Ariana Grande lijkt geen uitschakelaar te hebben. Voor het derde jaar op rij brengt de Amerikaanse zangeres een album uit en en zo zitten we met Positions al aan de zesde langspeler van de voormalige Nickelodeonster. Het is de opvolger van het gevierde thank u, next, waaraan het mindere Sweetener voorafging. Intussen maakt het echter niet meer uit of haar albums nu goed, matig of ver-Pharrell-Williams-ed zijn. Ariana Grande is al sinds 2013 een gevestigde waarde in de popindustrie en haar miljoenen fans kijken niet zo nauw op muzikale inhoud. Arianators willen gewoon hun idool aan het werk zien, en zolang Ariana muziek uitbrengt, zijn ze tevreden.
En zo zijn we aangekomen bij Positions. Ariana Grande is zich er ongetwijfeld van bewust dat ze op een grote groep trouwe fans kan vertrouwen, dus waarom zou ze inzetten op een complexe, intensieve marketingstrategie? Meer dan een korte tweet was er niet nodig om een album aan te kondigen dat deze maand nog zou uitkomen. Vorige week verscheen dan de leadsingle “positions“, uiteraard onder het te verwachten lof, en de wereld was klaargestoomd voor het gelijknamige album.
Zo gemakkelijk kan het gaan, maar in alle eerlijkheid komt het wat lui over. Ter verdediging van Ariana: de coronacrisis strooit bij veel releases roet in het eten en meer dan een paar albums en concerten worden eindeloos uitgesteld. We weten natuurlijk niet hoe de release van Positions onder normale omstandigheden had verlopen (misschien zelfs helemaal niet?), maar allicht had het langer dan drie weken geduurd. Het doet nu wat denken aan een verrassingsalbum als Taylor Swifts Folklore – dat overigens pas een paar uur op voorhand werd aangekondigd – en het lijkt… arrogant?
Seks: dat is waar het album over gaat en wat dus in elk nummer uitbundig aan bod komt. Hoewel de videoclip van “positions” nog speelt met de Amerikaanse presidentsverkiezingen, is het in de context van het album nu overduidelijk dat Ariana Grande het heeft over verschillende standjes. De opgewonden wiskundigen onder ons hadden ook al snel door dat “34+35” de som van 69 is, zelfs vooraleer Ariana Grande op het einde van dat nummer schaapachtig meedeelt ‘means I wanna 69 with ya, no shit.’ De seksuele lyrics vormen een leuk contrast met de vrolijke strijkers die eerst doen denken aan oude Disneyfilms, maar de intussen bekende trapbeats van Ariana maken al snel duidelijk dat Positions geen kindvriendelijk sprookje is.
De gevreesde woorden zijn gevallen: ‘strijkers’ en ’trapbeats’. Je weet nog wel, de rode lijn doorheen thank u, next en Sweetener. Muzikaal lijkt het allemaal enorm veel op elkaar en je zou zelfs kunnen zeggen dat de drie albums een eentonig drieluik vormen. Het enige dat Positions misschien van de voorgangers onderscheidt, is dat Ariana voor een keer niet ondersteboven op de albumhoes staat. Ariana Grande heeft duidelijk haar succesformule ontdekt, en wijkt daar al drie jaar niet meer van af. Sweetener had nog de unieke – hoewel onwenselijke – touch van Pharrell Williams, maar alle nummers op Ari’s laatste drie albums zijn onderling inwisselbaar.
Dat Positions zoveel wegheeft van haar twee voorgangers, wil ook zeggen dat er wel wat moois op het album staat. “shut up” vormt een mooie intro en “pov” is, naast een populaire cameratechniek bij pornografie, een sfeervolle afsluiter. Daar komt uiteraard nog bij kijken dat Ariana Grande een van de mooiste zangstemmen ter wereld heeft, dus zelfs wanneer de andere nummers op Positions niet echt weten te overtuigen, blijft het album leuk om naar te luisteren. Dat is echter niet genoeg om te spreken van een goed album, en de hemelse zang van Ariana kan niet maskeren hoe enkele nummers op het album oprecht saai zijn. Zeker “nasty” en “west side” stellen niet veel voor en “six thirty” lijkt nergens over te gaan. Hoewel seks het thema van Positions is, mist het album verdacht veel passie en energie.
Wat Positions nog wel ietwat laat opvallen, zijn de gastartiesten. Zowel Doja Cat, The Weeknd als Ty Dolla $ign staan Ariana Grande bij. Alle drie zijn ze een meerwaarde op de nummers waar ze aan meewerken en ze zorgen voor de nodige afwisseling in sound en sfeer. Naast het speelse “34+35” zijn “motive”, “off the table” en “safety net” dan ook ongetwijfeld hoogtepunten van het album. Zowel het aparte geluid van Doja, de warme tonen van The Weeknd als de frisse bars van Ty gaan goed samen met de hoge, zoete klanken van Ariana. “off the table” steekt trouwens ook met kop en schouders uit boven “Love Me Harder“, de vorige samenwerking tussen Ariana Grande en The Weeknd. Hoewel Ariana al drie albums niet veel nieuws meer brengt, blijft het een grote verbetering op haar vroegere, overgeproduceerde en bombastische popmuziek.
Met Positions bracht Ariana Grande een derde album uit op drie jaar tijd, en het is eraan te horen. Ze geeft zichzelf de tijd niet om op muzikaal vlak te evolueren, wat resulteert in het zoveelste trappopalbum. Tekstueel is de focus verschoven van zelfliefde naar het bedrijven ervan, maar dat is niet genoeg om van een goed, verfrissend album te spreken. Niet dat dat veel uitmaakt, want Ariana Grande heeft genoeg fans die haar nieuwe muziek met open armen ontvangen. Positions zal gestreamd en geprezen worden en in een mum van tijd zal Ariana weer in de meeste hitlijsten opduiken. Toch zou het de moeite lonen om wat kritischer achter een idool te staan. Hopelijk was dit het laatste deel van een onofficieel drieluik.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Dit artikel is geschreven door Baldwin Verhoeven en Robbe Rooms.
