Het Britse Maxïmo Park uit Newcastle upon Tyne ontstond tijdens de new wave revival ten midden van de jaren 2000. Hun aanstekelijke post punk valt te vergelijken met die van Franz Ferdinand of Kaiser Chiefs, hoewel ze dergelijk succes nooit evenaarden. Net als Bloc Party en stadsgenoten The Futureheads steeg de ambitie hen door de jaren heen wat naar het hoofd en zakte de kwaliteit van hun power pop evenredig. Officieel bestaan ze slechts uit drie leden meer, maar de bas en keys worden live verzorgd door gasten. In elk geval wordt hun sound gekenmerkt door erudiet schrijverschap en de stemmen van Paul Smith en Duncan Lloyd. Zo om de twee à drie jaar krijgen we een nieuw tracklistje van deze Britten voorgeschoteld. Net als The Strokes heeft hun stijl het pad van de hoekige gitaarrock wat verlaten en net als The National gaat dat gepaard met meer zelfbewust schrijven. In elk geval verdienen de radiovriendelijke melodieën van Maxïmo Park evenveel speeltijd als de net genoemde zes generatiegenoten.
Leadzanger en Neville Longbottom look-alike Paul Smith noemde “Child Of The Flatlands” terecht een licht psychedelische pop-odyssee. Het nummer biedt een affectieve blik op het Noord-Engelse dorp Teeside waar hij in opgroeide, vergezeld met wazige video’s van deze streek. Het melancholische refrein bejammert het lot van gemarginaliseerde Britse wijken en het algemene tempo, de piano en strijkers draagt daartoe bij. Het is de soundtrack om door spookdorp Doel te wandelen. Halfweg zorgt een gitaarsolo met overdrive voor een lichte stijlbreuk, maar dat wordt later gecompenseerd in een drumloze breakdown. De energieke indierock van vijftien jaar geleden is in elk geval ver te zoeken, maar slecht klinkt het zeker niet. Het nummer zou in lockdown zijn opgenomen, maar eventuele info over een album is er nog niet.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
