Van Hannah Montana tot naakt op een sloopbal zitten: het verschil kan haast niet groter. Het ene moment was Miley Cyrus een kindster, wat later stond ze tegen de edele delen van Robin Thicke te schuren. Er werden in 2013 heel veel woorden vuilgemaakt aan de plotse verandering die ze onderging ten tijde van haar album Bangerz, waarop met “Wrecking Ball” en “We Can’t Stop” twee enorme hits terug te vinden waren. Twee jaar later volgde een minder bekende samenwerking met The Flaming Lips waarop we zowel een boel zeer slechte nummers als enkele geweldige deep cuts voorgeschoteld kregen. In 2017 liet Cyrus zich dan weer inspireren door countrymuziek op Younger Now. “Malibu” kreeg aardig wat airplay, maar de muzikante besloot er geen grote tournee aan te koppelen. Ze was namelijk al bezig aan een opvolger.
Pas drie jaar later is dat zevende studioalbum er. Plastic Hearts is een sterke rockplaat geworden die niet verraadt dat de afgelopen jaren niet volledig volgens plan verliepen. Normaal gezien zouden we in 2019 drie ep’s te horen krijgen die samen een album zouden vormen. Na SHE IS COMING, het eerste deel, gingen Cyrus en haar man echter uit elkaar, waardoor ze aan haar album begon te twijfelen. Ze bracht nog “Slide Away” uit, dat duidelijk over het einde van de relatie ging, maar verdween vervolgens opnieuw in stilte. Eerder dit jaar keerde de Amerikaanse met “Midnight Sky” terug en meteen keken miljoenen fans uit naar de eerste langspeler in jaren. Het blijkt het wachten waard te zijn geweest.
Ondanks dat “Midnight Sky” iets meer poppy is dan de meeste andere nummers op Plastic Hearts, heeft het zijn plaats op dit album zeker verdiend. De rockinvloeden sluiten naadloos aan bij de andere nummers en ook thematisch past dit stukje in de puzzel. ‘I was born to run, I don’t belong to anyone’ klinkt het op de hit. Op “Never Be Me” zingt Cyrus dat ze niet de persoon is waarmee je een stabiele relatie hebt en op “Bad Karma” heeft ze het over een affaire. Het is duidelijk dat dit album draait rond stukgelopen relaties.
Of je nu zelf een gebroken hart hebt of niet, op “WTF Do I Know” kan je hard gaan. Het punklied opent het album met een aanstekelijke baslijn. De ruwe stem die we hier te horen krijgen keert doorheen deze kleine veertig minuten vaak terug. Ook is dit verre van het enige nummer waarop een gitaarsolo te horen is; onder andere “Night Crawling”, met een bijdrage van niemand minder dan Billy Idol, ligt in dezelfde lijn. Idols zware stem sluit perfect aan bij de rockversie van Miley Cyrus, wat het resultaat tot een van de hoogtepunten van het album maakt. De kers op de taart zijn de violen, een van vele aangename kleine verrassingen doorheen de plaat. Cyrus was altijd al moeilijk te voorspellen en ook op Plastic Hearts neemt ze de luisteraar soms mee naar onverwachte oorden.
Ook “Bad Karma” is een zalige samenwerking, deze keer met Joan Jett, nog zo’n oude rocker. De twee hebben het over het bedriegen van hun geliefde en dat zonder spijt. Het lied laat zich kenmerken door een leuke ‘uh uh uh’ en gerelaxeerde sfeer, maar bereikt op het einde toch een climax. Cyrus voegt veel laagjes toe aan haar muziek zonder dat het ooit te veel wordt en bouwt bovendien haar nummers goed op. Ook samenwerking nummer drie, “Prisoner”, zit goed ineen, maar het nummer sluit beter aan bij het geluid van gastzangeres Dua Lipa dan bij Plastic Hearts. Slecht is de popsong niet, maar muzikaal gezien lijkt het op dit album niet volledig op zijn plaats.
Countrymuziek is niet uit Miley Cyrus weg te slaan. Ze groeide namelijk met dat genre op en levende legende Dolly Parton is haar meter. Zo hebben bijvoorbeeld “High” en “Golden G String” een zekere countryflair. Het eerste straalt dankzij het ruwe kantje nog steeds rock-‘n-roll uit, terwijl het lied over de string wat dichter bij popmuziek aansluit. De positie als afsluiter doet het evenwel minder bevreemdend aanvoelen dan “Prisoner”, dat tussen twee rocknummers geklemd zit.
Op “Plastic Hearts” heeft Cyrus het over ‘California Dreaming’ en dat is uiteraard een knipoog naar de wereldhit van The Mamas & The Papas. Bovendien doet de intro van de titeltrack wat denken aan het begin van “Sympathy for the Devil” van Rolling Stones, alweer een legendarisch nummer uit de vorige eeuw waar de zangeres zich door liet inspireren. Dat mag geen verrassing zijn voor wie het album beluistert of weet dat Billy Idol en Joan Jett meezingen. Op de deluxe-editie staan trouwens nog stevige covers van Blondie en The Cranberries en ook Stevie Nicks (van Fleetwood Mac) is er te horen.
Met Plastic Hearts toont Miley Cyrus dat ze meer in haar mars heeft dan enkel pop en country. Enkele jaren geleden hadden weinigen deze nieuwe richting voor mogelijk gehouden, maar na enkele grondige luisterbeurten kunnen we niet anders dan vaststellen dat ze het kan. De meeste nummers zijn vrij stevig en voelen zo nu en dan eens goed vuil aan, wat alleen maar versterkt wordt door de eerder ruwe manier waarop de zangeres haar stem gebruikt. De plaat is duidelijk geïnspireerd door een gebroken hart, maar Cyrus klinkt nooit zielig en wekt ook geen medelijden op. Ze staat stevig in haar schoenen en is klaar om iedereen weg te blazen.