AlbumsRecensies

Alicia Keys – ALICIA (★★★★): Zonder keys op zoek naar Alicia

Alicia Keys werd geboren in 1981 in New York. Bijna dertig jaar later domineerde ze samen met JAY-Z de radiogolven met “Empire State of Mind”, een ode aan haar geboortestad. De zangeres had er toen al enkele succesvolle jaren op zitten als soloartieste. Ze viel in de vroege jaren nul de muziekwereld binnen en had met single “Falling” vrijwel meteen een hit te pakken. Op debuutalbum Songs in A Minor combineerde de Amerikaanse neosoul met onder meer r&b, hiphop en jazz, wat in 2002 niet minder dan vijf Grammy’s opleverde. Datzelfde decennium volgden er nog drie albums waar telkens enkele blijvertjes op stonden, zoals “If I Ain’t Got You” en “No One”. De afgelopen tien jaar ging het er iets rustiger aan toe voor Alicia, met slechts twee langspelers en één grote hit. “Girl on Fire” zette 2012 in vuur en vlam, maar sindsdien bleven grote successen uit. Haar laatste plaat dateert inmiddels van 2016, maar HERE passeerde met slechts twee singles en beperkte promotie zonder al te veel ophef. Er waren nochtans genoeg sterke nummers op te vinden, zoals bijvoorbeeld “Kill Your Mama” en “In Common”.

Voor album nummer zeven lijkt het promotiebudget echter weer wat hoger te liggen. We kregen al een hoop gevarieerde singles op voorhand te horen en er werd een grote tournee aangekondigd, die ondertussen met een jaar is uitgesteld. Doorheen haar carrière veranderde het geluid van Keys zo nu en dan een beetje, wat ook op dit nieuwe album het geval is. Het is een gedurfde keuze van de pianiste om grotendeels weg te stappen van de piano, maar haar herkenbare stem en zelfs uitstraling blijven aanwezig. De charismatische vrouw is naar eigen zeggen voor het eerst in een lange tijd opnieuw zichzelf en heeft leren leven met al haar kanten. Nooit eerder was Alicia zoveel Alicia als ze nu Alicia is. Om die reden koos ze ervoor dit album de naam ALICIA te geven.

Geen piano op een Alicia Keys-nummer is iets dat we ons moeilijk kunnen voorstellen, ondanks dat in de eerste single van ALICIA al geen piano meer te horen was. “Show Me Love” bevat voornamelijk rustige gitaar en percussie die de warme stemmen van Keys en de Amerikaanse singer-songwriter Miguel begeleiden. Het lied over nood aan liefde straalt kalmte uit, net als verschillende andere samenwerkingen op het album. Van de vijftien songs zijn er maar liefst zeven waarop een andere artiest te horen is. Jill Scott is bijvoorbeeld van de partij op het gelijknamige lied. Op repetitieve muziek en tussen zachte zang van Keys door brengt ze een stukje gesproken woord. Een goede gastvrouw als Alicia geeft telkens ruimte aan gastartiesten om hun ding te doen, met een brede waaier aan veelal ingetogen muziek als resultaat.

Zo wordt “Wasted Energy” naast een reggaevibe ook gekenmerkt door een bijdrage in het Swahili. Deze wordt geleverd door Diamond Platnumz, een veelzijdige artiest en zakenman uit Tanzania. Terwijl het tweetal zingt over het einde van een relatie, kan je als luisteraar niet anders dan meegaan op het ritme en zomers gevoel van de muziek. In “3 Hour Drive” wanen we ons dan weer in het midden van een nachtelijke autorit. De sfeer is opnieuw rustig, maar nooit wordt het saai. De niet-klassieke instrumentatie is duidelijk het werk van de Britse Sampha, die hier ook meezingt. Ook deze samenwerking behandelt het einde van een relatie. Deze keer heeft de tekst iets weg van “Knowing Me, Knowing You” van ABBA. Ook “So Done” met Khalid heeft het over dit onderwerp, maar hier is het resultaat iets te gewoontjes. Een slecht nummer is het niet, maar het is te merken dat Khalid op een ander (groter) publiek mikt dan Sampha. Zo komt opnieuw de eigenheid van andere artiesten in de schijnwerpers te staan. Waar is Alicia?

