrepen hebben, aangezien Who Am I? wellicht vanuit dat perspectief is geschreven. “Change” kon op zich nog met de schaamrood op de wangen in de schuif der guilty pleasures worden geschoven, maar we liepen zo stilaan paars aan toen Pale Waves ons ook met “She’s My Religion”, “Easy” en “Fall to Pieces” bekogelde. We waren verzadigd met lichtgewichten van songs die leken gestolen van popartiesten die er wél goeie hits mee wisten te scoren.
En ook op wat we nog niet van Who Am I? hadden gehoord, zijn we getuige van Pale Waves die achter zichzelf en de muziekgeschiedenis van rond de millenniumwissel aanholt. Zo is “Wish U Were Here” een vervelend voorspelbare ballade geworden, waarbij Heather Baron-Gracie zich wellicht weer zal moeten beroepen op voorgezongen vocalen wanneer ze het nummer live wil brengen. Songs als deze en de albumhoes bewijzen hoe de Britse de spotlights naar zich toe wil trekken en haar band naar het achterplan verbant, waardoor het leeuwendeel van de sterkte van eerdere songs gewoon te grabbel wordt gegooid.
“You Don’t Own Me” gold een beetje als de vreemde eend in de bijt. Vergelijkingen tussen Avril Lavigne en Pale Waves achtervolgen die tweede al van bij de eerste releases, en tijdens het tweede deel van Who Am I? besluit de band die vergelijking volledig te omarmen. “Tomorrow” is het startschot van die passage: drums en gitaarakkoorden krijgen een prominentere rol en Baron-Gracie doet zich tegoed aan alle clichés waaraan zanglijnen in dat genre moeten voldoen. Ook Machine Gun Kelly veranderde onlangs het geweer op een vergelijkbare manier van schouder, al is dat gegeven op zich geen reden om de artiest in kwestie te belonen met een gram meer credibiliteit.
Pale Waves heeft met Who Am I? een plaat uit die een verzameling lijkt te zijn van albumvullers door artiesten die ooit het slachtoffer zijn geworden van één monsterhit. Het viertal (of hebben we het tegenwoordig enkel nog over Heather Baron-Gracie?) is duidelijk door de cataloog ‘bakvisgebulder in 2003’ gegaan en te ongeïnteresseerd gebleken om daar de magische elementen uit te zuiveren. Schijnbare nonchalance kan een belangrijk deel van een attitude uitmaken, de bewijzen in de muziekwereld zijn gul rondgestrooid. Vergeten waar je precies mee bezig bent, leidt echter gegarandeerd naar de afgrond. “God ja, wie was Pale Waves ook alweer?”
Volg ons op Spotify voor dagelijkse porties nieuwe muziek.
