AlbumsRecensies

Mantis – Glint (★★★½): Stevige voortzetting

Mantis is een groep uit Maaseik, nabij de Nederlands-Limburgse grens. Gewapend met een wel erg lastig te googelen naam laat het voormalige viertal, intussen vergezeld door nieuwbakken toetsenist Thomas Berger, geregeld beukende postmetal op de wereld los. Het was met debuutplaat Magnolia dat de heren in 2018 op onze radar verschenen, en met name van “-7” (uit te spreken als ‘min zeven’) en “M.” krijgen we twee jaar later nog steeds niet genoeg. We keken dan ook sinds de aankondiging in februari reikhalzend uit naar de beloofde opvolger.

De coronacrisis kwam net te laat om roet in het eten te gooien bij de opnames van Glint; begin maart was de plaat al volledig ingeblikt. Tot vorige maand moesten we het echter met één single stellen. “Tropic of Nothing” maakte het wachten extra moeilijk; we schreven begin dit jaar nog dat we geen seconde van het nummer overbodig vonden. Onze prognose was dan ook vooral een nieuwe reeks songs in de lijn van Magnolia, en dat is—in voor- en tegenspoed, maar toch vooral voorspoed—exact wat we hebben gekregen.

“Stereo No Aware” (ha ha) heeft de eer om Glint te openen. Dit gebeurt initieel in een oase van kalmte, maar hou je vast: nog geen dertig seconden later word je in een spreekwoordelijke achtbaan meegesleurd. Een grootse riff komt na de eerste minuut als een donderslag binnen, gedragen door drums die ons wat doen denken aan archiefnummer “Happydeaftheme”. De voet blijft voor het gros van de speelduur op het gaspedaal, afgezien van een dromerig middenstuk waarin we even naar adem kunnen happen. Vervolgens varen we met “Tropic of Nothing”, dat we inmiddels grijsdraaiden, op vertrouwde wateren.

Het openingspaar vormt meteen ook een soort microkosmos voor Glint in zijn geheel. Sommige nummers spelen met een dynamiek van licht en donker—overigens prachtig weergegeven op de mysterieuze albumhoes—terwijl andere vooral klinken als een nachtelijke snelwegrit. Het meeslepende “High Drought & Low Well” beantwoordt op dat vlak aan zijn tweeledige titel; de eerste twee minuten klinken als een ietwat weemoedige zonsondergang, waarna we ons op de Aalterse oprit van de E40 begeven in onze stoere auto. Hierbij vermelden we uiteraard ook de merknaam en het productiejaar van deze wagen om onze status van fietser op zoek naar passende metaforen te verdoezelen.

Glint is evenwel geen onbevlekt meesterwerk. Mantis heeft een werkende formule gevonden, maar wijkt daar iets te weinig van af. Dit zorgt dat de songs met minder epische proporties vaak een beperktere indruk nalaten. “Coal Maze”, bijvoorbeeld, klinkt enigszins ingecalculeerd; de riffs zijn niet van hetzelfde kaliber en de climax is niet even explosief. Tussenstukje “Now Forever” probeert dan weer wel een andere kant op te gaan, maar komt uiteindelijk vooral functioneel over. Het doet zijn werk als adempauze tussen de gitaarorkanen, maar voor een beklijvendere uitwerking van dit geluid zien we ons eerder naar Spaces van Nils Frahm grijpen.

Nee, doe ons maar “Hessian”, dat wel ontsnapt aan de vloek van het korte (althans in progtermen) nummer. Het is het meest rechtdoorzee energiebommetje van de plaat, maar wat genieten we ervan! In een kleine vijf minuten komen heel wat melodieën langs die probleemloos blijven kleven, waaronder een gezonde hoeveelheid tritonusgeweld. Wie naar een (-7)²—vanaf dit schrijven “49”—op zoek is, kan dan weer terecht bij “Altamont”, waarvoor beroep werd gedaan op HEISA-frontman Jacques Nomdefamille. Eerder hoorden we nog nooit een zangstem in de muziek van Mantis, maar de man met de autologische familienaam voelt zich duidelijk meteen thuis in deze geweldige negen minuten geven en nemen.

Met album nummer twee blijft Mantis vooral dezelfde wegen bewandelen, maar daar hebben we gezien de kwaliteit van die wegen weinig over te klagen. Glint is dan ook geen grote verrassing: we horen een groep die vooral blijft doen waar ze goed in is. Een iets gevarieerder geluid kan van de volgende langspeler misschien wel een echt meesterwerk maken, maar voorlopig zijn we best tevreden met deze nieuwe portie headbangmateriaal. Nu maar hopen dat we deze vijf bidsprinkhanen snel in hun natuurlijke podiumhabitat kunnen spotten!

193 posts

About author
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Mantis - "Stereo No Aware"

Na de release van debuutalbum Magnolia vinden we het Maaseikse vijftal Mantis een van de mooiste verborgen pareltjes uit het Belgische muzieklandschap….
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Mantis – “Tropic of Nothing”

Mantis profileert zich al een aantal jaar als een van ‘s lands interessantste instrumentale rockbands. Na een duo ep’s kwam de groep…
AlbumsRecensies

Psychonaut - Unfold the God Man (★★★★): Een riff-epos

Weinig muzikale motieven zo uitgemolken als de metalriff, en toch slagen enkele uitschieters er in om dit concept eer aan te doen….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.