De focus ligt volledig op Alicia Keys tijdens de solonummers en die zeker niet over het hoofd te zien zijn. Met “Time Machine” keren we even terug in de tijd. Het werd geïnspireerd door Michael Jackson en The Notorious B.I.G. en geeft de perfecte gelegenheid om je dansbenen even los te gooien tussen al die rustige muziek door. Dit geluid staat vrij ver van wat we van haar gewoon zijn – opnieuw geen piano te bespeuren – maar de stem en tekst zijn overduidelijk de hare. Dit geldt ook voor “Authors of Forever”, waarin ze bezingt dat we zelf kiezen tussen haat en liefde, twijfel en vertrouwen en dat regen voor regenbogen zorgt. Een rustige beat en basgitaar zorgen voor de belangrijkste begeleiding en tijdens het refrein voelt het alsof we vliegen. Schijnbaar waren we in de samenwerkingen naar de verkeerde Alicia Keys aan het zoeken. Ze heeft een nieuwe identiteit, maar tijdens het solomateriaal maakt de muzikante meer dan eens duidelijk dat ze er nog steeds in slaagt een sterke song neer te zetten.

Toch wordt de bal zo nu en dan ook misgeslagen, of toch in vergelijking met de rest van de langspeler. “Underdog” is op zich geen slecht nummer – opkomen voor de ondergewaardeerden is mooi en met de tekst spreekt ze wellicht velen aan – maar het lied springt er op een negatieve manier uit als je ALICIA beluistert. Het voelt wat aan als een platte popsong, met name door de prominente aanwezigheid van de akoestische gitaar. Het verraste ons niet om Ed Sheeran tussen de schrijvers te zien. Net als op “Love Looks Better” komt er ook hier wat piano aan te pas, maar deze twee nummers voelen te groots aan voor dit album. De rest straalt een vorm van rust uit, terwijl we hier een drang voelen om onze armen de lucht te smijten en ze samen met twintigduizend anderen heen en weer te zwaaien.

We hebben het al de hele tijd over de piano als grote afwezige, maar wanneer die dan toch eens gebruikt wordt, zijn we niet tevreden. Hypocriet? Nee, want er staan verschillende sterke pianonummers op de plaat. Opener “Truth Without Love” start met een korte overture waarin het instrument, geflankeerd door dromerige strijkers, zeker en vast een meerwaarde biedt. Helemaal op het einde van de langspeler krijgt de piano dan weer de tijd om te schitteren in twee actuele ballades. Breonna Taylor inspireerde het prachtige “Perfect Way To Die”, maar het had over eender wie kunnen gaan die (jong) gestorven is op een gewelddadige manier. ‘A river of blood in the streets / No love in the streets’ verwijst naar het diepgewortelde racisme in de maatschappij, en de emotie in de stem en het pianospel kunnen niet anders dan inspelen op de gevoelens van de luisteraar. De tranentrekker wordt opgevolgd door een ode aan ‘kleine’ jobs waarvan we het belang zo nu en dan uit het oog zouden verliezen, maar die essentieel blijken tijdens de lockdown. ALICIA toont met dit sluitstuk aan dat de oude Keys nog steeds aanwezig is.

Alicia laat net als op de albumhoes alle kanten van zichzelf zien en dat doet ze grotendeels zonder keys. Voor de zoektocht naar zichzelf riep ze de hulp in van verschillende andere muzikanten. Doordat de gastvrouw zelf een andere weg inslaat en haar gasten de ruimte geeft hun ding te doen is het soms niet helemaal duidelijk wie de naamgeefster van het album anno 2020 is. De waarheid is dat ze niet is terug te brengen naar één geluid. Verschillende kanten van Keys’ persoonlijkheid roepen andere genres, sferen en instrumentatie op. Een aantal jaar geleden leek muziek zonder piano maken haast onmogelijk voor deze pianiste, maar haar album telt verschillende fantastische nummers waarop het instrument ontbreekt. Op een tweetal songs na is ALICIA een samenhangend geheel. Kiezen tussen pakweg het emotionele “Perfect Way To Die”, het ingetogen “Jill Scott” en het eerder funky “Authors Of Forever” voelt echt aan als verliezen. Na even zo goed als afwezig te zijn sinds HERE kunnen we nu stellen dat ALICIA opnieuw HIER is.

Op zaterdag 12 juni staat het optreden van Alicia Keys in het Sportpaleis gepland. Tickets zijn reeds te koop.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

1175 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Alicia Keys - "Golden Child"

De tijd vliegt voorbij en vandaag vieren we de twintigste verjaardag van het iconische album The Diary of Alicia Keys. Toen Alicia dit…
InstagramLiveRecensies

Alicia Keys @ Sportpaleis: Vlam in de pijp

Niemand zingt zoals Alicia Keys. Die zin had net iets beter gewerkt in het Engels, gezien “No One” na vijftien jaar nog…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Lous and The Yakuza - "Monsters"

‘I’m friends with the monster that’s under my bed’, zong Rihanna in 2013. Net geen 10 jaar later is het onze eigen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.