Het is geen makkelijke opdracht om naar het bijvoeglijk naamwoord te zoeken dat de muziek van All Them Witches perfect omvat. De band bundelt menig genre bij elkaar in telkens weer kwalitatief werk, terwijl de eigen identiteit hardnekkig bewaard blijft. Nothing as the Ideal is reeds hun zesde langspeler in acht jaar, en naar elk nieuw album is het harder uitkijken dan het vorige. Ook op Facebook was het zenuwachtig aftellen – precies 11 dagen – naar deze release. Nu is het echter gedaan met teasen en tijd om deze spruit los te laten op de immer loyale fanbase, en met uitbreiding het bredere publiek.
Met opener “Saturnine & Iron Jaw“ maakten we reeds kennis begin juni. Een meeslepende intro vloeit over in een Hendrix-getinte openingsriff, om los te barsten in dreigende heavy metal. De song heeft ook een psychedelisch kantje, al werd dit mogelijks uitgelokt door de invloed van opnamestudio Abbey Road. Diezelfde intensiteit vinden we terug in “Enemy of My Enemy”. Furieus en meedogenloos, misschien wel het zwaarste werk dat we al van All Them Witches gehoord hebben. Het was wat koffiedik kijken na het vertrek van toetsenist Jonathan Draper, maar de band bouwt duidelijk verder op de funderingen van single “1X1” uit 2019.
Het viel al eerder op, maar op “See You Next Fall” – nog drie weken, jongens – hoor je hoe verfijnd de productie van dit album is. Het was een goede, gerichte keuze om producer Mikey Allred, waarmee het trio in 2015 reeds samenwerkte, terug op te bellen nadat de productie van voorganger ATW voor eigen rekening werd genomen. De song wordt gedragen door bas en drum – drum-‘n-bass van de bovenste plank, als het ware – waarbij alle ruimte voor ontplooiing verleend wordt aan gitaar en zang. Het is een topnummer, ongetwijfeld ontstaan uit een lange jamsessie op repetitie, geperst in net geen 10 minuten. Ook op “41″ komen gelijkaardige gevoelens naar boven. Welgevormde dialogen tussen gitaar en bas worden gecounterd door loeiharde metalriffs. Men zou dan nog vergeten te vermelden hoe goed de stem van Michael Parks Jr. bij dit geheel aansluit.
Op afsluiter “Rats in Ruin” wordt de luisteraar zeven minuten lang aan het lijntje gehouden, om in de laatste drie minuten helemaal knock-out te worden geslagen. Geen extravagante solo, maar zwevende gitaren boven een talmende ritmesectie doen ons wegdromen zoals bij nummers van Pelican en Mogwai. Het is zo van die muziek met een zeldzame impact waar je nostalgisch van wordt en die je achterlaat met een enorm verzadigd gevoel. Een prachtig en bijna filmisch slotakkoord van een geweldige plaat.
All Them Witches dreigt en overrompelt door op typerende wijze met opbouw en structuur om te springen. Lange soundscapes en het obligate kalme nummer bewaren dan weer het evenwicht. Het concept ‘filler’ blijft een heel vaag begrip voor dit trio, en gelukkig maar. Nothing as the Ideal is een krankzinnig rockalbum met als voornaamste bestaansreden: luisteraars van hun sokken blazen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.