Het is niet overdreven om het een schande te noemen als je nog nooit van de Australische rockband AC/DC hebt gehoord. Ze gaat ondertussen al bijna een halve eeuw mee, en dat is weinigen gegund. Maar ook het fameuze AC/DC ontliep de tand des tijds niet. Zo overleed stichtend lid Malcolm Young en verliet zanger Brian Johnson omwille van gehoorproblemen de band. We mogen tevens niet vergeten dat hun originele zanger, Bon Scott, al in de jaren tachtig stierf. Ondertussen is Brian terug bij de band en werd Malcolm vervangen door zijn neef Stevie Young. Ook Cliff Williams, die er enkele jaren geleden de brui aan gaf, is terug. Zo is de line-up van AC/DC, de échte line-up van de afgelopen twintig jaar, na jaren terug. (Sorry Axl, jij hoort daar zeker niet bij.) Take that tand des tijds, AC/DC ga je lekker niet kunnen stoppen!
Hoe klinkt Power Up, dat zeventiende album van AC/DC? Niet echt anders dan de andere zestien, eigenlijk. Hebben we daar een probleem mee? Niet echt. In feite hoeven de heren zelfs geen nieuwe muziek meer te maken. Iedereen respecteert hen, hun nalatenschap is enorm en het succes onvergelijkbaar. Maar wie durft er tegen een man als Angus Young zeggen: ‘Het is genoeg geweest, oude kraker.’ Niemand, en wie zou er dat überhaupt ook willen zeggen? Het geluid van AC/DC is oerdegelijk, vreselijk strak en honderd procent geconcentreerde rock ‘n’ roll. Wie wil er nu geen spuitje geconcentreerde rock ‘n’ roll? Wie neemt er het hen kwalijk dat hun sound over hun volledige carrière praktisch niet veranderde? Niemand. Werkelijk niemand.
Wat is het dan ook heerlijk om nieuwe single “Shot In The Dark” aan te horen. Die opent met de typerende gitaarklanken van Angus Young en al snel valt Johnson in met zijn rasperige stem. Wat werkt de simpele formule van AC/DC toch goed. Als we na twee minuten een heerlijke gitaarsolo voorgeschoteld krijgen, zijn we verkocht. Volgens de band zelf werd er inspiratie gehaald uit riffs die Malcolm Young nog heeft geschreven en zo is ook hij weer aanwezig op het album. Mogen we tevens ook vermelden dat de zeventigers onverstoorbaar, kwiek en natuurlijk ook geweldig strak klinken? Ook opener “Realize” geniet van eenzelfde strakke, oerdegelijke kwaliteit. We kunnen alleen maar hopen om op onze oude dag eenzelfde frisheid te hebben zoals de mannen van AC/DC, dan oud en versleten te zijn zoals het afgetakelde tapijt dat Ozzy Osbourne heet.
Op “Rejection” nemen de heren wat gas terug. Hier wordt er duidelijk voor grooves gekozen. ‘If you reject me. I’ll take what I want. Disrespect me. And you’ll get burnt’, zijn enkele oneliners uit het nummer. Met een pint in de hand zien we onszelf al meebrullen op de weide te Werchter. Ook “Kick You When You’re Down” heeft eenzelfde bier- en brulgehalte. Afsluiter “Code Red” is nog zo’n nummer dat geniet van een trager tempo. De ontspannen drum gaat samen met een opgejaagde gitaar terwijl Brian Johnson ons klaar lijkt te stomen voor wat volgt. Na één minuut komen we te weten waarom. “Code Red” is de schijf met het grootste meezinggehalte van het album. ‘Stations’ en ‘code red’ worden gedurende het refrein maar liefst achter keer gehaald — ja we hebben geteld. Vergeet het bier- en brulgehalte van “Kick You When You’re Down”. “Code Red” doet hetzelfde maar op een heel ander niveau.
Het uptempo “Demon Fire” vinden we een leuke verassing. Phil Rudd drumt op een bijzonder strak tempo terwijl we er een opgejaagde riff bij krijgen. Brian Johnson doet ondertussen wat hij best doet: ons met kreten en gezang door het nummer loodsen. Ook de backing vocals mogen er zijn. Wat het nummer voor ons afmaakt is het samenspel tussen de lead- en ritmegitaar. Angus Young krijgt de vrijheid te doen wat hij wil. We horen hem friemelen en slides uitvoeren terwijl Stevie Young ritmisch doorstoomt. Ook de bas raast door als een seniele stoomtrein.
Ten slotte willen we nog even “No Mans Land” vermelden. Het is zowat het enige nummer dat met een andere klank begint dan de rest van album, namelijk met een scherpe gitaarklank die ons even in verwarring brengt. Gelukkig horen we al snel Brians stem als bevestiging dat we nog steeds naar AC/DC aan het luisteren zijn. “No Mans Land” is wederom geweldig groovy. Al schrijvend meeknikken is voor ons helemaal onmogelijk. Het is gewoon onweerstaanbaar. AC/DC slaagt er nog altijd in om verdomd goeie rocksongs te schrijven.
Als we eerlijk zijn, dan zijn twaalf oerdegelijke rocksongs meer dan we van de Australische senioren verdienen. Dat ze als zestigers en zeventigers erin slagen zo’n verschrikkelijk hoog rock ‘n’ rollgehalte te hebben is enkel bewonderenswaardig. Dat ze na zeventien albums nog altijd, zonder ook maar een duimbreed toe te geven aan hun sound, zo verschrikkelijk strak klinken, dwingt respect af. Power Up verlegt geen grenzen maar dat zagen we al lang aankomen. Grenzen verleggen is voor AC/DC ook al lang niet meer nodig; ze hebben er al genoeg verlegd. Het enige wat we hen willen zeggen is: ‘Respect, heren. We salute you!’
jammer dat ik nooit de kans heb gehad ze live te zien. maar ben blij dat de oude zanger weer terug is want een band zonder de originele zanger vind ik toch minder interessant er zijn er wel uit zondering zo is de band accept wel een goed vervanger voor de originele. maar A/CDC deze is wel erg moeilijk om te vervangen om dat deze band uniek is deze zanger heef een aparte stem net zoals bands gelijk iron maiden en judas priest is deze zonder de originele zanger toch niets. en Axel Roses neen deze kan en mag nooit de zanger worden van deze band het is dan beter dat ze stopen. net als motorhead lemmy was motorhead iron maiden is Bruce dickingson rob halford is judas priest deze zanger maken de band groot zonder hun neen