De Amerikaanse zangeres Miley Cyrus deed het al allemaal. Van Disney-ster Hannah Montana tot haar provocerende Bangerz-imago. Zelfs rock schrok Cyrus niet af. Daarom konden ook wij Plastic Hearts wel enorm smaken. Sindsdien heeft ze met Endless Summer Vacation wel weer haar terugkeer naar de popmuziek gemaakt. Deze was niet slecht, maar kon niet tippen aan het geheel van de voorganger. Nu heeft Cyrus haar negende album, Something Beautiful, uitgebracht. Deze wordt nog opgevolgd door een bijhorende film. Of het album zijn naam kon waarmaken, viel tot vrijdag af te wachten.
Van de dertien nummers die de plaat bevat, werden er al vier op ons losgelaten. Deze varieerden alle vier sterk van stijl. We kregen op “Prelude” een “Handstand”-achtige elektronische, gesproken intro. De andere drie waren dan elk wel muzikaal sterk, maar gingen qua sfeer en tempo verschillende richtingen uit. Vooral “End Of The World” gaf mee dat Cyrus qua stijl wat de experimentele kant uit wou. Toch slaagde ze daar niet volledig in.
De platte pop van Endless Summer Vacation moest plaats maken voor klasse. Daar slaagt Something Beautiful in zijn geheel zeker wel in. De strijkers die we bijvoorbeeld uitbundig op “Easy Lover” tegenkomen, bewijzen dit. Het lied in kwestie wordt omringd door de twee tussenstukken op de plaat. Deze hebben hun charmes en zorgen wel voor enigszins wat spanning, maar voelen zo dicht op elkaar erg overbodig. Toch moeten we toegeven dat “Easy Lover” daardoor wel nog iets sterker naar boven komt.
Waar de eerste helft van de plaat ons zeer kon bekoren, doet de tweede helft dat iets minder. Op “Walk of Fame” en “Pretend You’re God” probeert Cyrus nog meer experimenteel en artistiek uit de hoek te komen, wat niet perfect lukt. De eerste blijkt een flauw afkooksel van het begin van de plaat, doordat de initiële opbouw naar een teleurstellend en cliché refrein leidt. Bij de tweede zou de manier waarop de stem van de zangeres gemixt wordt waarschijnlijk kunstig moeten overkomen, maar krijgen we eerder een onwennig gevoel omdat deze nog scherper uitkomt dan anders. Dit toont dat het album wat te sterk en te beloftevol begint, want het kan niet aan alle beloftes blijven voldoen. Dit ligt misschien gedeeltelijk aan de schikking van de nummers, maar ook gewoon aan het verschil tussen parels en nummers die er juist mee door kunnen, zoals de bovengenoemde.
Muzikaal haalt Cyrus, naast Plastic Hearts, wel een paar van haar beste liedjes naar boven. Daar zijn “End Of The World” en “Golden Burning Sun” de mooiste voorbeelden van. Ook “Every Girl You’ve Ever Loved” moet hier niet voor onderdoen. Hoewel de toevoegingen van Naomi Campbell op deze laatste wat overbodig aanvoelen, kan het nog altijd door zijn tweeledigheid tussen klassieke instrumentatie en afsluitende elektronica de hoogtepunten halen. Met “Give Me Love” mondt de plaat dan uit in een mooi, natuurlijk aanvoelend einde, door de rust dat het nummer uitstraalt.
Miley Cyrus probeert met Something Beautiful een sterk, mooi en artistiek geheel te bouwen. Uiteindelijk onthouden we dat het uit goede nummers bestaat, maar voelt het geheel lichtjes geforceerd en slap aan. Cyrus laat, op enkele nummers na, dus haar muzikale kwaliteit niet vallen. We houden dus een eerder positief gevoel over aan het album. Wederom een stijlswitch bleek tegenover Endless Summer Vacation wel positief, maar haalt niet alles uit Cyrus’ kunnen.
Vrijdag 27 juni volgt de internationale release van de begeleidende film.
Facebook / Instagram / Website
Luister naar “Easy Lover”, ons favoriete nummer van Something Beautiful, in onze in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
