Het ziet ernaar uit dat Richard Colson Baker, beter gekend als Machine Gun Kelly, zich tegenwoordig op het pad van de rock- en poppunkmuziek begeeft. Na het succes van “I Think I’m Okay”, dat meer dan 53 miljoen keer is bekeken op YouTube, is het ergens wel logisch dat hij blijft experimenteren in deze branche. Het was ook weer even wachten op nieuwe muziek van de rapper uit Cleveland; in de lockdown kregen we een aantal losse tracks op YouTube, maar het was pas eind mei dat we een eerste single te horen kregen die ook op dit album te vinden is, genaamd “Bloody Valentine”.
Nadat we deze plaat gehoord hadden, konden we zonder enige twijfel concluderen dat het heel erg verschilt van Hotel Diablo, MGK’s vorige album. Daar hoorden we regelmatig een echte hiphopinstrumental, terwijl op Tickets To My Downfall zo goed als alleen maar harde gitaren te horen zijn. Waar dat vaak nogal overdreven zou kunnen zijn en net iets té hard, heeft Machine Gun Kelly hier toch de juiste dosering gitaar gevonden.
De opener is er meteen eentje om u tegen te zeggen, het is dan ook de titeltrack van het album. “Tickets To My Downfall” begint ontzettend kalm. We horen enkel een gitaar die wat noten speelt en MGK die wat zingt – niets hevigs of speciaals. Maar dan horen we hem opeens ‘Ay fuck it’ zeggen, wordt alles omgegooid en zijn er opeens luidere gitaren en een drum die ook meedoen. Zoals we al wisten kan Kelly serieus zingen en zijn stem past dan ook perfect op deze luidere gitaren. Het lijkt wel of hij opeens het licht heeft gezien en nu pas weet dat poppunk/rock zijn enige echte liefde is.
Het interessante aan de langspeler is het feit dat er zoveel variatie in zit. Neem bijvoorbeeld het nummer samen met Iann Dior, genaamd “Nothing Inside”. Weer een gitaar te horen, maar allesbehalve een melodie die we al gehoord hebben. Ergens in het midden worden de gebruikelijke drums achterwege gelaten en horen we opeens typische hiphopdrums. Heel kort, maar het prikkelt toch de nieuwsgierigheid. Als we verder naar de lyrics luisteren, horen we een iets donkerdere tekst, zoals: ‘I did this all for you, look what I turned into / She looked dead into my eyes and she saw nothing inside’.
Er zijn heel veel nummers die echt een catchy aspect bevatten. Ten eerste zijn de gitaren net dat tikkeltje harder dan in een ander genre, maar niet te hard dat het soms wat onaangenaam wordt om naar te luisteren. Verder heeft Machine Gun Kelly nu eenmaal een goede stem die op veel soorten muziek past. Maar op zowat elk album staan er nummers die wat minder zijn en hier is dit ook het geval. “Forget Me Too” is een samenwerking met zangeres Halsey. Daarop is het allemaal net iets te chaotisch met alle gitaren en drums, en Halsey haar stuk betekent geen meerwaarde voor de song. Hetzelfde is het geval bij “WWIII”: iets te ruig voor MGK, waardoor hij zelf eerder moet schreeuwen in de microfoon en dat siert hem niet echt.
Maar natuurlijk zijn er nog sterke nummers te vinden. “My Ex’s Best Friend” is er zo eentje. Begint met redelijk wat hiphopvibes, wat we altijd kunnen smaken. De gitaar is hier ook zeer catchy en de opbouw laat ons verlangen naat het refrein. Dat refrein springt er dan ook uit. We zien op Tickets To My Downfall ook nog een samenwerking met Trippie Redd, waarmee MGK eerder al “Candy” heeft gemaakt. Na die succesvolle samenwerking is het geen wonder dat ze weer samen een hit maken. Trippie Redd zorgt voor de aangename afwisseling, wat doet blijken dat ook hij zich wel kan vinden in het genre van de gitaren.
Een toch wel sterk album van Machine Gun Kelly, zeker omdat hij iets helemaal anders heeft geprobeerd dan we van hem gewoon zijn. We gaan ons nog meer mogen verwachten aan dit soort muziek van de rapper uit Cleveland.
Instagram / Facebook / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
