‘It’s time to begin / now count it in / 5-6-7-8′ is het begin van een dansbaar en vrolijk deuntje dat ondertussen al meer dan twintig jaar oud is. Steps bracht in 1998 met “5, 6, 7, 8” hun eerste single uit en dat werd meteen een grote hit. Zowel in het jaar van hun debuutsingle als de twee daarop volgende jaren volgde er telkens een album. Op de eerste drie albums van Steps staan er telkens aardig wat bekende nummers waaronder “One For Sorrow”, “Last Thing on My Mind” en “Tragedy”, een cover van Bee Gees. Tijdens optredens (die hoofdzakelijk in het Verenigd Koninkrijk plaats vonden) dansten niet alleen de bandleden, maar ook de vele fans mee met de danspasjes uit hun favoriete videoclips.
In 2001 viel de groep onverwacht uit elkaar nadat zowel Claire Richards als Ian “H” Watkins er genoeg van hadden. Elf jaar na het dramatische einde van Steps kwam de groep terug samen en dat meteen voor een concertreeks. Er volgde een album waarop ze kerstmuziek coverden en pas in 2017 kwam er met Tears on the Dancefloor een nieuwe langspeler met hoofdzakelijk eigen muziek waaronder “Scared of the Dark” en “Neon Blue“. Nog steeds even dansbaar als rond de eeuwwisseling, maar wat hedendaagser en explosiever. Ook What The Future Holds ligt in dezelfde lijn en eerder deze week gaven ze wat extra informatie over het nieuwe album in een interview.
Steps opent hun zesde studioalbum met een door Sia geschreven nummer. Zowel de muziek van deze Britse popgroep als van de Australische zangeres hebben vaak een donkere ondertoon en ook Sia’s muziek is dansbaar. Opener “What the Future Holds” is dus exact was je verwacht van Steps; een leuke dansbare popsong zonder veel tierlantijntjes. “Something in Your Eyes” is als volgende aan de beurt en deze cover van Jenny Silver. Het lied lijkt wat op een snellere versie van “Story of a Heart”, dat op het vorige album staat en origineel van Benny Andersson is. Ook deze versie van “Something In Your Eyes” is een typische Steps song en bij deze groep maakt het duidelijk niet of het een nieuw nummer is of een cover, want ook de ‘eigen’ liedjes schrijven ze niet zelf.
Ook in het verleden schreeuwde de muziek van Steps vaak vrolijkheid uit terwijl de teksten net wat donker waren, maar een goeie mix tussen die twee leidde vaak tot het juiste resultaat. “Clouds”, “Fathers Eyes” en “To Be One” zijn voorbeelden van waar het dan weer niet goed zit. Het doet wat denken aan een teleurstellende inzending voor Eurosong. Je wilt het wel goed vinden, maar halverwege zit je je al af te vragen of het land hiermee zelfs denkt een kans te maken om te winnen. Er lijkt hier wat passie te ontbreken, maar vooral bij “Fathers Eyes” kan de tekst wel bekoren als we deze van wat dichterbij bekijken. Ook hier wordt er gebruik gemaakt van metaforen, waardoor de tekst redelijk vrij te interpreteren is. Dit nummer zou het kunnen schoppen tot één van de favorieten bij de fans.
“Under My Skin” is dan weer een voorbeeld van waar de tekst niet overkomt. Het gaat wel over iets, maar toch voelt het inhoudsloos aan en in combinatie met de ‘algemene” muziek zorgt het ervoor dat we niet zijn weggeblazen. Muzikaal ontbreekt het de groep aan eigenheid en dat is geen verrassing als je weet dat er ruim veertig mensen meeschreven aan een album met twaalf nummers op. Zo schreven ze met elf aan ‘To The Beat Of My Heart” en dat resultaat mag er zeker zijn, ondanks dat persoonlijkheid ook hier ver te zoeken is. De combinatie tussen vrolijke, dansbare muziek en donkere teksten is leuk, maar Steps is zeker niet de enige die dit doet.
Toch staan er ook op de tweede helft van What the Future Holds enkele leuke popdeuntjes die wel aanslaan. Tijdens “Come and Dance With Me” krijgen we goesting om de dansvloer te betreden. Met de viool en wat leuke percussie tijdens de brug valt dit lied net iets meer op. Ook in “Heartbreak in This City” tillen de kleine details het geheel naar een iets hoger niveau, maar het is toch vooral de aanwezigheid van de piano die net als op “Don’t You Leave Us Halfway” en “Hold My Heart” weet te overtuigen. Een iets klassieker geluid tussen al die beats, synthesizers en andere elektronische geluiden lijkt hier wonderen te doen.
Tijdens het interview gaf Steps mee dat ze bij het maken van een album kiezen voor de nummers die fans zullen willen horen en dat merk je wel. Hierdoor zit er ten opzichte van het vorige album weinig evolutie in de sound van de plaat. Er lijkt bovendien een dunne grens te zijn tussen een typisch Steps song en platte pop. De combinatie van vrolijke muziek en minder kleurrijke teksten is niet uniek en wanneer de muziek dan nog wat aan eigenheid lijkt te ontbreken kunnen we niet stellen dat dit album of deze groep echt iets doet dat niet veel anderen doen. Desondanks staan er wel een aantal zeer leuke liedjes op die we met veel plezier goed luid zetten.
