Maak dat mee: je speelt 31 jaar gitaar bij Motörhead en op een dag blijkt Lemmy tegen alle verwachtingen in toch niet onsterfelijk te zijn. Je zou er de moed bij kunnen verliezen. Je zou kunnen zeggen: ‘Fuck dit, vanaf nu ga ik elke dag vissen.’ Maar dat is natuurlijk niet erg rock-‘n-roll. En Phil Campbell, beste vrienden, is heel rock-‘n-roll. De hardrock stroomt dermate door zijn bloed dat hij zijn nageslacht een flinke scheut heeft meegegeven: zonen Todd, Dane en Tyla spelen respectievelijk gitaar, drums en bas. Bijna een jaar na Lemmy’s dood bracht het familieproject – ze eten op zondag geen taartje samen, maar zuipen bier in het repetitiekot – een gesmaakte ep uit onder de naam Phil Campbell and the Bastard Sons. Neil Starr werd geadopteerd voor de zang. Later volgde het debuutalbum The Age of Absurdity en nu is er We’re the Bastards. Altijd een fijn uitgangspunt.
De opener is het titelnummer, uiteraard, en dat zet meteen de toon: een wat sleazy riff, een catchy refrein (‘We’re the bastards and you’re a bastard too / We’re the bastards and we’re coming for you’) en vooral een uitgespuwd ‘Let’s fuck this up’ net voor de solo de boel aan flarden scheurt. Attitude, het is meer dan de helft van een goeie hardrocksong. “Son of a Gun” schakelt twee versnellingen hoger. Een basriff schiet uit de startblokken en doet Lemmy vettig grijnzen vanuit de bar in de hemel. Gitaren en drums knallen binnen, wij beginnen te headbangen en we moeten vloeken na ongeveer drie minuten: het nummertje is al gedaan. “Promises Are Poison” doet het dan iets rustiger aan met een even eenvoudige als efficiënte riff.
Daarna volgt meer van hetzelfde. Soms gaat het richting Motörhead, wat natuurlijk te begrijpen is. Altijd horen we echter die winnende combinatie van eenvoudig en catchy, iets wat echt niet elke gitarist onder de knie heeft. Misschien ligt het aan het feit dat Campbell ondertussen 59 is. Hier en daar zal hij De Gitaargoden wel wat geheimen ontfutseld hebben. Dat hij zelf beïnvloed is door Jimi Hendrix, Tony Iommi en Jan Akkerman (Jan Akkerman!) zal ook wel helpen. Vakmanschap betekent soms: het niet te ver zoeken. Of het toch zo laten klinken.
Als we dan toch een ietsiepietsie kritiek moeten geven, want daarvoor zitten we hier per slot van rekening, dan kunnen we zeggen dat het album misschien te lang is. Knijp de laatste drie relatief mindere nummers eraf, en je krijgt een bommetje van tien songs. Dat weten ze zelf waarschijnlijk ook wel. Maar goed, misschien zijn dit geen tijden om te streng te zijn, laat staan om te hard na te denken. Om hier door te geraken moet iedereen gewoon doen wat goed aanvoelt. In ons geval: vier sterren geven aan deze bastards. Ze hebben ze verdiend.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
