COVID-19, ook gekend onder de noemer Corona, heeft bij bepaalde bands geleid tot zeer diverse en uiteenlopende gevolgen. Wat voor sommige bevolkingsgroepen leidde tot neerslachtigheid en depressiviteit, zorgde bij andere groepen voor een ongeziene productiviteit nadat ze zich op hun werk stortten. PUP bracht vorig jaar in april hun goed onthaalde album Morbid Stuff uit en doet het vooral goed omdat de twee belangrijkste aspecten van de muziek zo tegengesteld zijn: humor en psychologische problemen. Toch is deze ep niet echt allemaal nieuw, want naast een cover zijn de overgebleven vijf nummers een leftover van de vorige plaat. Je zou een beetje onrespectvol kunnen stellen dat dit de kliekjes zijn, maar voor ons toch nog voldoende om er een heerlijke maaltijd van te maken.
PUP is een viertal uit Toronto, Canada en brengt met een mengeling van (pop)punk en indie muziek aan de man sinds 2011. De productiviteit sinds de vorige plaat is ongezien hoog, want na de plaat is er nog eens negen maanden getourd en we waren op hun Belgische shows getuige dat het goed was: PUP passeerde zowel in de AB, op Pukkelpop als in de Trix. Tegen de tijd dat het nietige virus de mensheid onder de knie had, was PUP klaar om te rusten. This Place Sucks Ass werd door hen vaak sarcastisch gebruikt als ze gingen touren, maar door dit virus lijkt het alsof hun sarcasme werkelijkheid is geworden.
Op deze plaat staan dus al een paar nummers die uitgebracht werden als single. Zowel “Rot” als Anaphylaxis” werden al besproken en zijn twee uitstekende songs die je moeilijk als B-kantjes van de vorige plaat kan beschouwen. Ze zouden zowel door hun energie als door de humoristische ondertoon perfect op Morbid Stuff hebben kunnen staan. Ook de cover van Granddaddy “A.M. 180” is een reeds uitgebracht nummer en is een leuke aanvulling op deze plaat. Niet echt een geweldige meerwaarde voor een band die grossiert in ijzersterke nummers, maar toch een leuke cover. Wel wat steviger als het origineel, maar zeker geen hoogvlieger.
Naast deze gekende nummers staan er nog drie erg diverse nummers op. “Nothing Changes” klinkt ietwat rustiger en gaat meer de alternatieve rocktour op, maar wel met de typische stem van Stefan Babcock. Toch wel iets anders dan we gewend zijn en qua stijl begrijpbaar dat het niet op Morbid Stuff staat. “Floodgates” is een dreigend nummer met een aantal typische ingrediënten, maar ook hier ligt de nadruk toch weer vooral op midtempo. Naar het einde toe verdwijnt het dreigende en ontploft het op een heerlijke manier. Maar met de echte ontploffing wachten ze tot het laatste, want het erg korte “Edmonton” is snel en we horen niet vaak de boosheid van PUP, maar het is een erg goed en leuk hardcorepunk nummer geworden.
We begrijpen deels dat PUP niet alles op de vorige plaat zette, maar toch slagen ze erin om deze nummers tot een geheel te maken met deze ep. De songs zijn anders van stijl, maar worden samenhangend door de volgorde ervan. De reeds uitgebrachte singles waren voor de hand liggend, de rest is wat anders dan we gewend zijn. Dit laat tegelijk een meer melodieuze kant zien, maar we vergeten ook niet de boosheid van het laatste nummer, wat een mooie insteek kan worden voor de toekomst.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
